Drobiazgi medialne

Monika Olejnik w dzisiejszej „Wyborczej” diagnozuje u Cezarego Michalskiego „obsesję na punkcie »Gazety Wyborczej« i Adama Michnika”. Stanowczo protestuję! Powszechnie wiadomo, że obsesję na tym punkcie mam ja, i nie pozwolę się z niej okradać. Natomiast „Gazeta Wyborcza” bynajmniej nie ma obsesji na punkcie Cezarego Michalskiego, choć od dłuższego czasu atakuje szefa publicystyki konkurencyjnej gazety codziennie, a od paru dni, tak jak dziś, nawet po kilka razy w jednym numerze. We wczorajszym wydaniu tejże „Wyborczej” Jarosław Kurski usiłuje być dowcipny, cytując fragment mojego felietonu charakteryzującego sposób myślenia lidera PiS i ironizując, jakoby niby mnie samego ogarnął „małpi rozum”, który swego czasu krytykowałem. Rozumiem, że Kurski nie potrafi zauważyć różnicy pomiędzy polityczną analizą, a podniecaniem się opowieściami rozhisteryzowanych intelektualistów, jak to ten czy ów na wszelki wypadek nocuje u sąsiadów, żeby pisowscy siepacze mieli się z pyszna, gdy przyjdą mu wyłamywać drzwi nad ranem. Jak ma niby potrafić? Jest przedstawicielem zupełnie innej szkoły komentarza politycznego, która nie stawia sobie celu wytłumaczenia czytelnikowi, co się w polityce dzieje, tylko wyperswadowanie mu, żeby popierał tych właściwych przeciwko tym niewłaściwym. Dlatego właśnie pracuje Kurski w tej a nie innej gazecie. Co do wesołków – „Polityka” podśmiewa się z sondy „Dziennika” co sądzić o fakcie, że w sporządzonym przez lewacką francuską organizację „Reporterzy bez granic” rankingu wolności mediów Polska została umieszczona na miejscu 58. Cytując opinię moją, Rybińskiego i Jankowskiego, że ten ranking jest guzik wart, wesołkowie z „Polityki” znacząco ułatwiają sobie zadanie, pomijając istotny fakt, iż USA umieszczono w tym samym rankingu na miejscu 54. Gdyby odpowiedni ranking urządzić w „red – akcji” „Krytyki Politycznej”, Kuba i Korea Północna zapewne okazały by się państwami znacznie bardziej demokratycznymi niż USA czy Wielka Brytania. I redakcja „Polityki” też by usiłowała zdezawuować ludzi stwierdzających oczywisty fakt, że opinia taka dostarcza informacji wyłącznie na temat grona, które ją sformułowało. W dyskusji o polskich mediach – dziś trzy teksty znakomite, w „Dzienniku” Piotra Zaremby, negliżującego obłudę Platformersów w stosunku do tzw. mediów publicznych, a w „Rzeczpospolitej” Jacka Łęskiego i Agnieszki Romaszewskiej, przypominających, jakie mechanizmy rządziły mediami III RP i którędy wiodła droga do gwiazdorskich karier, własnych programów w dobrym czasie, zachwytów klaki etc. Autorom dziękuję, czytelnikom polecam.