Obawiam się że politycy, jak historyk jako szef rządu, marnują okazję na załagodzenie pewnych polskich błędów z przeszłości. Być może dlatego że jej nie znają, lub korzystali ze złych źródeł. Otóż Polska w II wojnie światowej była po stronie zła. Razem z Niemcami napadliśmy na Czechy, z tym że anektowaliśmy tylko dwa powiaty. Później Polsce noga się szybciutko podwinęła. Wina narodu żadna, bo Polska od 1926 roku nie była już demokracją, z winy zamachu majowego.
Ach, ileż to się mówi jak nie ocalili nas Francuzi czy Anglicy. A czy my graliśmy fair dokonując rozbioru sąsiedneigo kraju? Oczywiście, można naginać i naciągać historię, próbując rozpartywać wybuch II wojny światowej bez całego preludium. Preludium, w którym reżim etatystów rządzących przedwojenną Polską stanął po złej stronie.
Ja nigdy nie słyszałem polskiego wyznania win płynącego z samej góry. Czy w momencie gdy inni kradli, złodziej który (możliwe że na wskutek własnej nieporadności) ukradł mniej, jest jakoś niewinny?
W momencie gdy sąsiednie kraje wspólnie dokonują rozbioru słabszego sąsiada, można domniemywaźć współpracę, jest to, prawnie ujmując, umowa dorozumiana. Przyłączamy się po prostu do danego działania, tym samym sygnując swoje dla takowego postępowania poparcie.
Rząd Polski nigdy nie powiedział, że nasz kraj w preludium II wojny światowej odegrał haniebną rolę, jeszcze dolewając oliwy do wojennego ognia. Po tylu latach żyjemy wciąż polonocentrystyczną propagandą robiącą z nas Chrystusa Narodów. Tymczasem przedwojenną II Rzeczpospolita można widzieć jako niezbyt udolny "Szwarccharakter", nieco mniej czarny od innych, a potem skopany przez "wspólników z dorozumienia", ale jednak - przecie winny.
