Koprofilia

Parę dni temu miałam przyjemnosć uczestniczyć w spotkaniu z panem Arturem Barcisiem.

Dużo by mówić o tym niezwykłym człowieku, wystarczyłoby jedno - kiedy pojawił się w drzwiach sali, na ustach wszystkich uczestników spotkania wykwitł usmiech i już nie znikał do końca.

Nie dlatego, że był Norkiem.

Dlatego, że swiecił. Własnym swiatłem, nie żadnym odbitym

Niepospolitej urody człowiek - optymizm, skromnosć, usmiech, życzliwosć i dystans

Może z powodu, że siedziałam w drugim rzędzie, jego mówienie często było mówieniem mi w oczy.

Może dlatego też wiem, że In Lak'ech Ala K'in

Bo choć pan Artur wizualnie jest czyms innym, to jednak jest mną, a ja nim

Bo choć swietnie elokwentny, nie boi się wrzucić od czasu do czasu pieprznego przecinka

Bo zachwyca go to, co mnie, bo jest pasjonatem, a nie lubi, tego czego nie znoszę ja.

O dziwo - zachwyca go piękno

Co dziwne - brzydota go mierzi

Dodam - celowo tworzona.

Przytoczył resume pewnego spektaklu, wystawionego gdzies za granicą

-------------

Na scenę wychodzi człowiek, który najpierw wpatruje się przez czas dłuższy w widownię

Następnie zaczyna się bardzo powoli rozbierać

Potem wolno odwraca się tyłem

Finalnie na oczach publicznosci robi kupę

-------------

 

Coraz częsciej obserwuję podobny proceder

Nawet tu na tym portalu

I nawet nie dziwię się, że znajduje on obserwatorów, a nawet fanów, przesyconych zwykłym, nudnym pięknem

Ba, nie dziwię się, bo wiem, że wypróżnianie publiczne może być zbawienne dla wypróżniającego się

Pozwólcie jednak, że zostanę przy swojej kawie, przebisniegach, różach i ważkach

Koprofilskie klimaty i zapachy doprowadzają mnie do mdłosci...