Drażliwy i wyobcowany

Zaprosiła mnie Pani, żebym polatał trochę na bosaka.

 

Przyznam, że wzbudziło to we mnie mieszane uczucia,

bo nie bardzo wiem, jak powiedzieć, że mało latam.

Przecież, jeśli bez ogródek powiem, że mało latam,

niechybnie zrozumie, że jestem małolatem,

i zostanę kłamcą, sugerując nieprawdę.

Jeśli małość mojego latania obejdę jakimiś opłotkami,

zostanę kłamcą, sugerując,

że nie o małość latania mi chodzi,

a o zupełnie inną sprawę.

 

Jeśli jasno powiem, że nie jestem małolatem,

w naturalny sposób wywnioskuje, że niemało latam,

co, w oczywisty dla mnie sposób, jest nieprawdą.

 

A wszystko przez bosaka!

Bose stopy są przyczyną wielkiej drażliwości,

bo narażone na kolosalną ilość podrażnień,

a z niewiadomych przyczyn są symbolem lekkości,

choć wypatrywanie źródeł potencjalnych podrażnień

nie jest wcale takie lekkie.

Dużo lżej jest zawczasu zaopatrzyć się

w gruboskórność stóp.

 

Czyli okazuje się, że mam do wyboru drażliwość albo gruboskórność.

 

No, w zasadzie mogę jeszcze wznieść się nad poziomy

i latać w uniesieniu, za to bez żadnych zadrażnień

i to na bosaka!

Jednak, jeśli uniosę się tylko, choćby nieco,

inni zauważą z pewnością,

że patrzę na nich z góry,

mówię podniesionym głosem,

a więc wywyższam się,

a wywyższanie takie, byłoby w pełni nieuprawnione,

a ponadto sugerujące nieprawdę.

Przecież wylatywanie nad poziomy,

to domena młodości!

 

 

I tylko dlatego, że chcę czasem obcować na bosaka z Bosą Panią!

 

I tu, pojawia się kolejny problem.

Jeśli będę spał wystarczająco długo, będę wyspany,

zachodzi więc niebezpieczeństwo,

że jeśli będę obcował wystarczająco długo,

stanę się wyobcowany.

Nie chcę stać się wyobcowany,

ale czy to oznacza,

że nie mogę obcować z Bosą Panią wystarczająco długo?

 

Na wszelki wypadek sprawdzę.