Komentarze do notki: Uśmiechnięta Polska, czyli rechot feldfebla

Trochę odbiegając od sedna.., a może i nie..
Na szczęście, w Narodzie szczerość, refleks i poczucie humoru nie ginie..
To scenka autentyczna, z przed paru tygodni, być może powielona, ale spotkałem się z nią po raz pierwszy.
 - Miła pani w sklepie mięsnym, w chwili, gdy zadawałem pytanie, ziewnęła i  trochę skonfundowana zakrywając usta powiedziała: najmocniej pana  przepraszam.
Chcąc być uprzejmym odparłem, że to pewnie ciśnienie..
Nie.., odpowiedziała lekko mrużąc oczy i uśmiechając się. To atrakcyjność zajęcia.

Poziom obecnych kabaretów....jakze mozna mówic o poziomie kiedy skecze są upolitycznione i kabarety same pozamykały sie w tej skorupie. Ich kreatywnosc bladła, bladła i zbladła.....a i przedtem rewelacyjna nie była.
Niektóre skecze przypominaja scenki- inscenizacje przygotowane przez dzieci w szkole.

I ostatecznie, OD KIEDY ZŁOSLIWOŚĆ jest smieszna......chyba tylko dla nienawistników od popcornu.

Mądre i eleganckie.

@kelkeszos @ogrodniczka

"... zjawisko wymagające dobrej analizy, bo ona otworzyłaby nam drzwi do zrozumienia i innych, poważniejszych kwestii..."

Może trzeba zacząć tę analizę od klasyków:

"... Nasz naród jak lawa, Z wierzchu zimna i twarda, sucha i plugawa..." (A.M.)

"...ludzie spanoszeni od 1831r […], gadający mi o swoich kucharzach, apartamentach, o balach dawanych w Zamku pod Kolumną Zygmunta […] w Karlsbadzie, w Marienbadzie już wytrzymać nie potrafisz – tam nie Ukraina, nie Wielkopolska, nie Litwa, ale Warszawa się wylała. Wylały się pomyje, co zostały na dnie w tej beczce, braha skiśniała gorzelników i piwowarów... "
(tak pisał o spotkanych rodakach Zygmunt Krasiński)

Sporo sensownych uwag, ale Autor chyba sam we wskazane sidła wpada i pisze z poczuciem niemieckiego właśnie (bardziej niż polskie złośliwego) poczucia humoru. Z dodatkiem odrobiny Baroku (pewnie na osłodę). Wydaje mi się (ale to tylko, niepoparte żadnymi badaniami, moje odczucie), że humor niemiecki, jak każdy inny, ma chyba dwie, niekoniecznie przystające do siebie postaci; ten "ludowy" i ten określany często jako "wyższy", "arystokratyczny" lub podobnie. W zupełnie innych niż np. w Polsce proporcjach. Porównując te "wyższe sfery" tak dużych jak sugerowane w notce różnic nie widać, bo i styl/poziom życia tych "klas społecznych", aż tak dramatycznie się nie różnił. Różnice, oczywiście, są, ale wydaje mi się, że wiele z nich jest konsekwencja dokładnie tego samego zjawiska, co przyczyny tak oszałamiającego sukcesu cywilizacyjno - technicznego Prus; implementacji tzw, cnót pruskich jeszcze za Fryderyka I-go. To po prostu druga strona tej drogi od zapyziałej Brandenburgii w XV wieku do kwitnących Prus Fryderyka Wilhelma III-go na początku wieku XIX-tego. Pytanie, o to czy każdy w ten sam sposób by tę drogę przechodził, adresować można chyba tylko do Boga. Nie wiem kiedy w Prusach rozpoczął się proces poczuwania własnej godności przez chłopstwo (niektórzy wskazują tu okres "polutrowski" i wojny chłopskie), ale wydaje mi się, ze było to sporo przed  XVIII wiekiem, co pozwoliło na wspomnianą skuteczna wyżej implementacje "pruskich cnót". A wygenerowany przez nie stosunek do pracy i szeroko rozumianych "stosunków społecznych" lekkości poczucia humoru raczej nie sprzyjał. U nas poczucie jakiejś chłopskiej godności pojawiło się po 1864 roku i prawdę mówiąc zbyt dobrze nie wykształciło się nawet do dziś. I to "ludowe" poczucie humoru, aż tak bardzo się ani od niemieckiego, ani od np. rosyjskiego nie różni. A dziś mamy galopująca "amerykanizację" wszystkich aspektów życia. Z poczuciem humoru włącznie, więc o istotnych różnicach w przyczynach wesołości trudno jest gadać. Choć są one wyczuwalne.Wydaje mi się - choć to pewnie "niepolityczne" - że ciekawe byłoby rozważanie czegoś takiego jak relacja "charakteru narodowego" do tzw. cywilizacji rozumianej (bardzo szeroko) jako sposób bytowania dużych grup ludzi (ras, narodów,religii, etc.). Rozważania współczesnych socjologów (Fukuyama, Huntington, Harariego, etc.) w zasadzie ten temat pomijają. Może ciekawiej byłoby gdyby ktoś na poziomie np. Huntingtona podjął pomysły Konecznego. Również w "dziedzinie" poczucia humoru.Przepraszam za długość komentarza, ale tak mnie jakoś "naszło".

Niestety, pozostanę obrzydliwie elitarna:) i to, co się dzieje w Polsce (w tym: w obszarze poczucia humoru) podsumuję jednym słowem: demokratyzacja.
:)

@kelkeszos

Piękne podsumowanie! Naprawdę piękne! 
Niestety nasza młodzież, w większości  pokryta tatuażami i z kolczykami w nosie nic z tego nie zrozumie.  Oni już są wychowani w  Magdeburskim poczuciu humoru.

" z geniuszem aktorskim Kazimierza Rudzkiego..." coś sie Autorowi pomyliło...

Rudzki był postacią filmową... grał go Turek z głosem Hańczy...

Czyż nie tak-li Panie Autorze?

Ciekawe zdjęcie ale tylko na głównej ( czasem, chyba to redakcja generuje coś "na pałę") z filmu Mefisto co byłoby na miejscu albo z Jokera co by nie było na miejscu...

Ładnie jak zwykle napisane ale nie mogę się powstrzymać ( cierpię na syndrom nietrzymania komentarzy) by nie  zacytować Konopczyńskiego: 

"Na przestrzeni setek kilometrów, nieprzedzielone żadnym pasmem gór ani żadnymi rzekami, graniczyły ze sobą przez paręset lat

dwa twory państwowe o najsprzeczniejszych ustrojach i charakterach– Polska i Prusy.  
Z jednej strony społeczność, która nie była narodem, bo sztucznie oddarta od całości plemiennej, gwałtem wprzęgnięta  w fiskalno  biurokratyczne jarzmo dynastii.  

Z drugiej społeczność, która także nie była w znaczeniu nowoczesnym narodem, bo tylko  górna jej warstwa miała pełnię praw obywatelskich i siebie jedynie uważała za naród. 
 Tu potęgująca się aż do samowoli wolność, tam karność dochodząca aż do niewoli.  

 Tu życie beztroskie według dewizy: „jak kto chce”, „jakoś to będzie”; tam rozkaz, reglamentacja, tresura. 

 Tu katolicyzm, tam luteranizm z kalwińską dynastią u szczytu. 

Tu decentralizacja, rządy sejmikowe, tam centralizm i biurokracja. Tu lichy handel przeważnie w rękach obcych, tam początki przemysłu i umiejętna polityka merkantylna.

 Tu podatki i cła, obliczone na minimum obrony krajowej; tam śruba przyciśnięta mocno, z takim wynikiem, że dwumilionowe (!! z miedzy) państwo Hohenzollernów miało w 1740 r. około 7 milionów talarów dochodu. 

W Polsce na królewszczyznach tuczyła się prywata, w Prusach domeny żywiły wojsko.
 Toteż 11 milionowa Polska–Litwa spadła w latach 1660–1717 z 60 tysięcy żołnierzy na kilkanaście tysięcy, Brandenburgia i Prusy w latach 1648–1717 od kilku tysięcy do-szły do kilkudziesięciu. (...) "

..
I niezmiennie powtarzam, Prusy to nie cale Niemcy... Wagenknecht ma największe poparcie w b. NRD...

To nie bylo zwyczajem Fryca aby tak zachecac swoich zilnierzy do walki. Byl tylko jeden przypadek gdy Fryc tak na swoich zolnierzy wykrzyczal, gdy zolnierze spanikowali I zaczeli uciekac z pola bitwy. Przyznac trzeba, ze mial refleks I niezle poczucie humoru.

Pewna lotnosc polskiego poczucia humor w XX wieku wynika z bliskosci do zasymilowanej zydo-inteligencji, ktora jeszcze czula pewien respect wobec kultury gospodarxa. W XXI wieku poczucie humoru w Polsce powrocilo do wyszydzania i rechotu.