Marcowy uraz psychiczny

W Salonie24 nie wszyscy panują nad nerwami. Jest m. in. bloger, przegrzany miękisz, który miota się między Warszawą a TelAvivem. Należy do przymusowej emigracji Żydów z 1968 roku. Wtedy to Polska Zjednoczona Partia Robotnicza pod przywództwem Pierwszego Sekretarza KC Władysława Gomułki oczyściła partię, redakcje gazet i telewizji, służby bezpieczeństwa, wyższe uczelnie z Żydów popierających nacjonalizm, Syjonizm.
 

Z PZPR wyrzucono ponad 8 tysięcy członków żydowskiego pochodzenia. Z wysokich stanowisk państwowych zwolniono 111 Żydów. W latach 1968 – 1972 opuściło Polskę 20 tysięcy Żydów. Marcowe hasło brzmiało jak rozkaz: „Studenci do nauki, literaci do pióra, syjoniści do Syjonu”.
 

A dziś do czego doszło? Do prawdziwej demokracji i pluralizmu. Biedni, niezadowoleni Polacy, którzy nie potrafią sami zadbać o swój los, maszerują, maszerują masowo w centrum Warszawy – po cichu mówią, że w polityce jest pełno Żydów, że to nie Polacy rządzą Polską. Znów odżywają stare urazy.
 

Przegrzany miękisz z TelAvivu z lubością wywala Polaków ze swego bloga, jeśli tyko mają inne zdanie od niego. Przy tym po chamsku obraża piszących, na przykład  „za głupi jesteś, żeby tu włazić”. Chamstwo żydowskie niczym nie różni się od chamstwa polskiego. Może jednak lekko góruje nalotem nienawiści, a nawet pogardy do gojów. Żyd z TelAvivu nazywa komentatorów swoich wpisów określeniem „niedogrzany miękisz”. Dlatego nazwałem go „przegrzanym miękiszem”, w którym wciąż rośnie temperatura. Oczywiście – szkodzi on sobie, własnemu wizerunkowi, szkodzi żydostwu.
 

Ja mu serdecznie współczuję. Przecież obecna generacja blogerów nie miała i nie ma nic wspólnego z wypędzeniem Żydów z Polski w 1968 roku. Naturalnie, może doprowadzać do wściekłości widok w mediach, w życiu politycznym, czerwonych komuchów, którzy funkcjonowali w strukturach PZPR w 1968 roku. Ponieważ tego jest za dużo - łatwo o nazbyt częsty odruch wymiotny. Ale z drugiej strony niech pan bloger z TelAvivu zauważy, jak bardzo doceniani są obecnie Żydzi w polityce, w ministerstwach. Piszą powieści. Żydzi piszą po polsku lepiej od Polaków. Mistrzem prozy i eseistyki jest nieżyjący już Artur Sandauer. Wspomnieć trzeba o armii znakomitych poetów żydowskich piszących po polsku, dla Polaków. Nie wnikam w intencje. Nie wiem, czy robili to z miłości do naszej biednej Ojczyzny, czy dla własnej pozycji i pieniędzy. Było pięknie, aż przyszedł Hitler i druga wojna światowa podzieliła ludzi i narody wzdłuż i wszerz. Demokratycznie wybrany kanclerz III Rzeszy Niemieckiej napisał w „Main Kampf”, że „Żydzi wpadli na szatański pomysł budowania państwa w państwie”. Zaczęły się więc deportacje. Do 1938 roku III Rzeszę Niemiecką opuściło 170 tysięcy Żydów. W listopadzie 1938 roku Niemcy opuściło około 200 tysięcy Żydów. Prawie 17 tysięcy Żydów z Berlina z paszportami polskimi przepędzono z tobołkami w ręku, pieszo do Polski, z tego 10 tysięcy trafiło do Zbąszynia, gdzie znaleźli należytą opiekę.
 

Powstanie samodzielnego Państwa Izrael powitałem z radością. Żydzi muszą mieć własne państwo, żeby już żaden Hitler nie mówił im, jak mają żyć i gdzie mają mieszkać.
 

Tymczasem prezydent Iranu, Mahmud Ahmadineżad, chce wymazać Izrael z mapy świata. Powiedział:  "Istnienie Izreaela jest obrazą dla całej ludzkości". Tym razem Żydzi nie będą bezczynnie czekać na drugi Holocaust. I może być ciekawie, jeszcze przed końcem świata, zapowiedzianym w kalendarzu Majów, (21. 12. 2012).
 

Marcowe urazy psychiczne rzućmy w zapomnienie. Osobiście jestem za pojednaniem i przyjaźnią.