Jak by tak sobie przysiąść - z jakim takim archiwalnym kalendarzykiem małżeńskim w ręku - i policzyć, to wychodzi, że cała nasza familiada prokreuje w Sylwestra, bośmy wszyscy wrześniowi. Stefan oczywiście ściemnia, że on "lwu", a nie panna zodiakalna, bo niby z 23 sierpnia, przyznał się jednakowoż, że to właściwie nie wiadomo, bo było chyba 28-go, ale w urzędzie brzuszki z ósemki się wytarły i jest dwudziesty trzeci.
To zresztą odrębna sprawa całe jego ściemnianie, Binio jakiś czas temu brał papiery z IPN i tam jakiś uprzejmy gość dekady temu scharakteryzował całą naszą rodzinę w odrębnych notkach, że elementy i w ogóle i znalazło się też, że Stefan jakoś w latach 50-tych odbył w Policach pod Szczecinem kurs kominiarza! - To Ty byłeś kominiarzem??? - pytam, a on, że "nie twoja sprawa, może byłem, a może nie byłem, hyhyhy...".
Znalazło się zatem po dziesięcioleciach rozwiązanie zagadki co pcha Ojca do łażenia po dachach, śliwkach i drabinach, ten jego atawistyczny pęd do odrywania się od ziemi, oczywiście czym drabina starsza i bardziej spróchniała tym lepiej, wiadomo. A jak się łamie, to można przybić deseczkę zardzewiałym gwoździem, drutem obwiązać i jest cacy.
Siedziałem więc z kalendarzem, patrzyłem w septembra, kasy na fanaberie za bardzo nie miałem, ale w końcu wrzesień jest wrzesień, jakieś tam zaskórniaki wynalazłem, bilet kupiłem i bryknąłem do Polski.
Na miejscu wszystko jak w książce: pogoda jak carski rubel, Kropek zapchlony, Erwira wylegująca się na pieńku pod winogronem, trawę trzeba by skosić, oczywiście Stefan już wyciąga kosiarkę zbudowaną z silnika od pralki Frania, za krótka rączka Tatuś, plecy bolą, jak za krótka, to pokoś pokoś, a potem się odpocznij, a ja będę obserwował. Ot - rada. Poszedł gotować jakieś swoje grochówki, siadam na ławce pod śliwką dla odpoczynku, browara piję, Erwira się przyfatygowała, siedzi obok, ogon pod przednie łapki podwija, grację koty mają wrodzoną.
Oczywiście o śliwkę oparta jest drabina, a jak spojrzeć na tę drabinę, to od samego wzroku ona wstydliwie trzeszczy w poczuciu własnej samooceny. I nawet nie to, że specjalnie chciałem ją złamać, testowo wszedłem na czwarty szczebel, jebut, rozleciała się w kawałki, bardzo dobrze, nawet się za bardzo nie potłukłem. Zaraz z chochlą przylatuje szanowny Właściciel Drabiny, aleś narobił, aleś narobił, tyle lat drabina była dobra, a jaka wytrzymała, jaka najlepsza na ulicy, Dziadek Mikulski jeszcze po niej chodził, ile razy pan Barstecki pożyczał, a tu teraz połamałeś...
- A może byś spytał czy nic mi się nie stało jak zleciałem?
- A stało ci się coś?
- Nic.
- No to co mam pytać?! Taka drabina, taka dobra drabina..., ale nic, czekej czekej, tu się da przybić łatę z boku, ten szczebel to rzeczywiście był do wymiany, się naprawi... Zresztą ta drabina to już nie była dla ludzi, ona tu była w innym celu, nic nie rozumiesz...
Siedzimy na ławce pod śliwką, jaram ćmika, pac pac pac, trzy jabłka spadły z jabłonki obok. Patrzę na śliwkę, przy pniu kabel wisi, przerzucony gdzieś tam na górze przez konar, na jednym końcu ma plastikową doniczkę, a na drugim odważnik półkilogramowy, zardzewiały, starodawny, wiadomo - najlepszy, nie to co dzisiejsze.
- A to co za wynalazek?
- Eee, nieważne - mówi Stefan, ale widzę, że trochę mu jakby głupio, w oczy nie patrzy, niby to Kropka czochra.
- Hallo, chwila, co to jest?!
- Z Biniem wymyśliliśmy kiedyś, ale się nie sprawdziło.
- Coście wymyślili?
- A bo szpaki objadały śliwki...
- No i...?
- No i Binio założył kabelek, a do doniczki wkładaliśmy żarcie dla Erwiry i windowaliśmy na górę.
- Po co?
- Żeby tam siedziała i szpaki straszyła przy okazji.
- Żartujesz chyba?
- Nic nie żartuje, ale jej się nie chciało wchodzić na drzewo, to wymyśliliśmy, że ona nie umie chodzić po drzewach i za to podstawiłem tę drabinę, żeby miała lżej...
- Kotu drabinę podstawiłeś przy drzewie?!
- Podstawiłem, ale właśnie połamałeś. Z czego się śmiejesz?
- Nic nic, Tatuś, idę kosić, heheheehehe...,
- A ja idę gotować grochówkę, zjesz?
- Zjem, zjem...
Mieszkańcy Bulandy, jednakowoż, wciąż z niej uciekają. Tak się tam przyzwyczajono do bycia wiecznie dymanym, że zaczęli dymać siebie nawzajem. Opresja przeszła w self-service, jesteśmy pierwszym samouciskowym narodem świata. P. Czerwiński, Przebiegum życiae
A chłopaki jak chłopaki. Generalnie nie różnimy się. Ja, emigrant ze swoim odrzuceniem roli emigranta (odrzucam ją od pierwszego dnia tutaj), poruszam się po świecie jak piłkarz, któremu pękła gumka w spodenkach, ale jest dobre podanie, więc zapierdziela się w jej stronę trzymając gacie jedną ręką. Może gola się strzeli jakiego, a gacie się przecież wymieni. Oni w Polsce, w swoich rolach i zawodach, bez obciążenia emigranckiego, w kraju swoim, z językiem swoim i przyjaznym państwem – podobnie. Wolność, pomysły, projekty, działania... - ale też z jedną cały czas, od 20 lat, ręką trzymający galoty projektów, spłacanych kredytów, bezpiecznych i niebezpiecznych związków. Nie ma radości w tej grze, nie ma fascynacji tym sportem jakim jest życie. Nie jesteśmy chyba dziś narodem czerpiącym radość. Nie ma jej na ulicy, w rozmowie, przy grillu czy na zakupach. Żeby radość zresztą czerpać trzeba mieć źródło jakieś.
Sign by Danasoft - For Backgrounds and Layouts
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Technologie
