Czy wolno nam zakłócać spokój generała Sikorskiego?

Generał Sikorski zginął w tragicznych i nie wyjaśnionych do końca okolicznościach, a tłem jego śmierci były rozgrywki pomiędzy aliantami w krytycznej fazie II wojny światowej.

Po 22 czerwca 1941 niemiecka III Rzesza i Związek Sowiecki przestały być sojusznikami, współodpowiedzialnymi za wybuch wojny, a wobec zawiedzenia nadziei narodów ZSRS na obalenie w Sowietach komunizmu pokładanych w Niemczech rozpoczęła się walka Rosjan i innych podbitych przez nich "podludzi" o przetrwanie. Stalin nawiązał sojusze z Anglosasami i ich aliantami, nastąpiło wznowienie stosunków dyplomatycznych z Polską, a rząd polski w Londynie rozpoczął poszukiwania w Sowietach swoich żołnierzy. Gigantyczny potencjał wojskowy Sowietów, utracony w większości w 1941 roku został prawie odbudowany. W tym momencie odkrycie przez Niemców wiosną 1943 roku śladów zbrodni katyńskiej zawisło nad stosunkami pomiędzy aliantami. Stalin przy pierwszej okazji, jaką było odwołanie się przez Polaków w sprawie Katynia do opinii międzynarodowej (Czerwonego Krzyża), zerwał bezceremonialnie stosunki dyplomatyczne zakładając słusznie iż honor i zasady ustąpią w Londynie i Waszyngtonie przed pragmatyzmem, a Polska pozostanie politycznie osamotniona - a praktycznie poświęcona na ołtarzu wspólnych interesów. Konsekwencje tego pragmatyzmu poznaliśmy w Jałcie i Poczdamie.

Rozważana obecnie sekcja zwłok ś.p. generała Władysława Sikorskiego jest jak najbardziej dopuszczalna i lepiej to zrobić teraz samodzielnie, niż kiedyś w przyszłości pod presją otwartych zagranicznych archiwów, co będzie opcją znaczenie gorszą i do tego znacznie spóźnioną.

Faktem jest, że pomimo tragicznej - w kontekście paktu Ribbentrop-Mołotow, agresji 17 września , represji i wywózek na wschód oraz zbrodni katyńskiej - gotowości generała Sikorskiego do zbliżenia politycznego z Sowietami, jego osoba była szlachetnym symbolem polskości i jednoczesnym oskarżeniem pragmatycznej a często i zbrodniczej polityki dogadujących się między sobą bez udziału Polski aliantów. Dlatego istniał powód aby usunąć generała Sikorskiego, jako jedynego takiego formatu polityka polskiego, który był w stanie podnosić stale kwestię polską i zakwestionować w pewnym momencie politykę anglosaską wobec Stalina.

A skoro był powód mogły być i próby zamachu. Jedna z tych prób mogła się udać. Czy było to w Gibraltarze? Na to pytanie powinniśmy we własnym interesie szukać odpowiedzi. Pewne cechy narodów są stałe w czasie i ignorowanie tego faktu może się zemścić powtórką z historii. To, że Moskwa i Londyn nie zamierzają odkryć archiwów też ma swoją wymowę. Kolejna 50-letnia karencja brytyjska jest odmową nie wprost i w konsekwencji rodzi brak sojuszniczego zaufania. Na zaufanie do Rosji nikogo przytomnego umysłowo chyba nie stać.