Wyobraźmy sobie dwie sytuacje.

Pierwsza - jest tak jak myślimy: żyjemy na zewnętrzenej powierzchni kuli ziemskiej. Wewnątrz kuli są jak nam się podaje kolejne warstwy skał a w centrum - jądro ziemi. Warto w tym miejscu zauważyć, jak duża jest dysproporcja pomiędzy badaniem tzw. kosmosu, galaktyk, dalekich układów słonecznych, czarnych dziur w stosunku do badania tego co jest najbliżej nas czyli wnętrza ziemi.

Patrząc na poniższą ilustrację wyobraźmy sobie, że wewnątrz tego okręgu utworzonego przez ludzi znajduje się Ziemia. Ludzie tak stojący symbolizują ludzi żyjących na zewnętrznej powierzchni planety. Ludzie ci żyją zwróceni plecami do Ziemi i ich wzrok kieruje się w kierunku tego co jest poza kulą. Widzą niebo, gwiazdy, księżyc i słońce. Zostali poinformowani, że Ziemia wraz z innymi planetami krąży wokół Słońca. Słońce i planety tworzą Układ Słoneczny. Układy słoneczne tworzą galaktyki. Galaktyki tworzą grupy galaktyk a grupy galaktyk tworzą z kolei supergromady galaktyk. Galaktyk jest niby 3,8 bln (3850 miliardów), grup galaktyk jest 25 mld, zaś supergromad galaktyk 10 mln. Przeciętna galaktyka zawiera 10 mld gwiazd, które tworzą swoje układy słoneczne. Żeby tego było mało wszechświat się cały czas rozszerza.

Czyli człowiek patrzy do góry z powierzchni planety i ma poczucie, że podobnych planet mogą być miliony a słońce, które widzi jest jednym z 10 mld w tej galaktyce a podobnych galaktyk są grube miliardy itd.

Człowiek wie, że Bóg jest w Niebie. W wyżej opisanej perspektywie jednak to Niebo i Bóg w nim wydaje się bardzo daleko. Na zasadzie, że skoro wszechświat jest tak wielki i cały czas się powiększa to Bóg pewnie ma masę spraw w innych częściach tego wszechświata i może nie ma czasu żeby się interesować swoimi dziećmi na Ziemi. Takie myślenie, nawet nieuświadomione, może prowadzić do poczucia osamotnienia, poczucia bycia pozostawionym przez Boga samemu sobie na tzw. pastwę losu.

Druga sytuacja: wyobraźmy sobie, że jest odwrotnie. Tzn. owszem żyjemy na powierzchni kuli ziemskiej - ale na jej wewnętrznej powierzchni. Czyli patrząc w górę tak naprawdę patrzymy do wewnątrz kuli. A co za tym idzie Niebo, słońce, księżyc znajdują się wewnątrz kuli ziemskiej. Słońce ma 4 tys. razy mniejszą średnicę. Grawitacja działa na zasadzie dociskania a nie przyciągania, itp.

Cofając się do powyższego rysunku wyobraźmy sobie tym razem, że ludzie stoją zwróceni przodem do środka okręgu. Za nimi jest otoczka kuli, płaszcz Ziemi (2 tys km grubości) a przed nimi Niebo, w którym mieszka Bóg. Co to zmienia w człowieku? Przywraca poczucie bliskości Boga, Skupia człowieka na Bogu. Usuwa nieuświadomione poczucie osamotnienia oraz samospełniającego się przeświadczenia o pozostawieniu samemu sobie.

[Grupka dzieci siedzi przy ognisku w nocy w miejscu gdzie panuje noc polarna. Ogrzewa się, cieszy się światłem, rozmawia. W pewnym momencie ktoś każe im odsunąć się kilka kroków od ogniska, odwrócić do niego plecami, patrzeć w ciemność puszczy i tak już pozostać ...]