Madonna – Belladonna

Na początku lat 80-tych Madonna uważana była za kiepską piosenkarkę, która jednak znakomicie potrafiła się promować. Były to czasy rozkwitu MTV i „gwiazdka” Madonna w często prowokacyjnych teledyskach pozyskiwała rzesze fanów.

 

Wraz z upływem czasu Madonna stawała się „artystką”, a obecnie jest „królową popu”. Czy jednak jej wielkość wynika z klasy i umiejętności? Wątpię. Chociaż umiejętność autopromocji u Madonny i jej sztabu należy docenić.

 

Artyzm, lub jego brak, nie ma oczywiście żadnego znaczenia w kontekście warszawskiego koncertu. Ma jednak znaczenie fakt, kto i w jakim dniu koncertuje będąc gościem w danym kraju, gdzie obowiązują określone normy, zwyczaje, prawo, kultura itp. Madonna i jej sztab nie muszą wiedzieć, co oznacza data 15 sierpnia dla polskich katolików, ale władze samorządowe stolicy, z HGW, którą kiedyś do kandydowania natchnął sam Duch Święty, wiedzieć to powinny…

 

W wielu krajach, nie tylko tam, gdzie obowiązuje państwowa religia, nie do pomyślenia jest naruszanie tradycji, obyczaju, kultury i wszelkich norm, które obowiązują wśród części (większościowej lub mniejszościowej) społeczeństwa. Jak widać jesteśmy krajem o innych normach niż Francja, Izrael, Stany Zjednoczone czy Włochy.

 

To, że Madonna buduje swój wizerunek na skandalu, na obrażaniu prowokacjami o konotacjach religijnych, dla wielu - jak widać - znaczenia nie ma. Warto zastanowić się dlaczego?

 

Odpowiedź jest prostsza, niż mogłoby się wydawać. Większość „obrońców nieskrępowanej wolności” dziarsko gardłująca za koncertem Madonny 15 sierpnia w Warszawie szczerze się oburzy, gdy naruszone zostaną inne normy i wartości; normy i wartości bliskie im, ich kulturze i tradycji. Jeżeli obrażane będą ich uczucia i wrażliwość.

 

Nie wierzycie? To poczekajmy kilka tygodni, a przekonacie się sami.