Celtowie Historia pisana od nowa

Poniżej zamieściłem 18 stron Historii Celtów, wg RobertazJamajki. Tekst został napisany przeze mnie w latach 2008 – 2013 i obrobiony na Paint w formie slajdów. Dobrze, ze zachowałem materiały na OpenOffice i osobno ilustracje i mapy ponieważ z perspektywy czasu widzę, ze forma slajdów jest właściwie końcową obróbką i tylko w formie slajdów może być zaprezentowana czytelnikowi, co wyklucza natychmiast wszystkie formy kopiowania. Jednak tym razem akurat jest to forma najkorzystniejsza ponieważ chcę zacząć pisać kontynuację w oparciu o nowoczesne technologie i ta szybka prezentacja w formie galerii zdjęć jest akurat.

O Celtach napisano już sporo literatury i np. wpisanie słowa „cywilizacja celtycka” w wyszukiwarce słynnej księgarni Amazom.com zwraca 838 tytułów książek. Dwa lata temu było o 130 książek mniej. Jest to w przeważającej mierze to, co można nazwać recyklingiem, przeżuwaniem tego, co od dawna wiadomo, lub fantazjami o Celtach. Nie jestem tym zainteresowany. Interesują mnie pytania związane z genealogią DNA, a mianowicie - kim byli Celtowie i czy można zidentyfikować ich potomków na podstawie DNA? (dobre co?)
Nowe narzędzie badawcze, na pewno Herodotowi by opadła szczęka na widok badacza dziejów z pędzelkiem do pobierania wymazu z jamy ustnej. Nowe czasy, nowe metody badawcze sprokurują nowy zarys Historii, czy bardziej prawdziwej, bo obdartej z mroku dziejów? Wracam do Celtów. Czy „pierwotnie” (jak stali się znani jako „Celtowie”) należeli do tego samego rodzaju, czy też jest to nazwa zbiorowa, i czy pierwotnie był to rodzaj lub plemię z jakąkolwiek dominującą haplogrupą, to skąd się wzięli, kim byli ich przodkowie na chromosomie Y, jakim językiem mówili – zarówno przodkowie, jak i „Celtowie” w momencie ich identyfikacji w literaturze historycznej. To chyba najjaśniejsze sformułowanie pytania, jakie można w tym kontekście postawić.
Gdy tylko zadajemy te pytania, zakres literatury natychmiast gwałtownie się zawęża, dosłownie do kilku źródeł pierwotnych, a nawet do kilku cytatów. To zdumiewające, ile atramentu werbalnego wylewa się na podstawie zaledwie kilku cytatów i ile fantazji, w tym zawodowych historyków, powstaje na tak ograniczonym gruncie. Oczywiście wiele prac historyków było i jest wykonywanych na podstawie danych archeologicznych, wykopano wiele obiektów, które przypisuje się „Celtom”, powstała ogromna ilość literatury na temat wkładu Celtów w kulturę i materię rozwoju Europy, ale niewiele osób zadaje pytanie, czy to są Celtowie, o których mówili historycy starożytności, i powiązali dane z archeologii i kulturoznawstwa, a także z danymi językoznawczymi, według których Celtowie w połowie I tysiąclecia p.n.e. mówili w językach indoeuropejskich (IE).
Pozostaje pytanie – skąd języki IE pochodziły spośród Celtów w połowie I tysiąclecia p.n.e.? Czy istniały „od samego początku”, czyli tysiące lat wcześniej, czy też język IE został przejęty od innych? Wszak historia języka IE liczy co najmniej 6-9 tys. lat, Celtowie na scenie europejskiej pojawiają się dopiero 2500 lat temu, maksymalnie 3200 lat temu. Co było wcześniej? Kim byli wcześniej Celtowie? Co więcej, języki celtyckie określa się głównie mianem kręgu (brytyjskich) języków wyspiarskich, a krąg ten został sformułowany zaledwie trzysta lat temu (sic!). Czy są to te same języki celtyckie, którymi posługiwali się „pierwotni” Celtowie w Europie Środkowej w połowie I tysiąclecia p.n.e.?
To są pytania dotyczące genealogii DNA i dyscyplin pokrewnych. Oczywiście starożytni autorzy nie odpowiadają na te pytania, nie ma na nie odpowiedzi w poważnych książkach i artykułach, literatura pseudonaukowa i nienaukowa głosi wszelkie fantazje, nie zadając sobie trudu ich uzasadnienia.
W konsekwencji tej sytuacji poważni historycy na ogół starają się nie używać terminu „Celtowie”. Dzieje się tak dlatego, że definicje „Celtów” są niejednoznaczne, liczne, zdają się obejmować w ogóle starożytną populację Europy, wiele różnych plemion, zwłaszcza tych, które już na początku naszej ery mówiły językami indoeuropejskimi. Wszyscy są „Celtami”. Wiemy, że w Europie na początku naszej ery istniało już wiele plemion haplogrupy R1a, które oczywiście posługiwały się językami indoeuropejskimi. Wszyscy więc też są „Celtami”. Albo nie? Gdzie są kryteria?
Teraz Celtowie (ich potomkowie) są uważani za ludność głównie Wysp Brytyjskich, a przede wszystkim Irlandczyków. Dlatego w pierwszej kolejności nosiciele haplogrupy R1b. Ale czy byli pierwszymi (znanymi) „Celtami” nosicielami haplogrupy R1b? Z oczywistych względów literatura o tym nie mówi, ale wielu, którzy rozumieją, czym jest haplogrupa R1b, ma na myśli, że pierwsi Celtowie byli oczywiście haplogrupą R1b. Oznacza to, że byli najprawdopodobniej potomkami kultury archeologicznej kielichów dzwonowatych. I dlatego mówili w językach indoeuropejskich. Ale co z Baskami, także R1b, ale z językami nieindoeuropejskimi? Czy to kryterium, kryterium grup DNA w ogóle coś rozświetla w sprawie pochodzenia grup etnicznych?
Innymi słowy, fakt, że R1b (Celtowie lub „Celtowie wtórni”) „pożyczyli” język IE od innych grup etnicznych, na przykład mówiących z R1a, nie mógł zaistnieć, ale fakt, że Baskowie (R1b) „pożyczyli” język nie-IE od innych grup etnicznych, jest twierdzeniem prawdziwym. Obłędna logika, prawda?
No to na tyle :)
C.D.N. oczywiście
RobertzJamajki

artykuł ukazał się (w całości) rowniez na: https://robertzjamajkisite.wordpress.com/