Decyzja prezesa PiS Jarosława Kaczyńskiego oraz klubów „Gazety Polskiej”, aby obchody Święta Niepodległości zorganizować w Krakowie okazała się wszech miar słuszną. 11 listopada, gdy w Warszawie podczas Marszu Niepodległości zorganizowanego głównie przez narodowców dochodziło do bijatyk i awantur, w Krakowie panowały powaga i spokój. Tusk i jego medialni sprzymierzeńcy nie mogli obciążyć swojego głównego politycznego rywala odpowiedzialnością za burdy chuliganów, w szczególności zaś za spalenie budki wartowniczej pod ambasadą rosyjską. Co prawda działacze PO opowiadali później o „pośredniej” odpowiedzialności J. Kaczyńskiego, a „Gazeta Wyborcza” pisała o „potencjalnym” elektoracie PiS dopuszczającym się zadym, ale był to tylko groteskowy łabędzi śpiew, na który mało kto dał się nabrać. J. Kaczyński nie dał się złapać w pułapkę, przenosząc obchody z udziałem zwolenników PiS do Krakowa uniemożliwił ilustrowanie awantur w stolicy jego twarzą i logo jego partii. Teraz Donald Tusk, Paweł Graś i Radosław Sikorski z Platformy Obywatelskiej muszą się spierać o przebieg warszawskiego marszu z jego organizatorami Arturem Zawiszą, Krzysztofem Bosakiem i Robertem Winnickim z Ruchu Narodowego. Minister spraw wewnętrznych Bartłomiej Sienkiewicz musi się tłumaczyć z nieudolności policji. Jarosław Kaczyński, poważny polityk, który zorganizował dostojne obchody w Krakowie, w milczeniu przygląda się tym przepychankom.
Prawo i Sprawiedliwość zmierza do osiągnięcia poprzez udział w życiu publicznym następujących celów: 1) umocnienia niepodległego bytu Rzeczypospolitej Polskiej i międzynarodowej pozycji Naszego Kraju, 2) umocnienia siły i bezpieczeństwa Państwa Polskiego, a w szczególności jego zdolności do podejmowania wielkich przedsięwzięć inwestycyjnych i społecznych w interesie Obywateli i Narodu, 3) umocnienia demokracji, praworządności i wolności obywatelskich, 4) szerzenia postaw patriotycznych oraz wzmacniania solidarności społecznej i narodowej Polaków, 5) umacniania roli rodziny jako podstawowej komórki społecznej i wspieranie jej życzliwą polityką państwa, 6) szybkiego rozwoju gospodarczego Polski i działań, które pozwolą na zwiększenie uczestnictwa obywateli w korzystaniu z jego owoców, w szczególności zmniejszenia i eliminacji różnic między miastem a wsią i między różnymi regionami Polski, 7) rozwoju kultury, nauki i powszechnego dostępu do oświaty wszystkich szczebli, 8) zniesienia wszelkich barier ograniczających możliwości awansu społecznego i wszechstronnej aktywności zawodowej, kulturalnej oraz naukowej Polaków.
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Polityka
