Miało być o czymś innym, ale zadzwoniła moja matka i mi pomieszała szyki (to a` propos skakania po tematach). Sporo tu o niej pisałam różnych rzeczy, nic nie kłamałam, ale myślę, że czas napisać, jaki był dalszy ciąg jej historii, kiedy ja swoją od niej oddzieliłam.
Jak się skończył dopływ gotówki, trzeba było jednak coś zrobić, bo chyba jednak do tego więzienia za długi iść nie chciała. Jeszcze przed moją ostateczną wyprowadzką zorientowała się, że to nie są żarty i poprosiła mnie o załatwienie jej pracy tam, gdzie ja do tej pory pracowałam. Udało się to. Miałam wielki szacunek u swojej szefowej, zaufała mi, kiedy poleciłam matkę, więc mogła rozpocząć od razu, tyle że na zupełnie innym stanowisku. Z firmą tą związana jest do tej pory, sama wyrobiła sobie znajomości i nawet gdy jakiś tam kontrakt się skończył i wszedł inny podwykonawca, ona znalazła się na liście tych, co zawsze są mile widziani.
Poza tym przejęła po mnie schedę w wolontariacie w stowarzyszeniu zajmującym się osobami niepełnosprawnymi, głównie chorymi umysłowo. Kiedy ja tam chodziłam, jej to specjalnie nie interesowało, ale coś w niej drgnęło i wciągnęła się w warsztaty i opiekę. Kiedyś jedna z matek powiedziała mi, że jest to jedyna osoba w mieście, na którą można zawsze liczyć, która się nie kłóci, nie daje wciągać w rozgrywki pomiędzy założycielami (dziś nie ma ani jednego z nich). Matka z panią Teresą, która także nie ma tam żadnego "interesu", są przy stowarzyszeniu ciągle, poświęcając większość wolnych sobót i sporo dni w środku tygodnia. Myślę, że praca z tymi ludźmi pozwala się jej spełniać w macierzyństwie, inaczej niż ze mną, wypełnia w ten sposób swoją naturalną potrzebę. Kiedyś dostała nawet nagrodę burmistrza dla "Wolontariusza roku", ale to także z tego powodu, że rozpoczęła wolontariat w Caritasie (jest pielęgniarką). Caritas otworzył ją na całe miasto, zaczęła być rozpoznawalna i bardzo szanowana. Także tam nie weszła w dziwne układy pomiędzy tymi, co chcieli promować siebie, więc gdy się działalność rozszerzyła, dostała etat. To z kolei dało jej zajęcie na dobre: kursy, wyjazdy, praca papierkowa w domu i bezustanne dreptanie do pacjentów. Jeszcze kilka miesięcy temu próbowała mi podczas rozmów telefonicznych wmawiać, że jest samotna, opuszczona, nigdzie nie wychodzi i w ogóle to zaraz umrze, a jak pojechałam na wybory, to nie miała czasu dłużej ze mną porozmawiać, zajęta swoją codziennością i z ulgą przyjęła fakt, że nie mam zbyt długiego urlopu. Nade wszystko jednak zmieniła się jej sytuacja finansowa.
Dogadała się z komornikiem. To był dla mnie największy szok. Wiem, że umie negocjować, ale tego się nie spodziewałam. Zaczęła spłacać kolejne długi i żyć jakoś po ludzku. Dało jej to poczucie pewności siebie, którego nigdy u niej nie widziałam. Zadziałała tu trochę zwykła zazdrość (bardzo zdrowa), kiedy widziała, że u mnie się układa i że dźwigam się z poczucia bylejakości.
Wiem, że wychodzi ze znajomymi. Ma kilka wiernych koleżanek, które zawsze były odporne na jej fochy i zmienne nastroje. Trzymają się razem, co i mnie daje poczucie bezpieczeństwa, bo gdy długo nie dzwoni (rozmawiamy dwa-trzy razy w miesiącu), wiem, że nic się nie dzieje, bo ma kogoś, kto jest z nią w ciągłym kontakcie.
Dziś powiedziała mi przez telefon, że wybiera się do psychologa, bo ma dość złego wpływu swojej matki na siebie. Dobrze, że siedziałam. Słyszałam w jej głosie żal i gniew, takie zdrowe emocje. Mówiła o śmierdzącej pępowinie, którą się dusi, choć ma już tyle lat, bo chce żyć jak człowiek i mieć spokojny sen. I powiedziała coś, czego nigdy z jej ust nie słyszałam - że ma poczucie, że to niesprawiedliwe, iż ciągle nie mam nic swojego, bo nie można ciągle mieszkać kątem u kogoś. Po raz pierwszy w życiu, od kiedy jestem dorosłym człowiekiem, mówiła do mnie jak matka.
https://www.rozalewanowicz.com/ rozalewanowicz.com Pisarka. Autorka trylogii "Porwana" i powieści "Otwórz oczy, Marianno".
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Rozmaitości
