Słynne słowa ,,Wstyd, Żenada, Kompromitacja, Hańba, Frajerstwo, Nie wracajcie do domu" tak często przyklejane do piłkarzy pasuje coraz bardziej do ogółu polskich sportowców. Kolejne zaprzepaszczone szanse, nadzieje i okazje kreślą coraz szersze kręgi wśród sfrustrowanych polskich kibiców.
Po dziewięciu dniach zmagań w Paryżu widać, że nie będą to najlepsze Igrzyska dla Polaków w XXI wieku. Na każdej transmisji słychać: ,,oj, szkoda, wielka szkoda", ,,no teraz była szansa" i ,,rywal dzisiaj był lepszy". Polak na co dzień nie interesujący się większością dyscyplin może mieć poczucie, że z nami jest coś nie tak. To nie jest fałszywe poczucie. Wystarczy spojrzeć na klasyfikację medalową po dziewięciu dniach.
Polska (cztery medale) znajduje się na 48. miejscu pomiędzy Grecją i zawsze groźnym Kosowem. Do tego mamy jeden medal w pamięci w boksie Julii Szeremety, która medal ma, ale jeszcze nie wiadomo jaki. Przed nami jest np. Korea Północna, Uganda oraz Saint Luca (wyspa na Karaibach, na której mieszka mniej ludzi niż w Kielcach ma złoty medal). Potęgi tego świata takie jak Węgry, Rumunia, czy Irlandia są w ogóle poza naszym zasięgiem. Polacy jak zdobywają medale to zazwyczaj ledwo i najczęściej brązowe.
Media przez parę dni forsowały obrazki niesamowitego osiągnięcia jakim miałby być brązowy medal naszych szermierek. Aleksandra Jarecka w emocjach ściągająca maskę po wygranym meczu z Chinkami wyskakiwała zewsząd. Jednakże nie jest to obraz tryumfu polskiego sportu jest to obraz jego upadku. Polskie sportsmanki, mistrzynie świata w danej dyscyplinie, po ledwo wygranym w dogrywce spotkaniu o trzecie miejsce i przegranym przez słabą głowę półfinale z Francją zachowują się jakby zdobyły olimpijskie złoto. Jednakże ,,liczy się medal" i przy okazji premia za tenże. Nie jeden polski emeryt dałby się pokroić szablą albo podźgać floretem za emeryturę w wysokości ponad 4000 złotych.
Szał emocji powściągnęła natomiast Iga Świątek. Iga Świątek dla której zorganizowano Igrzyska w Paryżu. Czterokrotnie w ostatnich pięciu latach Iga wygrywała na kortach Rolanda Garrosa, a z tenisowej mączki upiekła już niejeden chleb. Wystarczyły jednak niemiłe słowa Amerykanki Collins i królowa Paryża się posypała. Można powiedzieć, że będą następne szanse na Igrzyskach w Los Angeles. Będą. Można powiedzieć też, że można mieć dwa złota albo trzy... Tutaj przy okazji warto się przypomnieć z naszą kajakarką górską Klaudią Zwolińską, która po srebrnym medalu nie mogła się dostosować do zmiany klasy łodzi i w kategorii K1 nie weszła nawet do finału. Liczy się medal. Jessica Fox z Australii w kajakarstwie górskim zdobyła już dwa medale. Dla niej nie ma różnicy między kajakiem, a kanadyjką tak jak nie ma różnicy między jej medalami oba złote.
Od 1992 roku polska drużyna nie zdobyła medalu w sporcie zespołowym. Zespołów mamy niewiele, bo do tego potrzeba już kilku osób potrafiących kopnąć, rzucić, bądź odbić piłkę. Nasi zawsze mocni siatkarze (od 1976 bez medalu na IO) przeszli przez grupę jak burza gromiąc potomków faraonów 3:0 oraz ledwo rozbijając w pył Brazylijczyków po tie-breaku. Po zapewnieniu sobie awansu do ćwierćfinału trzeba było zapewnić sobie alibi. Porażka 3:1 z Włochami to świetny prognostyk pod kątem medalu już raczej nie złotego, ale liczy się medal. W ślad za panami poszły panie, które zapewniwszy sobie awans oddały Brazylijkom, co brazylijskie przegrywając, a jakże 3:0. Nasi siatkarze plażowi również zapewnili sobie awans i w meczu o pierwsze miejsce w grupie z Niemcami przegrali nie 3, a 2:0. Prowadzenie trzema punktami w pierwszym secie z panami niemieckimi musiało być ciężkim szokiem. Nasze siatkarki plażowe najwyraźniej posłuchały Ewy Swobody, która po odpadnięciu w heroicznym stylu w półfinale biegu na 100m stwierdziła, że Paryż to nie jest miejsce dla samotnych dziewczyn, więc nie pojechały na IO.
Jeśli ktoś liczył na naszego mistrza olimpijskiego z Tokio, aktualnego wicemistrza świata, brązowego medalistę z Rio (tak, to jedna osoba) to się przeliczył. Jeśli ktoś liczył na pięciokrotnego mistrza świata, mistrza Europy i brązowego medalistę z Tokio (to również jedna osoba) to też się przeliczył. Nasz wielokrotny medalista mistrzostw świata i Europy oraz co najważniejsze dla jego kariery pogromca Daro Lwa także nie podołał. Liczy się medal. Wojciech Nowicki i Paweł Fajdek medal już mieli, a Piotr Lisek pokonał Daro Lwa to tak jakby wyjął z oktagonu Fame MMA ze dwa złota olimpijskie i jakiś delikatny brązik.
Każdy z wyżej wymienionych ma wymówki, przeanalizował, nie rozumie jak do tego doszło, postara się następnym razem, pozdrawia kibiców i hejterów. Łatwo atakuje się polskich piłkarzy (co robił na przykład wspomniany Paweł Fajdek), bo zarabiają dużo, a dla wyniku polski robią niewiele. Tylko piłkę nożną uprawia cały świat, a w ostatecznym finale rzutu młotem jest ośmiu ludzi z czego dwóch Polaków. Żeby wejść do finału 200m motylkiem Polacy w półfinale potrzebują dwóch bliźniaków (ostatecznie Polak kończy 4., a jego brat nie wchodzi do finału przez setne sekundy), Francuzom wystarcza jeden do trzech złotych medali. Kiedy Węgrzy, których jest blisko cztery razy mniej niż Polaków, trzeci raz słuchają ,,Boże zbaw Węgrów" Polacy słuchają wymówek swoich tzw. szans medalowych. Ostatni raz Polska nie miała złota w 1948 kiedy kraj był zrujnowany po wojnie.
Możliwe, że kraj i teraz jest zrujnowany w skutek czego zgubiono zapis nutowy Mazurka Dąbrowskiego. To jednak mało prawdopodobne, ponieważ Magdaleny Fręch i Linetty przyleciały do Paryża samolotem polskiego przedsiębiorcy. Przyleciały chyba jednak tylko pozwiedzać, bo na kortach mało kto je widział. W finale debla kobiet owszem wygrała Polka, ale pod zielono-biało-czerwoną flagą. Bardziej prawdopodobny jest realny brak ambicji i sportowej wściekłości. Liczy się medal? Nie, liczy się hymn kraju odgrywany przed milionami osób na całym świecie, bo właśnie jakieś dziecko zapragnęło być jak ta sprinterka z niewielkiej karaibskiej wyspy.
Inne tematy w dziale Sport
