Od momentu wybuchu wojny na Ukrainie obserwuję, jak osoby, które po katastrofie smoleńskiej oburzały się na wszystkich, którzy choćby ośmielili się pomyśleć, że Putin mógł się dopuścić zamachu, nagle przeistoczyły się w nieprzejednanych wrogów Putlera. Ci sami, którzy 12 lat temu biegali zapalać znicze na grobach krasnoarmiejców, dziś dzielnie deklarują, że chętnie odstrzeliliby bandytę (określenie obecnie obowiązujące) albo choćby strzeliliby go w pysk. Pragnienie śmierci dominuje; chętnych do wykonania egzekucji jest aż nadto.
Oczywiście obecna zmiana frontu to nic innego, jak uleganie presji czwartej władzy, która rządzi światem za pomocą czerwonych pasków. Gdyby wszystkie te, pożal się Boże, psy wojny myślały samodzielnie, to, razem ze mną, domagałyby się przywrócenia kary śmierci dla morderców z premedytacją - w przypadkach, które nie podlegają wątpliwościom. A tak nie jest. Dlaczego?
Oczywiście czerwone paski same z siebie nie dałyby rady; potrzeba jeszcze efektu skali. Marceli Proust opisywał swoją służącą Franciszkę, prostą kobietę z ludu, która zalewała się łzami czytając o wielkich katastrofach, w których zginęły setki osób, ale nie miała skrupułów w stosunku do pomocnicy, która mogła zyskać łaskę pana, a którą Franciszka traktowała z największą bezwzględnością. Jak widać, można być łotrem, a jednocześnie ronić rzęsiste łzy nad ofiarami GDZIEŚ DALEKO.
Czym się różni Putin, który kazał zabić w życiu tysiące ludzi, od mordercy, który porywa sześcioletnie dziecko, gwałci je w najbardziej okrutny sposób, a potem zabija? ... Skalą. Wyłącznie skalą. Dużo trupów to źle; jeden trup to tylko trup, myślą niektórzy.
Otóż nie. Jeżeli ktoś chce zabić Putina albo choćby o tym marzy, to jego psim obowiązkiem jest też domagać się kary śmierci. Bo każde życie to oddzielny wszechświat - razem z człowiekiem zabija się jego rodzinę, przyjaciół, znajomych, miasto, kraj, świat ...
Czy wojna na Ukrainie zmieni podejście hipokrytów do kary śmierci? Zobaczymy. Mam nadzieję, że tak.
Inne tematy w dziale Polityka
