Do Poezji

Poezjo!

Nie zasłaniaj, przede mną oblicza.

– Od tak dawna kocham cię

I nadal jesteś dla mnie tajemnicza.

Znam Cię tylko z przekazu ludzkiego

I z wyobrażenia swego.

Podobno przyjaźnie traktujesz ludzi

Jednak nie każdy, kto Cię kocha

Może liczyć, na Twe względy.

Wybrańcom ukazujesz się

W pełnej, swej krasie.

Ich oczy Cię widzą

Ich uszy słyszą, Twe słowa

Kąpią się w Twojej toni.

 A bywa, że sadzasz ich

Po swojej prawej stronie.

Oni Cię ukrywają

– w obłokach, wysoko.

By Cię nie zauważyło

Dnia powszedniego oko.

Zawłaszczają Ciebie

– Wybrankę, ulubienicę Bogów.

 

„Dzień Powszedni” w poprzek staje.

Też chce mieć Twoje piękno

– Barwne pola i gaje.

Chce być:

Brzaskiem wiosennego nieba

Poświatą zieleni

Tkaniną ze słonecznych promieni.

Siostrą, bratem

Jak i matką troskliwą.

Chce, byś zajrzała

Do jego duszy i ciała.

Może wtedy, dzień powszedni

Nie byłby taki powszedni.

 

Może wtedy

– Twoim pięknem zachwyceni

Byśmy, częściej

Uśmiech na twarzy gościli

I sobie wzajem nie szkodzili?

 

Jedno jest pewne!

Dzień powszedni byłby zadowolony

Gdybyś uchyliła, swych okien zasłony.

– Ujrzawszy Cię, w pełnej krasie

Oddałby, należny pokłon dla Cię.

 

– Czy sprostasz, czy pochylisz się

Nad potrzebami powszechności?

– Odpowiadając, pamiętaj!

By zrozumiała była twa mowa

Musisz używać prostego słowa.