Nienawiść w twórczości niejakiego Mickiewicza

      Polityka jest sztuką trudną i wymagająca odpowiedzialności, a nie bujania w obłokach. Ostatnimi czasy pojawiło się jednak sporo, pożal się Boże, poetów, którzy swoimi zgrabnymi słówkami chcą zniszczyć dorobek ludzi, którzy najlepiej wiedzą, co jest dla Polski najlepsze i co zrobić, by żyło się lepiej. Pewną popularność, wśród otumanionych, zdobył dzięki manipulacjom niejaki Mickiewicz. Zajmijmy się więc jego wierszykami.

     Sztandarowym serialem fanów Mickiewicza jest serial pod wymownym tytułem „Dziady”. A my pytamy, kim są dziady? Czy to fani Mickiewicza, czy raczej ci, do których Mickiewicz zieje swoją nienawiścią? Dlaczego pan Mickiewicz z takim zacietrzewieniem obraża ludzi, którym Konstytucja Europejska daje niepodważalne prawo do godnego życia, i którzy nie życzą sobie być nazywani dziadami?

     Trzecia część tego serialu to popis sączenia jadu do naszych odwiecznych przyjaciół, do narodu rosyjskiego. Ten karzeł moralny, dewiant psychiczny Mickiewicz mówi ciągle o okrucieństwie, despotyzmiei cynizmie Rosjan., nie pamiętając, że przecież już sobie z druhem prezydentem wybaczyliśmy, a druh prezydent wskazał nawet konkretnego winowajcę wypaczeń, których nikt przecież nie podważa.

     Wiersze „Reduta Ordona” i „Śmierć pułkownika” to przejaw skrajnej niegodziwości. Jak można wykorzystywać cudzą śmierć do celów politycznych? Pisać o niej po to, by wzbudzić najniższe instynkty? Przecież taka niegodziwość, to jawna nekrofilia!

     Wiersz „Do matki Polki” jest wyrazem skrajnego męskiego szowinizmu wierszoklety. Już dwa pierwsze wersy tego wierszydła mówią wszystko:

O matko Polko! gdy u syna twego

W źrenicach błyszczy genijuszu świetność,

…

     A niby dlaczego jakaś matka ma szukać geniuszu i światłości u syna? Przecież jest pełnoprawną obywatelką Europy i wystarczającą ilość geniuszu i światłości znajdzie, patrząc w lustro! Moglibyśmy wygrać każdą sprawę o dyskryminowanie kobiet, przez pana Mickiewicza, w każdym europejskim sądzie, ale szkoda czasu dla tego miernego wierszoklety.

     Wyjaśnienia wymaga jeszcze przedostatnia zwrotka tych częstochowskich rymów:

Wyzwanie przyszle mu szpieg nieznajomy,

Walkę z nim stoczy sąd krzywoprzysiężny,

A placem boju będzie dół kryjomy,

A wyrok o nim wyda wróg potężny.

     Pan Mickiewicz nawet nie wie, że w języku polskim pisze się „przyśle”, a nie „przyszle”, a łapie się za pisanie wierszy po polsku. Poza tym, sugerowanie, że szpieg jest nieznajomy, to powrót do ośmieszonej wizji Polski, w której wszyscy są agentami. Przecież wszyscy złożyli już swoje oświadczenia lustracyjne i Polska jest wolna od szpiegów. Nareszcie wiemy, że żadnych szpiegów nie było i są oni wymysłem karłów chcących zbić swój polityczny kapitał na niewiedzy Polaków.

     Sugestie, że sąd jest krzywoprzysięgły, to podważanie podstawowej wartości demokratycznego państwa – niezawisłości sądów, a twierdzenie, że wyroki w naszym kraju wydaje wróg potężny jest niezbitym dowodem, że autor wszędzie widzi wrogów. Taka przypadłość jest po prostu dewiacją!

     Inny popularny serial pana Mickiewicza – „Pan Tadeusz” wyjaśnia wiele. Już w pierwszym słowie, ten obcy naszej tradycji, poeta przyznaje, że jest Litwinem, a w następnych, zwracając się do jakiejś „Panny Świętej” odnosi się do emocji religijnych niewykształconej części naszego społeczeństwa! Powiem tylko:

Wróć do domu Litwinie!

Najwyższy czas, żeby Polacy zaczęli doceniać prawdziwą poezję patriotyczną!

Lech Wałęsa zuch!

Starczy na tych dwóch.

Tutaj stoi Lech!

Starczy i na trzech.

 

(-bez tytułu -)

autor: Bronisław Komorowki