W 1988 r. NZS rozpoczął jawną działalność na uczelniach. 2 października 1988 r. Krajowa Komisja Koordynacyjna NZS podjęła decyzję o wystąpieniu do władz o legalizację Zrzeszenia. 11 października w wielu szkołach wyższych m.in. we Wrocławiu odbyły się wiece informacyjne, na których ujawniały się tajne dotąd Zarządy Uczelniane NZS.
Przy „Okrągłym Stole” kwestią NZS zajmował się podstolik do spraw młodzieży. Mimo obietnic władz sprawa legalizacji Zrzeszenia przeciągała się. NZS domagał się relegalizacji, występował ze statutem z 1981 r. Komuniści usiłowali traktować NZS jako nową organizację, dążyli do rozdrobnienia go na wiele struktur rejestrujących się na uczelniach. Część działaczy „Solidarności” (Jacek Kuroń, Zbigniew Bujak Andrzej Celiński) nalegała, aby NZS ustąpił m. in. usunął ze statutu postanowienie o prawie o strajku.
IV Nadzwyczajny Zjazd NZS, który odbył się w II turach (pierwsza we Wrocławiu 22 kwietnia, druga 6-7 maja w Gdańsku) dostosował statut do obowiązującego prawa o stowarzyszeniach, ale pozostawił zapis o prawie do strajku i osobowość prawną KKK NZS.
23 maja 1989 r. Sąd Wojewódzki w War
szawie odrzucił wniosek o rejestrację NZS kwestionując prawo studentów do strajku. Po rozprawie milicja pobiła protestujących. Strajki objęły 43 uczelnie w całej Polsce. Domagano się legalizacji NZS i odwołania lekceważącego NZS ministra edukacji narodowej prof. Jacka Fisiaka.
31 maja strajki zostały zawieszone. Kontraktowe wybory parlamentarne 4 czerwca przyniosły sukces Komitetom Obywatelskim „Solidarność”. Tekę ministra edukacji narodowej w rządzie Tadeusza Mazowieckiego otrzymał przychylny Zrzeszeniu prof. Henryk Samsonowicz.
22 września 1989 r. Sąd Najwyższy w Warszawie zalegalizował NZS akceptując statutowy zapis o prawie do strajku.
Roman Kowalczyk Wrocław
Prawo i Sprawiedliwość zmierza do osiągnięcia poprzez udział w życiu publicznym następujących celów: 1) umocnienia niepodległego bytu Rzeczypospolitej Polskiej i międzynarodowej pozycji Naszego Kraju, 2) umocnienia siły i bezpieczeństwa Państwa Polskiego, a w szczególności jego zdolności do podejmowania wielkich przedsięwzięć inwestycyjnych i społecznych w interesie Obywateli i Narodu, 3) umocnienia demokracji, praworządności i wolności obywatelskich, 4) szerzenia postaw patriotycznych oraz wzmacniania solidarności społecznej i narodowej Polaków, 5) umacniania roli rodziny jako podstawowej komórki społecznej i wspieranie jej życzliwą polityką państwa, 6) szybkiego rozwoju gospodarczego Polski i działań, które pozwolą na zwiększenie uczestnictwa obywateli w korzystaniu z jego owoców, w szczególności zmniejszenia i eliminacji różnic między miastem a wsią i między różnymi regionami Polski, 7) rozwoju kultury, nauki i powszechnego dostępu do oświaty wszystkich szczebli, 8) zniesienia wszelkich barier ograniczających możliwości awansu społecznego i wszechstronnej aktywności zawodowej, kulturalnej oraz naukowej Polaków.
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Kultura
