Za śmierć pracowników biura polskiego PiSu odpowiedzialność ponoszą z cała pewnością PiSu przeciwnicy. Brednie, które teraz wypowiadają salonowe media ogłaszając, że za zabójstwo asystenta eurodeputowanego PiSu odpowiedzialny jest Prezes Kaczyński są irracjonalne.
Jeżeli przyjęlibyśmy tę salonową logikę, należałoby uznać, że za zamach na Reagana w 1981 roku odpowiedzialna jest Partia Republikańska – nie potrzebnie uznała, że kandydatem powinien być były aktor (zamachowiec później tłumaczył się, że chciał się popisać przed Jodie Foster, amerykańską aktorką), a za zamach na papieża Jana Pawła II półtora miesiąca później roku odpowiedzialny jest Kościół, który niepotrzebnie najpierw potępił, a później zwalczał komunizm. Groteska.
Zasadnym jest pytanie, o to, kto był zleceniodawcą. Kto cieszyłby się, gdyby umarł Jarosław Kaczyński? Je nie mam wątpliwości, że w III PRL dzień ten zostałby uznany za święto narodowe. Ten peerelowski naród, z którym ja się nie utożsamiam, po takim wydarzeniu rajcowałby się długimi nocnymi zabawami. Przecież byli tacy, którzy cieszyli się 10 kwietnia. Co stałoby na przeszkodzie, aby cieszyć się także w dniu śmierci Jarosława Kaczyńskiego? Nic.
Nie udawajcie, nie udało się raz, ale będziecie próbować dalej. Kiedyś znajdzie się szaleniec odróżniający Łódź od Warszawy i biuro poselskie Wojciechowskiego od Kaczyńskiego. A gdy się uda... czy młodzi wykształceni z wielkich miast zorganizują zabawę na Krakowskim Przedmieściu pod pałacem prezydenckim? Czy Komorowski wyjdzie do nich by brać udział w tej fieście? A Tusk? A redakcja „Gazety Wyborczej”? No chyba przecież o to im chodzi. Niech nie udają.
W mojej opinii, jak to się wyraził pan premier, „tragiczne, bezsensowne zamachy” jeszcze się nie zakończyły. Dopiero przyjdzie na nie czas. Zjawisko zemsty istnieje i choć wydaje się być to początkiem jakiegoś chorego bratobójczego (? – znaczący znak zapytania) konfliktu nie dostrzegam w tym układzie politycznym szansy na jego zatrzymanie.
Inne tematy w dziale Polityka
