…co zrobiliście salonowi, tak jakbyście Polsce zrobili…

Czytam tekst Igły.

Tekst wyrzucony przez Właścicieli po kilku chwilach istnienia w salonie. Kilka osób zdążyło go przeczytać, wiesława - skopiować.

Igła tworzył klimat pierwszego salonu.  Kogo wtedy nie było - ten nie wie. „Rzeczpospolita Poprawiona” – taki był wspólny plan blogerów, w którym i ja brałam udział. Skończyło się odejściem Igły do tekstowiska. Wczoraj,  w dniu, w którym wciąż zapalamy kolejne świece, Igła przyniósł do salonu  pierwszy po długiej tu nieobecności tekst. Nazywa się „po igłowemu”:  Zdrada, ułani & trzy worki złota

 

Zniknął tekst Igły, potem i  tekst Jacka Jareckiego upominającego się o niego. Zniknęły komentarze pod tym tekstem. Kiedy o tym rozmawialiśmy już pod inną notką Jacka, napisałam, że  salon jest jak Polska – to co Właściciele zrobią salonowi, tak jakby Polsce zrobili.

xxx

Czytam teraz tekst Igły, który przyszedł mailem i zaczynam się bać. Używa mocnych słow. Pisze o zdradzie. Nie wierzy w przypadek – raczej w tajny plan.

Boje się, czytając. To mój strach przed używaniem słów aż tak mocnych.

Ale przecież w głębi serca, w prawdziwej głębi swojego serca – tak samo jak Igła nie ufam gestom rosyjskich polityków. Przecież o tym wiem. Gotowa jestem wziąć te rosyjskie gesty za dobra monetę ale ta nieufność i we mnie jest. I własny strach przed tą nieufnością.

xxx

Janek Pospieszalski opowiadał, że kiedy ludzie czekający na Prezydenta w Katyniu dowiedzieli się o katastrofie – nagle wszyscy chcieli natychmiast, jak najprędzej, znaleźć się w Polsce. Ktoś inny mówił w tv, że kiedy przekroczyli wreszcie  polską granice – poczuli wielka ulgę, choć przecież była tak nieracjonalna. Ktoś powiedział – jeszcze w katyński lesie, że taką właśnie cenę – życia -  płaci się za prawdę wydzieraną sowieckiemu czy postsowieckiemu imperium.

xxx

Ten strach jest w nas. Jest w Polsce.  W dużej jej części.

Igor i Radek, wyrzucając z salonu tekst Igły i Igłę samego – wyrzucają tę część Polski poza „główny nurt” W  nim wciąż nie ma miejsca dla polskiego strachu.

 

Trochę Ich  rozumiem. Boją się. Tak jak ja się bałam, zaczynając czytać tekst Igły. Bo jeśli powiemy o naszym strachu i nieufności tak głośno, tak wyraźnie i przejmująco jak Igła – coś, najwyraźniej,  może się stać.

xxx

Nie wolno było nam, Polakom, mówić o tym w peerelu. Cenzura, zapisy na konkretne nazwiska… Teraz niby wolno ale wciąż musimy bardzo ważyć słowa.  

Salon jest jak Polska. Jeśli Właściciele robią coś salonowi, tak jakby Polsce to  robili. A Polska nie zasługuje na to, żeby wciąż i wciąż tłumić to, co jest na samym dnie serc. Bo to jest. I jeśli nie pozwolimy temu się wyrażać, nigdy się w nas nie zmieni.  Nie przetransformuje.

Igorze, Radku - dostajecie szansę. Możecie pomóc Polsce w tym waznym procesie. Skorzystajcie.