Roman Giertych ogłosił z niemałą dumą, że mamy własną watergate. Duma brała się za pewne z tego, że nie jesteśmy już gorsi od Amerykanów i co ważniejsze, że ja to wykryłem i co jeszcze ważniejsze ja to nazwałem. Po rozmowach z nowym głębokim gardłem (tym razem jawnym, bo niejawnych mamy aż nadmiar, więc nie wyróżniałoby się zanadto) Roman Giertych już widzi siebie jako nowych Boba Woodwarda i Carla Bernsteina. Tym razem jednak sam wziął ciężar walki z całym aparatem państwowym na barki i stał się liderem bojowników o państwo prawa.
To, co wyprawia w ostatnim czasie były wicepremier jest niestety logiczne. Stara się doprowadzić do jak najdłuższego trwania tego sejmu, a co za tym idzie swego trwania w tym sejmie. Roma Giertych nie wierzy w to, że znajdzie się w następnym, ja niestety uważam, że jeżeli wystartuje w formule LiSu to się znajdzie i to z niemałym poparciem (coś koło 10%). Jako prawdziwy demokrata podlizuje się, komu się da (mówię o wyborcach oczywiście) i stara się zdobyć elektorat antykaczystowski. Takie są koszty demokracji
Na pierwszym miejscu ex aequo jest także chęć pokazania się jako wielkiego męża stanu i ostatniego sprawiedliwego, który nie bacząc na okoliczności wali do przodu jak taran dla dobra kraju. Oczywiście, że Roman Giertych obok Janusza Kaczmarka, czyli głębokiego gardła chce się na bieżących wydarzeniach wypromować. O ile Karczmarek chwyta się brzytwy i liczy na wyciszenie swojego przecieku przy nowym rządzie o tyle szef LPR-u dzięki swojemu zachowaniu pragnie być na łamach Gazet uważany za poważnego polityka. Takie są koszty demokracji.
Ogólnie rzecz biorąc sprawa nic nie warta, bo wbrew deklaracjom oparta o niskie pobudki. Gadają sobie posły-osły o tym i o tamtym, bo też, o czym mają mówić skoro wszyscy grają w II lidze. I liga mówi prawdę nie zważając na konsekwencje, II liga… no cóż…, ale… takie są koszty demokracji.
Amor patriae nostra lex
Inne tematy w dziale Polityka
