Świętej pamięci Mieszko I

Jak mam traktować świat zbudowany na odwróconych wartościach moralnych, identycznie jak świat wartości wynikających z Dekalogu? Jak mam okazywać szacunek ludziom takiego świata?
Jak mam znajdować w tym świecie cokolwiek, poza czystą biologią, co pozwoliłby mi uznać jego równorzędność, partnerstwo ze światem wyrosłym na ideałach polskości i dogmacie katolickim?

Dlaczego uporczywe dążenie do czerpania nieograniczonych korzyści materialnych i politycznych poprzez zawłaszczanie dla celów wyłącznie merkantylnych świętości narodowych, powierzchowne i hasłowe - miałbym uznać za przejaw patriotyzmu?

Czy mój brak szacunku dla osób, które ze śmierci swoich bliskich zrobiły sobie opłacalny biznes jest przejawem braku szacunku dla śmierci, jak uważają przedstawiciele opisanego na wstępie świata odwróconych wartości?

Jak długo należy uznawać „traumę” rodzin po śmierci bliskich i ową traumą usprawiedliwiać ich poczynania? Zwłaszcza wtedy, gdy zgodnie z etyką chrześcijańską, poczynania te należy uznać za niegodne i naganne?

Ile lat po śmierci jakiejkolwiek osoby publicznej mam być epatowana mówieniem i pisaniem o jego/jej „świętej pamięci”, zwłaszcza gdy owa pamięć o świętości wcale nie świadczy, a czasem nawet jej zaprzecza?

Te poważne pytania wiodą do odpowiedzi wręcz tragikomicznych.

Bo czyż w myśl tak pojmowanych zasad, nie należy od dzisiaj pisać i mówić za każdym razem, św. p. Adam Mickiewicz lub św. p. Mieszko I? Wszak przecież kto jak kto, ale Mieszko I na ową świętą pamięć szczególnie sobie zasłużył.

Ps A na marginesie tego tekstu wydarzenia dnia:

„Janusz Palikot powiedział, że zwrócił się do wiceszefa sejmowej speckomisji Artura Dębskiego (RP) o wyjaśnienie, czy Antoni Macierewicz może być odpowiedzialny za śmierć i uwięzienie agentów WSI, którzy zostali wymienieni w jego raporcie.”