Dr. seied Hadi Borhani , professorem studiów okupowanej Palistyny(Izraelo znawstwo ) w uniwersytecie Teherańskim o atakach Izrael na Irańskie pozycje w Syrii tak napisał , to należy do wiosny 2020 , te ataki dalej się kontynują:
Seied Hadi Borhani, profesor izraelskich studiów na Uniwersytecie Teherańskim, napisał w notatce na stronie internetowej Persian Politics: „Teraz fundamentalne pytanie brzmi: dlaczego opinia publiczna na różnych szczeblach jest negatywnie nastawiona do obecności Iranu w Syrii i wrażliwości na jednostronne izraelskie ataki wojskowe”. nie pokazuje? Dlaczego izraelska opinia publiczna uważa te ataki za konieczne do zdławienia antysemickiego programu Iranu i eksterminacji Żydów? Dlaczego opinia publiczna krajów regionu (zwłaszcza opinia publiczna krajów arabskich), które zawsze były wrażliwe na ataki izraelskie, wita dziś izraelskie ataki militarne na pozycje irańskie?
Seied Hadi Borhani: izraelskie ataki wojskowe na pozycje Iranu i jego sojuszników nasiliły się w ostatnich dniach i tygodniach. W ciągu zaledwie kilku dni te pozycje zostały namierzone w różnych częściach Syrii, w Damaszku, w Tadmorze, w Homs, na obszarach przygranicznych sąsiadujących z Libanem, a obecnie w Quneitrze. W tym samym czasie izraelski minister obrony Naftali Bennett oficjalnie ogłosił, że Izrael rozpoczął nową fazę operacji przeciwko Iranowi. Celem nowej fazy jest wyparcie Iranu z Syrii, a nie tylko jej powstrzymanie.
militarnej transformacji jest jej czas: świat i region weszły w erę Korony na kilka miesięcy. Niebezpieczeństwo korony i jej pierwszeństwo spowodowały, że kraje świata porzuciły inne priorytety i inne konflikty i przystąpiły do wojny z koronawirusem. W tym wieku zmieniły się priorytety wojskowe i bezpieczeństwa, a kraje starają się głównie zmniejszać napięcia i konflikty. W wielu krajach armie i siły zbrojne zostały również wysłane do walki z Koroną, a ich zdolności są wykorzystywane wewnętrznie oraz w służbie zdrowia.
Wbrew tym międzynarodowym trendom, Izrael zintensyfikował swoją ofensywę militarną i rozpoczął nową, bardziej intensywną fazę. To pokazuje, jak ważne są środki wojskowe, wojna i napięcie dla realizacji celów Izraela w regionie. Oczywiście nie jest to nowy rozwój w regionie. Przez lata które minęły zdolności reżimu odgrywały kluczową rolę w realizacji celów Izraela.
Kluczowym czynnikiem kontynuacji tego trendu w regionie jest przewaga militarna i wywiadowcza Izraela nad rywalami i wrogami. Reżim syjonistyczny od początku zwracał uwagę na tę kwestię i zapewniał jej kontynuację, prowadząc aktywną politykę obronną i zagraniczną. Główną podstawą tej polityki jest utrzymywanie i wzmacnianie silnych relacji z głównymi potęgami wojskowymi i głównymi producentami zaawansowanej broni na świecie. Z powodu tych więzi Izrael może dostarczyć prawie każdą zaawansowaną broń, jakiej potrzebuje, zwłaszcza zaawansowaną broń amerykańską. A co ważniejsze, z powodu tych relacji może uniemożliwić sprzedaż tej broni rywalom i wrogom w regionie. Przykładem tego jest embargo na broń nałożone na Iran oraz problemy ze sprzedażą i dostawą do Iranu rosyjskich pocisków S300 i S400.
Z powodu tej nierówności w zdolnościach militarnych i operacyjnych obu stron, kraje regionu (pomimo ograniczonych poświęceń, heroizmu i zwycięstw) nigdy nie były w stanie zapewnić stanowczej i skruszonej odpowiedzi na izraelskie ataki wojskowe. Odpowiedź, która pokazuje Izraelowi, że koszt strajków militarnych może przewyższyć jego korzyści. Zgodnie z wojskowymi równaniami i obliczeniami, dopóki taka odpowiedź nie będzie dostępna, izraelskie ataki i reżim wykorzysta swoje zdolności militarne do zniszczenia opozycji. Niestety w obecnej sytuacji nie ma wyraźnej perspektywy zmiany tego równania.
Ale wojna i użycie broni wojennej to nie tylko funkcja równań i obliczeń wojskowych: dziś uzyskanie licencji i legitymacji do używania broni i wojny (równania polityczne i prawne) jest równie ważne jak równania wojskowe. Po katastrofalnej pierwszej i drugiej wojnie światowej agresja militarna, eskalacja przemocy i użycie broni stały się wysoce potępione. Światowa opinia publiczna słusznie zdała sobie sprawę, jak niebezpieczne i destrukcyjne może być użycie zaawansowanej broni. W tym wieku rządy stoją w obliczu poważnych ograniczeń i oporu wobec wojny i użycia broni. Oprócz opinii publicznej, która jest dziś bardzo dużą siłą, prawo międzynarodowe i Organizacja Narodów Zjednoczonych całkowicie ograniczyły tę możliwość. Dzisiejsze rządy nie mogą go używać tylko dlatego, że mają lepszą broń. Użycie tej broni wymaga zgody publicznej (lub przynajmniej braku sprzeciwu) i międzynarodowej legitymacji. Dziś żadna udana operacja wojskowa nie jest możliwa bez tych przygotowań.
Izrael nie jest wyjątkiem od tych ograniczeń i przeszkód. Nie tylko nie jest to wyjątek, ale znajduje się pod lupą społeczności międzynarodowej ze względu na długą historię militaryzacji i częstych ataków wojskowych. Aby użyć swojej zaawansowanej broni (na przykład) przeciwko Iranowi, Izrael rozpaczliwie potrzebuje zgody opinii publicznej na różnych poziomach narodowych, regionalnych i międzynarodowych (zwłaszcza zachodniej opinii publicznej). Bez tego porozumienia chwycenie za broń mogłoby być szkodliwe i kosztowne dla Izraela.
Ankieta przeprowadzona w zeszłym tygodniu przez Faisala al-Qasima, znanego prezenterkę arabskiej telewizji Al Jazeera, wykazała, że 79 procent respondentów popiera izraelskie ataki na pozycje irańskie i sojusznicze w Syrii. Wyniki te nie są wynikiem dokładnej ankiety, ale inne źródła potwierdzają powszechne niezadowolenie opinii publicznej Arabów z Bliskiego Wschodu z polityki Iranu w Syrii i regionie, w tym sondaż przeprowadzony przez prestiżowe Arabskie Centrum Badań i Studiów Politycznych zatytułowany Al-Musharraf al-Arabi. Wiadomości z Izraela wskazują również, że ataki te są nie tylko popularne, ale także popularne. Ataki te są obecnie jednym ze sposobów na zwiększenie popularności Netanjahu i zwiększenie poparcia izraelskiej opinii publicznej i wyborców dla jego rządu. Podobna sytuacja znajduje się w zachodniej opinii publicznej. Te gwałtowne i napięte ataki nie mają negatywnego wpływu na opinię publiczną na Zachodzie. Warto również zastanowić się nad sytuacją opinii publicznej w kraju. Opinia publiczna w Iranie również odeszła od pożądanego punktu i ograniczyła możliwość mocnej i zdecydowanej odpowiedzi na izraelskie ataki. To właśnie ta sytuacja i ta przesłanka pozwalają Izraelowi z łatwością użyć swojej zaawansowanej broni przeciwko pozycjom Iranu w Syrii i zabezpieczyć się przed negatywnymi konsekwencjami takiej wojowniczości i przemocy w opinii publicznej.
Teraz podstawowe pytanie brzmi: dlaczego opinia publiczna na różnych szczeblach negatywnie ocenia obecność Iranu w Syrii i nie wykazuje wrażliwości na jednostronne ataki wojskowe Izraela przeciwko niemu? Dlaczego izraelska opinia publiczna uważa te ataki za konieczne, aby pokrzyżować „antysemicki” program Iranu? Dlaczego opinia publiczna krajów regionu (zwłaszcza opinia publiczna krajów arabskich), które zawsze były wrażliwe na ataki izraelskie, wita dziś izraelskie ataki militarne na pozycje irańskie? Czy ta poważna i bezprecedensowa zmiana jest wynikiem polityki Iranu w regionie? Polityka postrzegana przez wielu jako atak szyickiej armii na pozycje sunnickie w regionie. Dlaczego zachodnia opinia publiczna, która postrzega bojowość, ataki wojskowe i eskalację napięć na Bliskim Wschodzie jako zagrożenie dla światowego pokoju i bezpieczeństwa, łatwo ignoruje setki izraelskich ataków wojskowych na Syrię?
Odpowiedź na to pytanie może być dość prosta i jasna: negatywna opinia publiczna o obecności Islamskiej Republiki Iranu w Syrii i jej braku sprzeciwu wobec izraelskich ataków militarnych jest wynikiem propagandy syjonistycznych mediów. Nie można zaprzeczyć, że syjonizm i Izrael mają duże wpływy w międzynarodowych mediach i mogą wykorzystywać swój wpływ na rzecz izraelskich celów, uzasadniając np. Ataki wojskowe na pozycje irańskie. Ta odpowiedź może być poprawna, ale jej poprawność zależy od negatywnej odpowiedzi na bardziej fundamentalne pytanie: czy stanowisko Islamskiej Republiki Iranu wobec krajów regionu i jej polityki regionalnej (zwłaszcza w ostatnich latach) w kształtowaniu takiego obrazu Iranu i jego obecności? Czy nie odegrał żadnej roli w regionie?
Inne tematy w dziale Polityka
