Dla niektórych może się to wydać zaskakujące, ale niewiele jest tronów (jeśli papiestwo uznamy za monarchię) tak zbryzganych krwią jak papieski. A jak dodamy do tego fakt, że niektórzy z papieży mordowali nawet własnoręcznie, to wszystko zaczyna wyglądać naprawdę interesująco. Oficjalnie to śmierć Jana VIII (872-882), zabitego uderzeniem obucha, otwiera ten czas zabijania, choć pewne wątpliwości co do śmierci niektórych poprzednich papieży także istnieją – idealnym przykładem jest tu bardzo podejrzane odejście Paschalisa I (817-824) podczas rozruchów antypapieskich.
U niektórych okrucieństwo (a wręcz sadyzm) było doskonale widoczne – Paweł I, Stefan III, Paschalis I, Sergiusz III. By wyjaśnić ową psychopatologię, jaką charakteryzowali się papieże, należy cofnąć się do fałszerstwa św. Symmacha - oparto się w nim na absurdalnych dokumentach (papież Sylwester I miał w obecności Konstantyna Wielkiego powiedzieć, że: „w przyszłości ani cesarz, ani król, ani lud, ani duchowieństwo nie mogą sądzić papieża”:), by stwierdzić, że papież może odpowiadać tylko przed Bogiem. Od tego czasu wystarczyła jedynie papieska przysięga, by papież został automatycznie uwolniony z każdego zarzutu. Oczywiście w żaden sposób nie chroniło to „nietykalnego” papieża przed zamordowaniem …
Drugim niezwykle ważnym elementem było owo „magiczne” poczucie wyższości u wikariusza Chrystusa. Nie ulega żadnym wątpliwościom, że papieże (przynajmniej wielu z nich) naprawdę uważali się za wyjątkowych. Czy się stoi, czy się leży, świętość się należy.
Apogeum tego poczucia świętości wystąpi u Grzegorza VII (1073-1085), który zwyczajnie ogłosi własną kanonizację:) Jedno ze zdań z jego cudacznego dyktatu papieskiego brzmiało: „biskup rzymski, jeśli kanonicznie został obrany, dzięki zasługom św. Piotra niewątpliwie staje się świętym”.
Romanus (897), brat papieża Marynusa I, został biskupem Rzymu podczas rozruchów, które wstrząsały miastem. Był nim zaledwie przez cztery miesiące. Okoliczności jego śmierci są tradycyjnie mocno niejasne.
Sergiusz III (896), wybrany przez Teofilaktów z Tuskulum, nie zdołał wówczas utrzymać się na tronie. Jednak w 904 po raz drugi zostanie na nim osadzony przez Teofilaktów. Wychodzi zatem na to, że Sergiusz III miał rzadkie szczęście być jednocześnie antypapieżem a następnie papieżem …
Teodor II (897) – przetrwał na papieskim tronie zaledwie 20 dni. Podobnie jak w wielu innych przypadkach okoliczności jego śmierci są mocno podejrzane. Już w pierwszych dnia jego pontyfikatu próbowano (nieudanie) dokonać na niego zamachu. Jak widać, mordercy łatwo nie rezygnowali.
Jan IX (898-900) objął tron Piotrowy dzięki protekcji cesarza Lamberta. Nakazał spalić akta synodu trupiego a wyklętego papieża Formozusa zrehabilitował.
Benedykt IV (900-903) również, wzorem poprzednika, potwierdził święcenia Formozusa i ważność jego konsekracji na papieża. W porównaniu z innymi, przetrwał na papieskim tronie całkiem długo.
Leon V (903) już w miesiąc po swojej konsekracji został wtrącony do więzienia (przez kardynała Christoforusa), gdzie został uduszony. Do końca nie wiadomo kto zacisnął na jego szyi palce – Christoforus czy Sergiusz III?
Christoforus (903) – antypapież, choć czasami uważany był za prawowitego papieża. Zaraz po objęciu urzędu zmienił pałac na kazamaty, gdzie odwiedził go osobiście Sergiusz III i tron papieski ponownie stał się wakujący.
Owa psychopatologia i zepsucie wśród papieży będzie się tylko rozkręcać, niczym kula śniegowa, doprowadzając do chyba najbardziej kuriozalnego okresu w dziejach papiestwa – tzw. pornokracji.
Swoją drogą to ironia, że to Makbet stał się na wieki symbolem okrutnego władcy (w rzeczywistości nie był aż taki zły:), gdy tymczasem wielu papieży biło go na głowę.
„Poczet papieży” Jan Wierusz Kowalski”
„Jak umierali papieże” Alois Uhl.
„Na tronie świętego Piotra. Historia papiestwa” William J. La Due
„Bardzo prywatne życie papieży” Nigel Cawthorne.
Inne tematy w dziale Kultura
