Rząd RP opublikował opracowany pod redakcją Michała Boniego dokument, który pod woalem strategicznych kierunków rozwoju Polski skrywa brutalną prawdę. Jest źle, prawie cała para ostatniego dwudziestolecia poszła w gwizdek. Wysiłek milionów pracujących Polaków, wysokie bezrobocie, najniższe pensje w regionie, wykluczenie całych obszarów geograficznych, oraz klas społecznych z możliwości rozwoju w imię pierwotnej akumulacji kapitału, poszło na prymitywną i bez rozwojową konsumpcję. Nasi nowobogaccy zamiast z protestancką pokorą inwestować efekty ludzkiej pracy w nowe technologie, kapitał wytwórczy, wiedzę czy nowoczesne mechanizmy zarządzania, prostacko popisywali się nowymi samochodami, rezydencjami do których nawet materiałów budowlanych nie potrafili na miejscu wytworzyć, czy gadżetami wymyślonymi i wyprodukowanymi przez innych. Ta nowa klasa społeczna o mentalności cinkciarza spod Peweksu, zresztą w większości wywodząca się z tego środowiska, doprowadziła jak słusznie opisano w raporcie do gospodarczego dryfu Polski. Dziś jako społeczeństwo stajemy na nowo przed koniecznością dokonania wysiłku modernizacyjnego i to przy prawie doszczętnie zrujnowanej infrastrukturze transportowej, energetycznej i komunikacyjnej. Otwartym tylko pozostaje pytanie jak przy porozrywanych więzach społecznych i najwyższym rozwarstwieniu dochodów w Europie przekonać Polaków do kolejnych wyrzeczeń.
Dwie strategie :
W Krakowie przy ulicy Skawińskiej stoi elegancko wyremontowany z nowocześnie dobudowanym skrzydłem budynek. Jego historia ostatnich dwudziestu lat jest przykładem jedynej strategii, która zawsze jest wygrywająca. W roku 1991 Kierownik II Katedry i Kliniki Chorób Wewnętrznych UJ dzięki własnym talentom i pracowitości wygrywa ogłoszony przez Komisję Nauk Wspólnoty Europejskiej duży i prestiżowy konkurs na badania naukowe. Równocześnie stara się i otrzymuje od Rządu Flandrii oraz Rządu Polskiego środki za które remontuje i wyposaża ów budynek, który następnie staje się miejscem dla najnowocześniejszego ośrodka interny i genetyki medycznej w Europie. Oczywiście nie o mury i zgromadzone w nich urządzenia czy aparaturę tu chodzi, ale o zespół ludzi połączonych wspólnym celem. O ludzi którym bez względu na zajmowaną pozycję w strukturze organizacyjnej klinik Profesor w każdej swojej książce, a napisał ich trochę zawsze dziękuje. Ten szpital jest chyba jedynym przykładem gdzie kapitał prywatny został użyty do budowy państwowej lecznicy. Pani Kopacz pod rozwagę.
Pierwsza połowa pierwszej dekady XXI wieku, Wadowice Szpital Powiatowy, pacjenci na brudnym i odrapanym korytarzu czekają na swojego wybawcę. Na szpitalny parking wjeżdża najnowocześniejszy, wykonany na specjalne zamówienie samochód, jego wartość znacznie przekracza wartość całego oddziału chirurgii wraz z rocznym dochodem pracujących tam salowych, pielęgniarek i rezydentów. Pacjenci uważnie i z niepokojem przyglądają się tej współczesnej relikwii, wypatrując ewentualnych zadrapań czy uszkodzeń, które należałoby wkrótce naprawić. Ten szpital jest jednym z wielu przykładów gdzie wielki autorytet i jego dobre imię zostały wpisane w nazwę szpitala, aby przykryć nabijanie prywatnej kasy. Ta strategia zawsze prowadzi do ogromnego bólu i cierpienia, a na końcu pozostaje już tylko prywatyzacja.
Od Rządu RP i po części ministra Boni będzie zależało którą strategię wybierze na najbliższe 20 lat, na razie wydaje się że bardziej skłaniają ku wykorzystaniu powszechnie znanych autorytetów, aby pozostawić status quo.
Inne tematy w dziale Rozmaitości
