- Nie będziesz pożądał żony bliźniego twego, ani jego niewolnika, ani jego niewolnicy, ani jego wołu, ani jego osła, ani żadnej rzeczy, która należy do bliźniego twego.
Obawa o kościelny majątek, który wyciekał w stronę rodzin żonatego duchowieństwa, zmuszała do walki o celibat. Z teologicznego punktu widzenia ta walka sprowadzała się do rozwijania pewnych starych „myśli”, które kobietę traktują jak własność, część inwentarza.
Łatwo znaleźć źródła, poczynając od tych „najważniejszych”.
Abraham i Sara.
Patriarcha Abraham (którego nie trzeba przedstawiać - „założyciel” trzech wielkich religii), swego czasu wraz z żoną Sarą zawędrował do Egiptu (uciekając przed głodem), gdzie zaczął przedstawiać swoją żonę jako … siostrę. Bał się podobno kłopotów, które mogła mu sprawić swoją niezwykłą urodą (co jest nieco zaskakujące, bo Sara miała wówczas 60 lat). Jednak Egipcjanie rzeczywiście uznali ją za tak piękną, iż nie omieszkali o niej donieść faraonowi. Sara trafiła do haremu a Abraham zaczął opływać w dostatki. Bogu się to jednak nie spodobało i postanowił ukarać … faraona (!), tak tradycyjnie, plagami. W efekcie tej rozróby rozłoszczony faraon zwrócił Abrahamowi żonę i obojgu nakazał opuścić Egipt.
Ten sposób postępowania chyba się spodobał Abrahamowi, ponieważ sztuczkę z siostrą jeszcze raz powtórzył, tym razem z Abimelechem, królem Geraru – można by rzec, że czcigodny patriarcha handlował wdziękami swojej żony niczym, nie przymierzając, rajfur. I tym razem Bóg wykazał się swoistym poczuciem humoru, bo uznał za stosowne ukaranie nie Abrahama, tylko … Abimelecha - „zamykając wszystkie łona jego domu”, czyli wszystkie kobiety stały się bezpłodne. Gdy prawda wyszła na jaw i wściekły Abimelech zwrócił się Abrahama z pytaniem „dlaczego?”, ten rozczulająco odparł, że się bał, oraz: jest ona rzeczywiście moją siostrą, jako córka ojca mego, lecz z innej matki; mimo to została moją żoną …
Jak widać, Abraham nie tylko chciał zarżnąć własnego syna, ale też był tchórzem, kazirodcą i alfonsem własnej żony/siostry. To nie żarty, opisy tej szokującej rodzinnej patologii w Księdze Rodzaju.
Lot - ostatni sprawiedliwy Sodomy.
Lota nawiedziło pewnego dnia dwóch mężów. Mieszkańcy, jak tylko się o tym dowiedzieli, zażądali od Lota, by ten swoich gości „wyprowadził”, gdyż chcą z nimi „poswawolić”. Lot tak bronił czci owych mężów, że nawet zaoferował bandzie zboczeńców swoje własne dwie córki (dziewice), by „postąpili z nimi, jak się im podoba”. Co prawda dziewictwo córek zostało uratowane, gdyż obaj tajemniczy goście okazali się aniołami i po prostu oślepili niedoszłych gwałcicieli (ale dopiero wtedy, gdy zboczeńcy chcieli zgwałcić Lota), jednak po ucieczce z miasta i zamianie żony Lota w słup soli, obie córki i tak straciły dziewictwo oraz zaszły w ciążę, tyle tylko, że ze swoim własnym ojcem, właśnie Lotem - „Upoimy ojca naszego winem i położymy się z nim, a tak będziemy miały potomstwo z ojca naszego”(Księga Rodzaju).
Kolejny kazirodca i alfons własnych córek.
Przypowieść o lewicie i Beniaminitach.
Nieznany kapłan (lewita) wracał z żona do domu i po drodze zatrzymał się na nocleg u pewnego starca. Oczywiście dom otoczyli natychmiast mieszkańcy miasta i zażądali wydania owego lewity, gdyż chcieli z nim obcować. Gospodarz rzekł wówczas: „Nie, bracia moi, proszę was, nie czyńcie tego zła, albowiem człowiek ten wszedł do mego domu … Oto jest córka moja, dziewica, oraz jego żona, wyprowadzę je zaraz, obcujcie z nimi i róbcie, co wam się wyda słuszne”. I tak też zrobili. Żona owego lewity była gwałcona przez całą noc. Rano znalazł ja lewita leżącą na progu. Usadowiwszy ją na ośle wrócili do domu. Tam lewita wziął nóż i żonę … zarżnął, poczym jej ciało rozciął na dwanaście sztuk i rozesłał je po wszystkich granicach izraelskich. Skończyło się to wojną przeciwko plemieniu Beniamina. (Księga Sędziów)
Ofiara Jefte.
Na pewno wszyscy znają historię o Abrahamie, który chciał złożyć swego syna w ofierze. Abstrahując od jej moralnego wydźwieku, warto wspomnieć też innego bohatera biblijnego imieniem Jefte. Jefte obiecał Bogu szczególną ofiarę, jeśli ten da mu zwycięstwo nad Ammonitami. Mianowicie rzekł, że ofiaruje mu tego, który pierwszy wyjdzie od drzwi jego domu. Jefte pokonał Ammonitów, a gdy wrócił do domu pierwsza powitała go jego ukochana jedynaczka … . Cóż było robić, Bóg był nieubłagany. Córka zaakceptowała swoją śmierć i całopalenie, jak na posłuszną córkę przystało. Po opłakaniu swojego dziewictwa w górach wróciła do ojca, który pobożnie zarżnął ją na ołtarzu i upiekł … (Księga Sędziów)
Dzieciobójca. Gdzie, w jakiej księdze religijnej, mitologii, czy pismach natchnionych można znaleźć tak odrażające kreatury, które są jednoczesnie gloryfikowane, stawiane za wzór?
Radziłbym nie skupiać się jedynie na tej niewątpliwie odrazającej patologii: Abraham handlujący wdziękami spokrewnionej z nim żony, Lot jako biblijny Fritzl, lewita – psychopata, tylko zwrócić uwagę na biblijny stosunek do kobiety. Jest ona własnością mężczyzny, którą można wykorzystywać jak tylko jemu (mężczyźnie) się spodoba – dać do zabawy gwałcicielom a później zamordować pohańbioną.
Na koniec kilka cytatów z doktorów i ojców Kościoła na temat kobiecości. Trzeba przyznać, że niektórzy z nich totalnie odjeżdżali:
"U kobiety sama świadomość jej istnienia powinna wywoływać wstyd"- Clemens Alexandrinus, 215.
„Dziewczynki powstają z uszkodzonego nasienia lub też w następstwie wilgotnych wiatrów"- św. Tomasz z Akwinu (1225-1274).
"Przytulać kobietę to jak przytulać wór gnoju"– św. Odo z Cluny.
Św. Hieronim (347-419 n.e.) głosił: „by stać się człowiekiem, Jezus zgodził się przyjąć „obrzydliwe warunki” w łonie matki; Wyrzekając się życia seksualnego kobieta może stać się mężczyzną; Świątobliwe małżonki dzięki temu dochodzą do świętości, że żyją jak dziewice; Dziewictwo jest pierwotnym i czystym stanem człowieka, małżeństwo przyszło wraz z grzechem”.
„Kobiety są przeznaczone głównie do zaspokajania żądzy mężczyzny” – św. Jan Chryzostom (349-407).
„Kobieta jest istota poślednią, która nie została stworzona na obraz i podobieństwo Boga”– św. Augustyn (354-430).
"Kobiety są błędem natury ... z tym ich nadmiarem wilgoci i ich temperaturą ciała świadczącą o cielesnym i duchowym upośledzeniu ... są rodzajem kalekiego, chybionego, nieudanego mężczyzny ... Pełnym urzeczywistnieniem rodzaju ludzkiego jest mężczyzna"- św. Tomasz z Akwinu.
„Kobieta powinna zasłaniać oblicze, bowiem nie zostało ono stworzone na obraz Boga”– św. Ambroży (340-397).
„Wartość kobiety polega na jej zdolnościach rozrodczych i możliwości wykorzystania do prac domowych” – św. Tomasz z Akwinu.
"Kiedy widzisz kobietę, pamiętaj, to diabeł! Ona jest swoistym piekłem!"- Papież Pius II.
Od samego początku chrześcijaństwo traktowało kobietę miesiączkującą jak „krwawiące zwierzę”. Izydor z Sewilli twierdził w swoim głównym dziele (Etymologarium sive Originum libri XX), że „dotyk jej krwi sprawia, iż owoce nie dojrzewają, musztarda traci smak, trawa usycha a drzewa tracą przedwcześnie owoce. Żelazo rdzewieje, a powietrze staje się ciemne. Psy, gdy ją jedzą, dostają wścieklizny”.
A już najgorzej widziano położnice, czyli kobiety w połogu (po urodzeniu dziecka) – traktowano je ze skrajną odrazą, wymagano obrzędu oczyszczenia z tego plugawego stanu, a jeśli przyszło im umrzeć w tym czasie, odmawiano chrześcijańskiego pochówku. Synod w Trewirze w 1227 roku postanowił, że położnica musi „pogodzić się z Kościołem”.
Czytając podobne „złote myśli”, nieco łatwiej zrozumieć chrześcijańskie obsesje.
Inne tematy w dziale Kultura
