„Dojrzewanie” – czyli o bezmyślności uczniów

Zaledwie czteroodcinkowy serial „Dojrzewanie” osiągnął szczyty popularności na Netflixie. To smutny film, podczas którego nie ma okazji do śmiechu; dla wrażliwszych odbiorców może okazać się nawet wyciskaczem łez.

Nie stawia żadnych nowych pytań ani tym bardziej nie udziela odpowiedzi. Zresztą podobno dobre dzieło wcale nie jest od tego, aby moralizowało albo dawało gotowe recepty. Tyle że komentatorzy i recenzenci filmu popadają w taki ton, ubolewając nad losem nierozumianych dzieci. Większość komentatorów biadoli nad niskimi kompetencjami wychowawczymi rodziców i nauczycieli, obwiniając ich jako źródło tragedii nastolatków.

Wydaje się jednak, że ten serial bardziej opowiada o braku perspektywicznego myślenia u dzieci. Co może stać się, jeśli będę naśmiewał się z rówieśnika? Co będzie ze mną, jeśli w odwecie podążę za impulsem? Wreszcie stawia bardziej ogólną kwestię: co oznacza męskość i czy świat dorosłych facetów potrafi konstruktywnie radzić sobie z następstwami dominacji myślenia skrajnie feministycznego w przestrzeni społecznej? Tymczasem tzw. „psychologizowanie”, którego znaczenie profilaktyczne przecenia większość recenzentów filmu „Dojrzewanie”, bywa pozoranctwem. Można wręcz zacząć przyznawać rację sceptykom wobec apoteozy psychologii, że nadmiar „psychologizowania” szkodzi.

W jakim aspekcie można uznać ten serial za kicz (paradoksalnie - bez negowania jego walorów artystycznych) i czy istnieje pomysł, jak próbować poradzić sobie z bezmyślnością dzieci u progu okresu dorastania? O tym w podcaście na You Tube na "Wnikliwym Kanale": https://youtu.be/xstjf_IH_Is

Rafał Osiński