Czasami ludzie maja szczęście, żyć w jednym świecie z geniuszami. Rzecz jasna mowa tu o dziedzinie sportowej, bo raczej zespołu na miarę Beatlesów oraz poetów formatu Mickiewicza czy Słowackiego raczej się nie doczekamy.
Kiedy pojawił się piłkarz, który zadziwiał świat swoim umiejętnościami, nieprzyzwoicie rzucaliśmy porównania ; to nowy Pele , Maradona. Choć wiedzieliśmy, że przesadzamy nie potrafiliśmy ukryć tęsknoty za wielkimi piłki nożnej. Dzisiaj sytuacja się zmieniła. Żyjemy w czasach dwóch geniuszy futbolu – Leo Messiego oraz trenera Jose Mourinho.
Oczywiście chciałbym trochę miejsca poświęcić temu drugiemu. Bowiem rzadko się ,zdarza , aby trenerska gwiazda przyćmiła większość piłkarzy. Nie muszę chyba się tłumaczyć ze swojej decyzji. W końcu The Special One wygrał ponownie Champions League i jest jedynym trenerem obok Ernesta Hapela , który dwukrotnie zwyciężył w Europejskich Pucharach prowadząc zespoły z dwóch różnych lig.
Doskonale pamiętam jego triumf nad Monaco. Już wtedy emanował pewnością siebie , arogancją – co będzie w przyszłości jego wiodącą cechą. Powiedział prezydentowi Porto, aby ten nie martwił się, ponieważ już niebawem w jego gabinecie stanie puchar Ligi Mistrzów. Jego zespół, gładko zwyciężył Monaco prowadzone przez Didiera Deschampsa.
Multimilioner, nowy szef Chelsea, Abramovich nie zastanawiał się ani sekundy – Mourinho musi być mój – powtarzał Rosjanin. Jak wiadomo , światem rządzi pieniądz, dlatego jedyną sprawą sporną była wysokość jego zarobków oraz fundusze przeznaczone na transfery. Portugalscy kibice wierzyli, że ich rodak zostanie z nimi. Nie było takiej możliwości – czy przeambitny trener mógł nie przyjąć oferty z Premier League ?
Już na pierwszej konferencji, zszokował angielskich dziennikarzy podkreślając swoja wyjątkowość . To wtedy padły to historyczne zdanie : I’m think that I’m the special one. W taki sposób powstał najpopularniejszy trenerski przydomek. Ale któż z nas nie chciałby być w taki sposób określany ?
W swoim pierwszym sezonie zdobył mistrzostwo oraz puchar Anglii odsyłając Fergusona oraz Wengera na dalszy plan. Wielokrotnie wypowiadał się o nich lekceważąco wbijając nóż w serce anglików. Sami do tej pory nie jesteśmy w stanie pojąć jak wówczas dokonała się rewolucja na wyspach. Anglicy nie mogli pojąć dlaczego jakiś cudzoziemiec nie klęka przed obiektami czci oraz pokłonów. Jednak ten cudzoziemiec , jak sam mawiał, był wyjątkowy. Dzięki niemu rozgrywki Premier League stały się niezwykle ciekawe. Zawsze czekano na pojedynki Ferguson – Wenger. Mourinho tą wielką tradycję , zniszczył już w swoim roku pracy. Od tej pory wszyscy czekali na pojedynki Mourinho –Ferguson, Mourinho – Wenger, Mourinho – Benitez. Jego prowokujące wypowiedzi , jeszcze bardziej nakręcały emocje, podnosiły ciśnienie – jak w dobrym kinie. I choć pracował tam tylko 3 lata , to ma swój sporu dzuiał w popularyzacji tej ligi. Na odchodne przypomniał swojemu byłemu szefowi, że zdobył wszystkie trofea dla The Blues, poza pucharem Europy. Na jego nieszczęście, na tym ostatnim zależało Rosjaninowi. Odszedł do pięknych Włoch.
Pisze ten tekst w momencie jego największego sukcesu. Inter Milan zdobył potrójną koronę włączając w nią mistrzostwo, ligę mistrzów oraz puchar Włoch. Pokażcie mi takiego drugiego trenera , który odnosi sukces bez względu na to gdzie pracuje. Ponoć już podpisał kontrakt z Realem Madryt. Królewscy czekają na takiego trenera od lat. Jeżeli ktoś ma zrobić zespół z piłkarskiej oligarchii, to musi być on, tylko on – wybitny trener Jose Mourinho – jak powiedział Mateusz Borek.
Obecnie w Polsce trwa debata nad tym czym jest charyzma. Mainsrteamowy nurt medialny próbuje nas przekonać, że ta cecha osobowości nie ma żadnego znaczenia, że rozpoznanie jej jest niemożliwe. Dam wam dobrą radę oglądajcie Jose Mourinho. Jeszcze jedna rzecz, która nie daje spokoju. Zwracam się do tych wszystkich, którzy nie doceniają genialnego Portugalczyka ze względu na jego trenerską filozofię. Powyżsi krytycy często powołują się na konieczność pisania sportowych spektakli. Cóż za nonsens !!! Kiedyś Alex Ferguson powiedział, że wizerunek medialny Mourinho ,ma się nijak do tego, jaki jest prywatnie. Jeszcze do was nie dotarło ?! Maska trener jaką nakłada jest podporządkowana dwóm celom – zdejmowaniu presji ze swoich piłkarzy oraz przekształcaniu futbolu w wielkie medialne widowisko. Jak na dobra ironię przystało, gardzicie trenerem , który paradoksalnie realizuje wasze pragnienia.
Inne tematy w dziale Rozmaitości
