Zamiast wdawania się w akademickie dyskusje o smakach, wendettach i terminach na mówienie o tym, co boli, przytoczę post Daajnera. A przytoczę Daajnera na dowód, że nie tylko mnie krew zalewa i nie tylko ja nie mam zamiaru wybaczać..

Że sparafrazuję słowa mojej córki: jest czas na żal i czas na wściekłość. Żal wyraziłem na blogu Miriam. Na swoim piszę o wściekłości, a komu to się nie podoba, niech nie czyta.

Niekiedy jest tak, że uczucia te wymagają jednoczesnego uzewnętrznienia NATYCHMIAST.

Owsianko

 

                           ==========================

Brak tytułu

Odeszła Miriam..

Blogi już nigdy nie będą jak kiedyś...

Dziękuję Ci Miriam za wszystkie chwile naszej znajomości, za cudowne maile, za Twoje ciepło.

Nie potrafię się pozbierać...

Jestem jednocześnie smutny i wściekły. Wiem, wiem, że nie powinienem teraz tego pisać i bardzo za to przepraszam. Wiem, że nie czas na to i miejsce, ale napiszę to. Co w swoich sumieniach czują dziś ci, co oskarżali Ją o kłamstwa w sprawie swojej choroby? Co czują ci, którzy z taką lubością nakręcili spiralę nagonki na Miriam? Ci, co de facto zabrali Jej z życia wiele dni, miesięcy, może lat? Mam nadzieję, że Miriam wam wybaczy, bo ja nigdy...

23 listopada 2007

http://daajner.blog.onet.pl/