Etiuda kosmiczna Re_mol opus 1 :)

[nowa formuła]

Budulec przestworzy

Twierdzenie:

Kosmos ulepiony jest z materii o nazwie pary wirtualne (skrót p-w)

Co to są pary wirtualne?

Para wirtualna to zlepek cząstki z antycząstką.

Skąd wiadomo, że pary wirtualne SĄ?

Z domysłu: skoro widać skutek, to musi być przyczyna.

Jak wygląda para wirtualna?

Para wirtualna e-p (elektron–pozyton) wygląda tak (model):

para wirtualna

Czy para wirtualna jest magnesem bez masy rzeczywistej?

Tak. Para wirtualna jest magnesem N-S bez masy rzeczywistej, a równocześnie magnesem elektrycznym +- o zasięgu lokalnym.

Czy pary wirtualne mogą się przemieszczać?

Tak. Pary wirtualne oddziałują na siebie i tworzą w przestworzach konstrukcje wymuszone ich magnetyzmem m.in. linie sił magnetycznych.

Czy pary wirtualne tworzą eter?

Tak. Pary wirtualne tworzą eter i tworzą cieplik. Pośredniczą także przy rozprzestrzenianiu się światła (fal e-m). Są jak naczynie do którego z jednej strony energia się wlewa, a drugą stroną wylewa. Pole grawitacyjne i ruch wirowy może tę „drugą stronę” zakrzywiać, bowiem pola grawitacyjne mają geometrię polarną (układ współrzędnych biegunowy).

mędrzec Edward Robak* z Nowej Huty

przypisy:

Tales z Miletu (gr. Θαλῆς ὁ Μιλήσιος Thales ho Milesios; VII/VI w. p.n.e.) - filozof (uczony) grecki okresu przedsokratejskiego, przedstawiciel jońskiej filozofii przyrody. Powszechnie uznawany za pierwszego filozofa cywilizacji zachodniej oraz za inicjatora badań nad przyrodą jako nauki. Należy też do kanonu siedmiu mędrców. Talesa postrzega się jako pierwszego filozofa głównie dlatego, że zainicjował wyjaśnianie rzeczywistości przez odwoływanie się do natury i rozumu bardziej niż do mitologii i tradycji - Grecy widzieli w nim jednak raczej mędrca, niż filozofa.

Główne tezy filozoficzne przypisywane Talesowi

Zasadą (arché) jest woda
Magnes posiada duszę
Wszystko jest pełne bogów
Dusze są nieśmiertelne

http://pl.wikipedia.org/wiki/Tales_z_Miletu

Elektrostatyka – dziedzina fizyki zajmująca się oddziaływaniami pomiędzy nieruchomymi ładunkami elektrycznymi. Oddziaływania te zwane są elektrostatycznymi.

O istnieniu oddziaływań elektrostatycznych wiedziano już w starożytności. Dwadzieścia pięć wieków temu grecki filozof i matematyk Tales z Miletu (620-540 p.n.e.) spostrzegł, że potarty suknem bursztyn przyciąga drobne, lekkie ciała jak np. drewniane wiórki. Nazwa elektryczność pochodzi od greckiego słowa ήλεκτρον (ēlektron) oznaczającego bursztyn.

Ciało można też naelektryzować przez indukcję (wpływ). Ten sposób elektryzowania polega na zbliżeniu do elektryzowanego ciała innego ciała naelektryzowanego. Jeżeli w elektryzowanym ciele wytworzone ładunki nie zostaną przeniesione na inne ciała lub będą mogły powrócić do poprzednich miejsc, to po oddaleniu ciała naelektryzowanego pole elektrostatyczne ciała zanika.

Elektryczność statyczna jest to zespół zjawisk towarzyszących pojawieniu się niezrównoważonego ładunku elektrycznego na materiałach o małej przewodności elektrycznej (dielektrykach, materiałach izolacyjnych) lub na odizolowanych od Ziemi obiektach przewodzących (np. ciele człowieka, elementach urządzeń, itp.). Ładunki te wytwarzają wokół siebie pole elektrostatyczne o natężeniu tym większym, im większa jest wartość ładunku.

Kategoria: Elektrostatyka - http://pl.wikipedia.org/wiki/Elektrostatyka

Prawo Coulomba – jedno z podstawowych praw fizyki, opisujące siłę oddziaływania elektrostatycznego ładunków elektrycznych. Zostało opublikowane w 1785 przez francuskiego fizyka Charlesa Coulomba.

Prawo Coulomba mówi, że siła wzajemnego oddziaływania dwóch punktowych ładunków elektrycznych jest wprost proporcjonalna do iloczynu tych ładunków i odwrotnie proporcjonalna do kwadratu odległości między nimi.

Siła F oddziaływania dwóch ładunków punktowych q₁i q₂ jest wprost proporcjonalna do wielkości każdego z ładunków i odwrotnie proporcjonalna do kwadratu odległości między nimi r. Można to przedstawić za pomocą wzoru:

$F=k {q_1 q_2\over r^2}$ ,

w którym:

k – współczynnik proporcjonalności wyrażany w układzie SI przez:

$k={1\over4\pi\varepsilon}={1\over4\pi\varepsilon_r \varepsilon _{0}}$

gdzie:

ε

– przenikalność elektryczna ośrodka;

ε r

– względna przenikalność elektryczna ośrodka;

ε 0

– przenikalność elektryczna próżni.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Prawo_Coulomba

badanie przyrody - jako nauki

wyjaśnianie rzeczywistości przez odwoływanie się do natury i rozumu

raczej mędrca, niż filozofa.

potarty suknem bursztyn przyciąga drobne, lekkie ciała

pole elektrostatyczne ciała zanika

dwóch punktowych ładunków elektrycznych

Elektron, negaton, e, $β -$ – trwała cząstka elementarna(lepton) będąca jednym z elementów atomu.

Elektron ma ładunek elektryczny równy e = −1,602 176 487(40)·10⁻¹⁹ C (ujemny ładunek elektryczny elementarny – stąd też nazwa negaton) i masę spoczynkową m_e≈9,10938·10⁻³¹ kg.

Obecnie nie wiadomo, czy elektron ma jakąkolwiek strukturę wewnętrzną. Wielokrotnie powtarzane eksperymenty w największych akceleratorach, polegające na zderzaniu ze sobą przeciwbieżnych wiązek elektronów rozpędzonych do prędkości bliskich prędkości światła, nie dały argumentów za istnieniem struktury wewnętrznej. W zderzeniach traktowanych klasycznie elektron zachowuje się jak kulka o promieniu 2,817 940 2894 x 10^-15 m^[2] (klasyczny promień elektronu). Doświadczenia z pułapkowaniem elektronów w polu magnetycznym wykazały, że promień elektronu jest mniejszy niż 10⁻²² m^[3].

Efektami, w których manifestują się własności elektronowe w materii skondensowanej są tutaj tunelowanie elektronów wykorzystywane w układach półprzewodnikowych oraz skaningowym mikroskopie tunelowym, ale także wiele innych własności i zjawisk jak

Wszystkie elektrony są całkowicie nierozróżnialne. Aby całkowicie opisać elektron, wystarczy podać jego stan kwantowy.

Antycząstką elektronu, tj. odpowiadającą elektronowi cząstką antymaterii, jest antyelektron, zwany krócej pozytonem (a często również elektronem dodatnim). Jeżeli spotka się elektron z antyelektronem dochodzi do anihilacji, w wyniku której ginie elektron i pozyton, a powstają dwa fotony promieniowania gamma (γ) o energii 0,511 MeV. Podczas zderzenia fotonu gamma o takiej lub większej energii może zajść zjawisko odwrotne: kwant gamma zostaje pochłonięty, a pojawia się pozyton i elektron.

Jądro atomowe może też pochłonąć elektron, jest to zazwyczaj elektron z najniższej powłoki elektronowej, przemiana taka nazywana jest wychwytem elektronu.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Elektron

Anihilacja – proces oddziaływania cząstki z odpowiadającą jej antycząstką, podczas którego cząstka i antycząstka zostają zamienione na fotony (zasada zachowania pędu nie dopuszcza możliwości powstania jednego fotonu – zawsze powstają co najmniej dwa) o sumarycznej energii równoważnej masomcząstki i antycząstki, zgodnie ze wzorem Einsteina: E=mc²(zobacz: Szczególna teoria względności).

Z punktu widzenia klasycznej elektrodynamiki jest to więc zamiana materii na promieniowanie elektromagnetyczne.

Przykład:

Anihilacja pary elektron–pozyton, w wyniku której powstają dwafotony gamma: e⁺ + e^- → 2γ. Zjawisko anihilacji jest symetryczne w czasie: jeżeli zamienimy strony w powyższym równaniu, otrzymamy kreację par.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Anihilacja

Energia próżni

Wirtualne cząstki cały czas powstają w próżni w parach cząstka-antycząstka i natychmiast znikają. Nazywa się to fluktuacjami kwantowymi. Obecność tych cząstek wpływa na różne zjawiska fizyczne.

Przykłady zjawisk będących rezultatem występowania wirtualnych cząstek:

efekt Casimira
siły van der Waalsa
spontaniczna emisja promieniowania podczas rozpadu promieniotwórczego.
przesunięcie Lamba na skutek polaryzacji próżni
oddziaływania silne pomiędzy kwarkami – będące rezultatem wymiany wirtualnych gluonów.
oddziaływania słabe będące rezultatem wymiany wirtualnych W bozonów.
promieniowanie Hawkinga
kreacja par

http://pl.wikipedia.org/wiki/Cz%C4%85stka_wirtualna

Morze Diraca – teoretyczny model próżni jako nieskończonego morza cząstek posiadających negatywną energię, pierwszy raz zaproponowany przez brytyjskiego fizyka Paula Diraca w roku 1930, aby wytłumaczyć istnienie stanów kwantowych o negatywnej energii przewidywanych przez równanie Diraca dla relatywistycznych elektronów. Początkowo dziurę w morzu elektronów utożsamiano zprotonem. Dopiero później postulowano istnienie pozytonu, czyli odpowiednika elektronu dlaantymaterii. Został on odkryty w roku 1932.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Morze_Diraca

Efekt mezomeryczny zwany też efektem rezonansowym to w chemii zdolność grup funkcyjnych i ogólnie wszelkich podstawników do zmniejszania lub zwiększania reaktywności związków chemicznych na skutek nakładania się ich orbitali π lub p z orbitalami p lub π atomów do których są one przyłączone.^[1]

Idea efektu mezomerycznego została wprowadzona do terminologii chemicznej przez Christophera Kelka Ingolda w 1938 r. jako koncepcja alternatywna do idei rezonansu chemicznego, który zaproponował Linus Pauling.^[2]. W toku badań okazało się jednak, że na poziomie kwantowo-mechanicznym oba te efekty są w gruncie rzeczy tożsame, gdyż polegają na delokalizacji elektronówprzez boczne nakładanie się na siebie orbitali π. Oba pojęcia można w zasadzie stosować zamiennie - przy czym o efekcie rezonansowym mówi się częściej w kontekście delokalizacji wiązań wielokrotnych występujących stale w związkach chemicznych, a o efekcie mezomerycznym w kontekście struktur tworzących się przejściowo w czasie reakcji chemicznych. Obecnie IUPACzaleca stosowanie raczej pojęcia "rezonans chemiczny".

Efekt mezomeryczny może być dodatni (+M) lub ujemny (-M). Ujemny efekt ma miejsce wtedy, gdy podstawnik powoduje "wyciąganie" elektronów z reszty cząsteczki, czyli powoduje spadek gęstości elektronowej na atomie do którego jest przyłączony. Dodatni efekt ma miejsce wtedy, gdy podstawnik "dostarcza" elektrony do reszty cząsteczki. Zarówno dodatni jak i ujemny efekt mezomeryczny może powodować zmniejszanie lub zwiększanie reaktywności związków chemicznych. Zależy to odmechanizmu danej reakcji.