Ocean muzyki. Renaissance.

Brytyjska grupa Renaissance została założona przez Kietha Relfa (ex The Yardbirds) i jego młodszą siostrę Jane w 1969 roku, czyli wtedy, kiedy powstawał na brytyjskiej scenie muzycznej styl zwany rockiem progresywnym (progrockiem), zwany również artrockiem. Do dzisiaj „Renaissance” jest zaliczany do tego stylu, chociaż moim zdaniem bliżej mu było do rocka symfonicznego, kreowanego wówczas przez takie zespoły jak Procol Harum czy The Moody Blues. Zwrócenie się muzyków rockowych ku klasyce, przede wszystkim w warstwie kompozycyjnej (wykorzystanie klasycznych gatunków jak suita, ballada), wykorzystanie klasycznych form kompozycji, harmonii głosowej – to możemy znaleźć w twórczości Renaissance. Natomiast brak w niej czysto progresywnych zmian metrum, rzadko można spotkac rozbudowane struktury kompozycyjne czy elementy psychodelii.
Z wczesnych, symfonicznych albumów grupy wybrałem utwory moim zdaniem najpiękniejsze. Choc wybór był trudny, bo takiej muzyki na albumach Renaissance jest bardzo wiele.
Już pierwsza płyta „Renaissance” z 1969 roku i pierwszy utwór na niej „Kings and Queens” zwiastował symfoniczne zainteresowania zespołu.

W „Kings and Queens” zwraca uwagę wspaniałe fortepianowo – basowe preludium. W późniejszej twórczości „Renaissance” ta forma stała się jakby znakiem rozpoznawczym grupy.
I jeszcze jeden utwór z tej płyty - „Wanderer”.

W roku 1971 ukazuje się drugi album „Illusion”, nagrany właściwie w tym samym oryginalnym składzie. Z tego albumu wybrałem również 1 utwór „Face of Yesterday”, z przepiękną wokalizą Jane Relf.

Prawdziwy rozkwit twórczości i popularności zespołu przypada na lata 1972-79. W 1972 roku stała się rzecz niesłychana w muzyce – zespól wymienił cały skład osobowy. Nie wiem jak to zostało rozwiązane od strony praw autorskich do nazwy grupy i pierwszych 2. albumów, faktem jest że w tym roku zespół nagrał nowy album „Prologue” w zupełnie nowym składzie. Najważniejszą zmianą była moim zdaniem zmiana wokalistki – uciekającą często do falsetu Jane Relf zastąpiła Anie Hasam, wokalistka, rzec by można śpiewaczka operowa obdarzona pięknym altem. I to jej głos stanowił o obliczu muzyki „Renaissance” w tych najlepszych latach zespołu.
Najciekawsze jest to, że grupa utrzymała swój niepowtarzalny symfoniczny styl, oparty na dźwiękach fortepianu.
Z płyty „Prologue” wybrałem 3 utwory: tytułowy, przepiękną mini suitę rockową „Kiev” i niezwykle piękny od strony wokalnej „Spare Some Love”.

Następny album to wydany w 1973 roku „Ashes Are Burning”. Nowością jest tu na pewno udział w nagraniu orkiestry symfonicznej.
Przypomnę z niego utwór tytułowy i „Carpet Of the Sun”.

W 1974 roku ukazuje się album „Turn of the Cards”. Uwagę zwraca orkiestrowy utwór „Mother Russia” poświęcony Aleksandrowi Sołżenicynowi.

W 1975 roku ukazuje się płyta „Sheherezade and Other Stories”, zawierająca na całej stronie B monumentalną suitę rockową „Song of Sheherezade”, będącą swoistym zwieńczeniem dotychczasowego symfonicznego dorobku zespołu.

Właściwie od „Sheherezade and Other Songs”, będącej szczytem możliwości twórczych zespołu zaczyna się powolny „zjazd w dół”, mimo wciąż utrzymującej się popularności. Powtarzanie wcześniej wykorzystanych pomysłów i zwrot ku muzyce pop, to główne grzechy „Renaissance”. Ale taki przecież był ogólny trend w połowie lat 70-ych.
Z nastepnego albumu „Novella” (1977) wybrałem 1 utwór „Can You Hear Me?”.

W roku 1978 ukazał się jeszcze jeden, moim zdaniem, ostatni bardzo dobry album „Renaissance” – „A Song for All Seasons”. Z niego utwór tytułowy.

Renaissance wydało jeszcze 5 albumów, zawierających już jednak inną muzykę, o której zapewne trzeba by było napisac inną notkę. Okres lat 70-ych w historii zespołu wydaje się być jednak najważniejszy. To wtedy stworzony został i został rozwinięty niepowtarzalny styl Renaissance. Na koniec jeszcze jeden utwór, bodaj najpiękniejszy w dorobku grupy, z płyty „A Song for All Seasons”- „Opening out”.