Obserwując pewne działania miłościwie nam panujących nasuwają mi się na myśl słowa Madame de Pompadur après nous, le déluge co po polskiemu oznacza „po nas choćby potop”. Jednak po potopie życie będzie się toczyło dalej.
Obserwując pewne działania miłościwie nam panujących nasuwają mi się na myśl słowa Madame de Pompadur après nous, le déluge co po polskiemu oznacza „po nas choćby potop”.
Może teraz sobie jeden z kandydatów na prezydenta stanąć na rynku każdej mieściny i obiecać. Może pogonić Sejm, aby kolejną ustawę napisał bez badania skutków budżetowych. Może…
Z operacji strukturalnych polegających na wykupie obligacji skarbu państwa rząd korzystać powinien i o to przez ostatnie kilka lat gardłowałem po sejmikach. Jednak łyżką panowie, a nie chochlą. To się musi źle skończyć. Ratunkiem będzie potop, tylko nie wiemy jeszcze jaki. Sądzę, że po powrocie z Ameryki Prezydent Duda będzie wiedział coś więcej, a my – jak zwykle - dowiemy się po fakcie.
Po głosowaniu (nie mylić z wyborami bo takiej możliwości Polakom nie dano) powrócimy do naszej roboty formacyjnej naszkicowanej na stronie
http://koreus.vot.pl/komitets/1/topics/1/ranking
Mamy zebrać listę postulatów i oddzielić ziarno od plewy. Mamy rok czasu na opracowanie rankingu postulatów. Taki jest u nas obyczaj, że każdy zgłasza swoje i każdy wystawia je na publiczny osąd. Gdybyście Państwo mieli awersję do wchodzenia na stronę to tytuły i abstrakty naszych postulatów przedstawiam poniżej. Stracicie jednak możliwość komentowania i głosowania.
Postulaty zgłoszone do rankingu
Samorządność – na szczeblu centralnym i regionalnym
1. Wprowadzenie głosowania elektronicznego jako podstawowego narzędzia demokracji bezpośredniej na szczeblu centralnym.
Art. 4 p.2 naszej Konstytucji mówi, że "Naród sprawuje władzę przez swoich przedstawicieli lub bezpośrednio". O ile trudno sobie wyobrazić bezpośrednie sprawowanie władzy wykonawczej lub sądowniczej o tyle brak instytucji do bezpośredniego sprawowania władzy ustawodawczej jest przejawem zniewolenia narodu.
Docelowo proponujemy nawiązanie do modelu szwajcarskiego, w którym to wyborcy wybierają "urzędników: do pisania ustaw a prawo do ich przegłosowywania zachowują dla sienie. Tani i szybki e-voting byłby rozstrzygający zawsze gdy rząd i opozycja nie doszły do konsensusu w sprawach spornych.
W początkowym okresie proponuje się „wariant z poszerzonym przedstawicielstwem”, w którym prawo uczestniczenia w głosowaniu elektronicznym zdobyliby wybrani do wszystkich szczebli organów samorządowych.
2. Wprowadzenie nowego modelu samorządu terytorialnego, w którym jądrem gry politycznej byłoby osiąganie konsensusu pomiędzy interesami budżetu i gospodarki.
Polski ustrój samorządowy jest ułomny i niekompletny. Tzw. samorząd terytorialny obejmuje jedynie obszar zadań budżetowych. Całkowicie pomija samorząd funkcjonalny lub spycha go na polityczne obrzeże - jak jest to w przypadku samorządu gospodarczego. Nie ma także mechanizmów zabezpieczających przed koteryjno-wasalnym zwyrodnieniem władzy.
Właściwie skonstruowany system samorządowy powinien uwzględniać interesy budżetu i gospodarki. W tym celu postulujemy dwuławową konstrukcję organu samorządowego z ławami budżetową i gospodarczą. Przyjmowanie rozwiązań następowałoby poprzez uzyskiwanie konsensusu pomiędzy tymi ławami a nie poprzez proste głosowanie. W przypadkach spornych należy wykorzystywać głosowanie elektroniczne obywateli.
Uwłaszczenie – na własności produkcyjnej i suwerennym pieniądzu
3. Powszechna deproletaryzacja - uzupełnienie kodeksu spółek handlowych o rozdział dedykowany partnerskiemu modelowi stosunków przemysłowych.
Zawarte w kodeksie spółek handlowych rozwiązania prawne, przystosowane są do tzw. “konfliktowego modelu stosunków przemysłowych”, w których pracownik sprowadzony jest do roli mówiącego inwentarza. O wszystkim decyduje kapitał i jego właściciele. Kształtująca się w takich warunkach “mentalność najmity”, jest największym wrogiem naszej suwerenności państwowej, naszej produktywności gospodarczej i wynalazczości.
Wina nie leży po stronie pracodawców. Oni muszą stosować złe prawo. Konieczne są zatem rozwiązania, które przystosowałyby formy kapitału i formy sprawowania zarządu, dla partnerskiego modelu stosunków przemysłowych. Każdy pracownik, po spełnieniu wymogów regulaminowych, stawałby się współwłaścicielem z samego tytułu świadczenia pracy.
4. Wprowadzenie architektury monetarnej polskiego pieniądza suwerennego - oparcie instrumentów polityki pieniężnej NBP o ilościową teorię pieniądza oraz bezkosztowego jego rozproszenia do gospodarki.
Art. 227 p1. Konstytucji RP mówi: "Centralnym bankiem państwa jest Narodowy Bank Polski. Przysługuje mu wyłączne prawo emisji pieniądza ..."
Z chwilą odejścia od praktyki pieniądza kruszcowego pod pojęciem "emisji pieniądza" zaczęto rozumieć zmianę jego formy z pożyczonego pieniądza elektronicznego na znaki pieniężne. Ten mało zauważalny zabieg doprowadził do gigantycznego okradania całych narodów. W dobie pieniądza statutowego Narodowemu Bankowi Polskiemu powinna być przywrócona pełna suwerenność w przeprowadzaniu operacji strukturalnych mających na celu:
- zrekompensowanie skutków inflacji,
- uzupełnienie środków płatniczych na wykup wzrostu PKB.
Podstawowym instrumentem polityki pieniężnej zostałby podział emisji przyrostowej pieniądza suwerennego na dywidendę produkcyjną oraz dywidendę konsumpcyjną dla obywali.
5. „Parkowanie” dywidendy produkcyjnej w gospodarce -kierowanie dywidendy produkcyjnej na dokapitalizowanie udziałów finansowych pracowniczego majątku produkcyjnego.
Sposób rozproszenia emisji pieniądza suwerennego jest równie ważny jak precyzja w wyliczeniu jego ilości. Jedyną bezinflacyjną metodą jest „zaparkowanie emisji” na jakiś czas w gospodarce, w sposób zabezpieczający postulat „pieniądza z helikoptera”. Rozproszenie emisji musi:
- mieć charakter działania indeksacyjnego i stwarzać identyczne warunki regulowania płatności dla wszystkich podmiotów gospodarczych bez względu na branżę i położenie terytorialne ,
- wytwarzać ujemną pętlę sprzężenia zwrotnego stabilizującą ceny .
Taką metodą na „parkowanie emisji w gospodarce” może być dokapitalizowanie udziałów kapitałowych pracowników w firmach uwspólnotowionych dywidendą produkcyjną. Z tego tytułu gospodarka mogłaby inwestować dodatkowo około 50 mld zł rocznie z jednoczesnym przyśpieszaniem procesów deproletaryzacji.
Integracja – gospodarcza i społeczna
6. Wspólne ustalenia umowne. Otwarcie możliwości łączenia się polskich przedsiębiorców w związki gospodarcze o integracji produktowej.
W Polsce dominuje archaiczny typ gospodarki oparty o struktury hierarchiczne i integrację kapitałową. Formy ewidencji zdarzeń gospodarczych uwzględniają jedynie tzw. prosty łańcuch dostaw. Zupełnie, natomiast, nieznane są koncepcje biznesowe oparte o struktury sieciowe i integrację produktową. Pierwowzorem naszych rozwiązań są pochodzące z powszechnej ustawy handlowej zaboru austro-węgierskiego “spółki dorazowe”, które dojrzałą formę osiągnęły w japońskich keiretsu i koreańskich czebolach.
Rozwiązaniem genialnie prostym, które zabezpiecza właściwe kształtowanie się emocji wszystkich wspólników jest “rozliczania się po sprzedaży po przedstawieniu dowodów” . Wymaga to zastosowania tzw “odwróconego łańcucha płatności" udokumentowanego - przyjętą prawem unijnym - fakturą VAT w wersji "samofakturowanie" (brakuje przepisów wykonawczych).
7. Projekt powszechnej emerytury obywatelskiej przywracającej spójnię międzypokoleniową w rodzinach.
System emerytalny składałby się z trzech filarów:
1. Każdy obywatel po osiągnięciu wieku emerytalnego miałby prawo do państwowej emerytury obywatelskiej wynoszącej 40% minimalnej płacy w gospodarce. Dodatkowo za każde dziecko, własne lub przysposobione, uczące się lub płacące podatki w Polsce wymiar emerytury zwiększałby się o 20% płacy minimalnej. Emerytura wypłacana byłaby z budżetu państwa a finansowana ze stosownie zwiększonych podatków .
2. Alimenty płacone od dzieci pracujących za granicą a pokrywane przez zagraniczne podmioty ubezpieczeniowe. Polska ponosząca koszty wychowania i wykształcenia ma prawo domagać się aby było to na poziomie 30% płacy minimalnej.
3. Filar kapitałowy oparty przede wszystkim o pracowniczy kapitał produkcyjny.
8. Zmiana celu podatku dochodowego - osłabienie jego funkcji fiskalnej a zwiększenie funkcji zapobiegających społecznym zwyrodnieniom.
Dwie najważniejsze wady podatku dochodowego to: wyjątkowo wysoki koszt jego ściągnięcia oraz niepotrzebny, psychologiczny próg inicjatywy gospodarczej. W chwili obecnej nie odgrywa także żadnej roli jako czynnik regulujący społeczne zachowania. Wiele krajów już sobie z tymi problemami poradziło. Dlatego postulujemy:
1. Podniesienie kwoty wolnej od opodatkowania do 2.5 krotności płacy minimalnej miesięcznie.
2. Wprowadzenie dodatkowego, zaporowego (90%) stopnia skali podatkowej dla dochodów powyżej 10 krotności płacy minimalnej. Na życie tym „poszkodowanym” starczy i powinno zapobiegać chorobom oligarchizacji niektórych rodaków.
9.Wyeliminowania systemowych rozwiązań umożliwiających okradanie przez obce gospodarki polskiego budżetu. Uproszczenie i wyeliminowanie patologicznych rozwiązań podatku VAT.
Stosowana w granicach prawa przez silniejsze gospodarki tzw. "optymalizacja podatkowa" powoduje okradanie naszego budżetu przez sąsiednie gospodarki na kwotę szacowana na około 80 mld zł. Głównymi przyczynami są:
- asymetria rejestrowanych zdarzeń gospodarczych na granicach obszarów podatkowych, oraz
- możliwość stosowania tzw. cen transferowych w relacjach: zachodnia firma matka – polska firma córka.
Dlatego postulujemy:
1. Ujednolicenie stawek VAT ( dotyczyłoby to także stawki „0”). Rolę regulatora i ogranicznika konsumpcji towarów i dóbr luksusowych powinien przejąć podatek akcyzowy.
2. Wyeliminowanie możliwości stosowania wewnątrz unijnej dostawy towarów i usług.
Inne tematy w dziale Gospodarka
