Że też mi tego nie powiedziano

W zalewie codziennych tekstów, inny do przeczytania, albo nie. Tak, w obcym języku... żałuj, że nie znasz:

Reklama

Autor: Paul Graham, komputerowy programista.

Ostatnio nie mam za wiele czasu ani głowy (ani nawet chęci) do salonowania się, więc zaledwie krótki anons byłem w stanie zamieścić, gdy napadła mnie nagła - jednak! - chęć podzielenia się wrażeniami z pewnej lektury, nawiasem mówiąc, przypadkowo odkrytej .

Pytanie - czemu polecam polskiemu czytelnikowi przeczytanie przydługiego eseju o edukacji na poziomie średnim, i to w dodatku za oceanem? Co wiecej, autor nijak nie jest fachowcem, żadnym zawodowym pedagogiem, ani niczym takim, więc co ma do powiedzenia?

Czy muszę się tłumaczyć, dlaczego ta kwestia i jej pokrewne mnie interesują, choć już dawno wyszedłem z tego zaklętego kręgu?

Czy naprawdę wyszedłem?

Przeciętny człowiek najpierw sam chodzi do szkoły, potem ją kończy. Jak ma dzieci - one idą do szkoły. Gdy doczeka się wnuków - one z kolei wchodzą w tryby owej machiny. A jeżeli nie ma własnych, to przecież jest rodzina, są przyjaciele, bliżsi i dalsi znajomi... Zatem, przez całe życie - albo jest osobiście wewnątrz tego kręgu, albo choć oń się ociera.

Tak, jakie szkoły - takie społeczeństwa, jakie społeczeństwa - takie szkoły. Stąd, wciąż powracają biadania, że szkoły nie takie jak trzeba, że ONI je niszczą, że biedne dzieci..

Ów eseik podchodzi do tej kwestii z odmiennego kierunku. Podważa stereotypy i powszechne opinie wywraca na nice. Podkreśla indywidualizm, nawet głosi - w podtekście, przynajmniej takie było moje wrażenie - iż szkoła, czy dobra czy zła jest nieważna (poza ekstremami). Ważne to, jak ją wpierw uczeń, a potem absolwent, traktuje.

Czyż nie jest tak ze wszystkim, że - z tego co nam dają - dostajemy tyle, ile sami jesteśmy w stanie wziąć?