Sobótkowe gody III

Sobótkowe  gody IV

Gdy się zbliżyłem do jego Persony
Prosiłem ogień chrobry, co nadzieją łudzi
Nie żałuję że lżyłem, ale zatracony
Jest świat, co na nim Ogry płodzą pseudo-ludzi
 
Teraz też go w rozterce pokorny i ciasny
Prosiłem  tak, jakby był potężnym szamanem
Żeby mi wzmocnił serce, bo umysł mam jasny
Wlewając ciepło do żył pite wielkim dzbanem

Pieściłem w tańcu włosy – ciała eteryczne
Żeby mi wskazał źródło – gdzie cichła muzyka
Cały nagi i bosy- błagałem kosmicznie
kosmate szczudło, w którym wieczność cyka

obejmując mu kibić – wiotką jak terpetyk
miłowałem bez zmazy ziemskiej zawistności
żeby dziecięctwo chybić, ja, ziemski heretyk
musiałem kilka razy wyrzec się swych złości

A on syczał i pryskał złotą iskrą w ciemność
Która jak brylant w trawie gasła powolutku
Dla harmonii wszechświata – całą nadaremność
Biorąc na się łaskawie gamy pełne smutku

Chciałem wiedzy o wyjściu z przeklętego losu
Złego jak święty kamień w deszczową pogodę
Gdzie przepadł ten dziad stary w kościarni chaosu
Opiekun biednych panien, co miał białą brodę

Nie wejścia ale wyjścia z okrutnego nieba
Gdzie istotą wartości jest zgrabny kształt sromu
Żądałem od kairosu  dwukształtnego źrebia
By runął z wysokości  – w ziemię na kształt gromu