Przyznaję: mieszkam w domu, nie w mieszkaniu. To robi różnicę (a mieszkałam przez kilkanaście lat w M-2 w Warszawie. Koszmar!) W ubiegłym roku nawet nie odpaliliśmy klimatyzacji; w tym roku była tylko jedna gorąca noc: z niedzieli na poniedziałek. No, ale klimy nie musieliśmy odpalać mimo wszystko również w tym roku.
Pierwsze wysiewy, te kwietniowe, nam wymarzły (identycznie było w zeszłym roku). Pomidory zaczęły rosnąć jakieś dwa tygodnie temu, choć szału nie ma. Na parapecie południowego okna stoją doniczki z siewkami ostrych papryk - od dwóch miesięcy mają po dwa listki. To rośliny o wysokich wymaganiach termicznch (bardzo ciepłolubne).
Ogórki wreszcie wzeszły i zaczęły rosnąć, ale teraz pewnie przyhamują, bo nie mamy cieplarni.
A ja siedzę teraz przed komputerem w letniej bluzce (bo przecież mamy lato) i grubym wełnianym swetrze (bo na dworze w tej chwili 16 stopni, a w domu - 21). I, choć latem nigdy tego nie robię, ugotowałam rosół, bo mąż się przeziębił.
Witaj dzieciństwo! Dokładnie tak było w czasach, gdy chodziłam do podstawówki: pod koniec czerwca kilka dni ciepłych (jakieś 26-27 stopni), a natychmiast po rozpoczęciu wakacji wielka pogodowa smuta: zimo i deszczowo. Ja to lubiłam, bo kochałam czytać książki, ale młodsza siostra dostawała szału, bo nie dawało się szaleć na dworze. Moja mama też nie potrafiła się pogodzić z tym, że cudowne gorące lato z jej młodości ktoś podmienił na takie szaro-bure nieszczęścia. Opowiadała, że kiedyś lato było naprawdę ciepłe - gdy spadł deszcz, to na chwilę robiło się chłodniej, ale natychmiast wracał upał i kobietki mogły wracać do leżenia na plaży. A te straszne lata osiemdziesiąte to jakieś zaprzeczenie normalności - nawet nie ma jak opalić pięknego ciała!
Przez jakieś 10-15 lat moja mama byłaby usatystakcjonowa, a od dwóch lat wróciłaby do narzekania na polskie słabe lato.
Zupełnie jak Maria Iwaszkiewicz.
Inne tematy w dziale Gospodarka
