Czy tylko chodzi o masturbację?

Jednak podejście do masturbacji nie jest kluczową osią sporu wokół pomysłu obecnej ekipy resortu edukacji, aby wprowadzić do szkół nowy przedmiot "edukacja zdrowotna". Warszawska demonstracja rodziców zgromadziła co najmniej kilkutysięczny tłum na miejscu i sporo widzów przed telewizorami, gdyż chociaż edukacja zdrowotna wydaje się ogólnie dobrym pomysłem, to wprowadzanie w szkolny przedmiot tematyki jadącej ideologią jest bez sensu. Wiadomo, że skonfliktuje. Pojawia się jeszcze inny aspekt - dotąd raczej pomijany w bieżącej dyskusji. Przedmiot "edukacja zdrowotna" nie powinien zastąpić szerszej profilaktyki szkolnej, ponieważ w rękach i głowie jednego - lepszego lub gorszego - nauczyciela byłoby bezpieczeństwo psychospołecze jego uczniów. A nauczyciele bywają różniści... Jeśli zaś w ramach zajęć profilaktycznych uczniowie mają kontakt z różnymi osobami (oby specjalistami), zyskują różne argumenty i spojrzenia (niekoniecznie chodzi o skrajne sprzeczności). A jeżeli jakiś profilaktyk (zazwyczaj pedagog lub psycholog) nie odpowiada rodzicom, na następne zajęcia szkoła może zaprosić kogoś innego. Tak jest zdrowiej i naprawdę pluralistycznie. I z większym poszanowaniem głosów od rodziców. Wymienić nauczyciela przedmiotu to zazwyczaj zdecydowanie bardziej skomplikowany proces.

Ale wróćmy do tytułowego pytania. Oprócz sposobu omawiania masturbacji, warto zastanowić się, kiedy i jak podejmować kwestię inicjacji seksualnej. Niektórym nastolatkom zdarza się już w starszych klasach szkoły podstawowej, mimo że prawo zakazuje współżycia poniżej 15 roku życia. Istnieje spojrzenie, iż omawianie w liberalnym podejściu inicjacji seksualnej w szkole mogłoby stanowić dla dzieci sygnał przyzwolenia.

Natomiast najprawdopodobniej największą osią sporu jest podejście do "tęczowości" i wszelkich literek... Czy naprawdę w szkole podstawowej jest na to czas i miejsce? Osoby homoseksualne, biseksualne czy transseksualne zawsze były, są i będą. Jednak u nastolatków na progu dorastania w okresie burzy hormonalnej przecież mogą pojawiać się pragnienia i fantazje seksualne o takim charakterze. W większości okazują się przemijające, lecz zawsze dziecku warto zapewnić rozmowę ze specjalistą, który rozezna konkretną sytuację w kontakcie indywidualnym (a nie na forum klasy szkolnej podczas zajęć lekcyjnych). Dlatego choć zgadzam się, że szkoła nie powinna nastawiać wrogo do ludzi różnych orientacji seksualnych, to podejście afirmacyjne na zasadzie "ciekawe i fajne" może okazać się szkodliwe, skutkując tożsamościowymi zawirowaniami ponad te, które i tak występują w okresie adolescencji. Zatem przedmiot "edukacja zdrowotna" realizowany w przesadnie liberalnym duchu może wcale nie zmniejszyć liczby młodych pacjentów psychiatrycznych (co podobno stanowi jeden z jego celów). Ale może przynieść wręcz przeciwne następstwa.

Ryzyko seksualizacji nie jest jedynym zagrożeniem w szkole. Demoralizacja ma oczywiście jeszcze kilka zupełnie innych form i źródeł, o których innym razem.

A na koniec tego tekstu rozkmina: czy wszystkie strony sporu wokół edukacji seksualnej w ramach edukacji zdrowotnej zgodzą się z twierdzeniem, że gadżety zaprezentowane na fotce do wpisu raczej nie powinny być na wyposażeniu plecaka ucznia jako pomoce dydaktyczne? Ani w torbie nauczyciela lub nauczycielki (przynajmniej na terenie szkoły).

Rafał Osiński