IQ - "The Road of Bones"

Muszę przyznac, że ostatnio stałem się zagorzałym fanem brytyjskiej neoprogresywnej formacji IQ. Choc powstali w 1981 roku i wydali do dziś 11 albumów, na skutek własnego lenistwa i zwracania uwagi jedynie na Marillion czy Pendragon, jako najlepszych i najbardziej wartościowych przedstawicieli neoprogresu, przeoczyłem prawdziwy progresywny klejnot. A on wciąż gra i wciąż nagrywa. I to jak.

Oto kilka miesięcy temu ukazał się najnowszy, znakomity album grupy zatytułowany „The Road of Bones”, najpierw jako pojedyncza płyta, miesiąc później jako podwójny album „Special Edition”. IQ, jak ktoś to mądry powiedział, gra tak, jak grałby dzisiaj Genesis, gdyby istniał w składzie z pierwszej połowy lat 70-ych, tzn. z Peterem Gabrielem i Stevem Hackettem. Muszę przyznac, że zgadzam się z tą oceną. Okładka – piękny przykład sztuki okładkowej, tak charakterystyczny dla grup progresywnych lat 70-ych. Utwory długie, rozbudowane, bogato zaaranżowane, o zmiennym rytmie i metrum. Płyta zaczyna się ostro – „From the Outside In” to oparty na ciężkim riffie gitarowym ponad 7-minutowy utwór, gdzie wysokiemu wokalowi Petera Nichollsa towarzyszą wspaniałe chóralno-symfoniczne mellotronowe tła.

Im dalej tym lepiej. Następny utwór, to tytułowe „The Road of Bones”, również oparte na ciężkim riffie, ale więcej już tutaj zmian nastroju, pojawiają się delikatniejsze elementy, grane na instrumentach akustycznych. Typowy dla muzyki progresywnej zabieg kontrastu między muzyką delikatną i ciężką.

Poprzeczka została zawieszona przez IQ najwyżej w utworze trzecim „Without Walls”. To klasyczna 19-minutowa suita rockowa, skrząca się zmianami tempa i metrum, huśtająca emocjami słuchacza od spokoju rozgrzanej letniej łąki do niosącego zagrożenie, granatowego burzowego nieba.

Myślę, że te 3 utwory wystarczą na zachętę, żeby posłuchac całej płyty IQ, a nawet obu z wydania „Special Edition”. No może wypada jeszcze zaproponowac coś z tej drugiej płyty. Miłego słuchania.

Polecam moje aukcje płyt na Allegro.