Za moich młodych lat życie było prostsze. To nie jest utyskiwanie osoby zbliżającej się do wieku starczego - to rzetelna prawda, którą jestem w stanie udowodnić.
Urodziłam się w roku 1965, więc moje dzieciństwo przypadło na okres "dzieci-kwiatów". Już wtedy, oczywiście, nie było najlepiej, ale mimo wszystko - jakież to były cudownie proste czasy w porównaniu z tym, co mamy obecnie ...
Mężatka nosiła obrączkę; wdowa na innym palcu. Narzeczona nosiła pierścionek zaręczynowy. Dziewczyna wolna nosiła zwykłe pierścionki - nie sposób było się pomylić. W świecie anglosaskim panna to była miss, a pani - missis (dziś głupiątko tłumacz google udaje, że nie słyszy, o co pytam).
Baba z brodą występowała w cyrku i cieszyła się ogromnym powodzeniem, ale szacunkiem - żadnym. Wszyscy wiedzieli (jeśli czytali Magdalenę Samozwaniec), jak się robi takie dziwadła: usidla się grubego, biuściastego facego i ubiera się go w wydekoltowaną kieckę.
Wielkie mi mecyje! ...
Panowie z dobrych rodzin nosili kapelusze, a reszta mężczyzn - czapki z daszkiem , mycki albo uszanki (Hołdys był na osobnych prawach i nosił coś pośredniego: kapelutek).
Najbardziej jednak uderzająca różnica między dziś a 50 lat temu to tatuaże. Kiedyś tatuowały się dwie warstwy społeczne: marynarze i więźniowie. WYŁĄCZNIE. Przy czym marynarze tatuowali sobie kotwice (ewentualnie cycate syreny), zaś więźniowie szpecili się tak, aby każdy, kto ich zobaczy, natychmiast mógł rozpoznać grozę ich czynów. Kropki w kącikach oczu, znaczki na kłykciach - wielu normalsów (w tym moja nauczycielka polskiego) potrafili rozpoznać nie tylko paragraf, z którego więzień został skazany, ale i lata odsiadki.
Jakież to było wygodne, jak to ułatwiało życie!
Oczywiście - normalnym ludziom. Zboczeńcom, przestępcom - taka stygmatyzacja życie utrudniała. Utrudniała zwłaszcza bezkarne WTOPIENIE SIĘ przestępców w szeregi ludzi, którzy z łamaniem prawa nigdy nie mieli nic do czynienia.
Dla mnie to oczywistość.
Inne tematy w dziale Polityka
