Emigracja w Australii (PRL). Jerzy Boniecki, Polcul - errata do biografii.

"Jerzy Boniecki (publicysta) - (ur. 29 maja 1929 w Warszawie, zm. 8 września 2003 w Sydney) – twórca, fundator i organizator Niezależnej Fundacji Popierania Kultury Polskiej POLCUL, publicysta, dziennikarz paryskiej „Kultury” i działacz społeczny. Wczesne lata dziecięce spędził w rodzinnym domu ideowych członków PPS, w którym panował klimat sprawiedliwości i wrażliwości społecznej. Kiedy miał 10 lat wybuchła wojna i wraz z milionami Polaków przeżył jej koszmar, rozbicie rodziny i śmierć matki. W 1943 roku, jako 14-letni chłopak przyłączył się do Armii Krajowej [hm]. Po wojnie ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim i pracował w Warszawie w Metalexporcie [o, to tak jak Marian Zacharski z wywiadu SB PRL]. Był specjalistą w dziedzinie urządzeń przemysłowych.
W 1959 r. zamieszkał wraz z rodziną na stałe w Sydney. W Australii ukończył studia w zakresie ekologii na Uniwersytecie Macquarie w Sydney. W Australii założył i prowadził dobrze prosperującą firmę importową „Stolat”. Przez cały czas prowadził wielostronną działalność społeczną ale najbardziej i najdłużej zaangażowany był w prowadzenie stworzonej przez niego Fundacji Polcul. Uczestniczył w pracach Klubu Rzymskiego. Brał udział w pracach charytatywnej organizacji Community Aid Abroad zajmującą się pomocą w realizacji małych projektów rozwoju w krajach trzeciego świata, był współzałożycielem Australijskiego Komitetu Obrony Praw Człowieka w ZSRR, był aktywnym członkiem Amnesty International, uczestniczył w pracach „Paryskiej Kultury” oraz Australijskiego Instytutu Spraw Polskich, od 1980 do 2003 sprawował funkcje dyrektora i prowadził Polcul Foundation, której był założycielem. W latach 1975-1999 opublikował kilkadziesiąt artykułów w „Kulturze” i w innych wydawnictwach emigracyjnych. W 1990 opublikował zbiór artykułów pt. „Okno na świat”. W 1992r wydał tom opowiadań „U burmistrza w Wenecji”.został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej oraz otrzymał nagrodę „Kultury” Paryskiej w dziedzinie Przyjaźni i Współpracy. (wiki)
Polcul - Wśród wyróżnionych przez Polcul znaleźli się Bogdan Borusewicz, Zbigniew Bujak, Anka Kowalska, Maja Komorowska, Marcin Kornak, Jacek Kuroń, Jan Lityński, Jan Łomnicki, Adam Michnik, Jan Rulewski, Janusz Szpotański, Donald Tusk, Ewa Berberyusz, ks. Jacek Salij i setki innych. (wiki)

***

Errata.

"Po raz pierwszy spotkałem Lucka* w biurze ówczesnego Radcy Handlowego Konsulatu Generalnego PRL w Sydney, Jerzego Bonieckiego, który był wtedy I Sekretarzem PZPR w ówczesnej polskiej (peerelowskiej) konsularno-handlowej reprezentacji w Australii. Po raz pierwszy spotkałem go na stoisku Metalexportu na którychś Międzynarodowych Targach Sydnejskich, które odwiedzałem jako redaktor handlowy „The Bulletin” - najstarszego tygodnika w Australii. Stoisko Bonieckiego bardzo udanie prezentowało wyprodukowane w Polsce obrabiarki.

Napisałem o tym w „The Bulletin”, a także w dwóch polonijnych tygodnikach w Australii - sydnejskich „Wiadomościach Polskich” i „Tygodniku Polskim” (dawniej „Tygodniku Katolickim”) w Melbourne. Od tego czasu minęło ponad pół wieku, więc może należy przypomnieć, że ówczesne, orientujące się na „Polski Londyn”, polityczno-społeczne struktury „emigracyjno-niepodległościowe” [cudzysłów oryg.] stanowczo zakazywały kontaktów z „reżimowcami” [cudzysłów oryg.]. Robiono wyjątek, gdy chodziło o wspieranie polskiej gospodarki, polskiego eksportu.

Po moich relacjach w polskiej prasie emigracyjnej Jerzy Boniecki przestał być „trefny” w emigracyjnych układach. W ten sposób, gdy podczas swej pierwszej, udanej wizyty w Australii, Lucjan* zamieszkał u Bonieckich, też nie był „trefny” dla wielu emigracyjnych instytucji i osób w Australii, włącznie z wpływowymi wówczas „Wiadomościami Polskimi”, do redakcji których go wtedy wprowadziłem.(...)" (za: E. Bajkowski)

[*"Lucek" to Lucjan Wolanowski (1920-2006), jeśli, to zapewne BIP AK, a "Po wojnie pracował w PAP (1945–1951). Był m.in. sprawozdawcą z konferencji dla zagranicznych dziennikarzy w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w Warszawie. W tym okresie poznał m.in. tak znanych później dziennikarzy jak: Edward R. Murrow, Sydney Gruson, Flora Lewis, Larry Allen, Vincent Buist czy Pierre Maréchal, będących wówczas korespondentami w Polsce. (...) W latach 60. odbył wiele podróży, w tym kilka dookoła świata. Był akredytowany przy wojskach ONZ (1962–1963) w czasie operacji desantowych na Nowej Gwinei. Stypendysta Departamentu Stanu USA (1965). Był obecny na Przylądku Kennedy'ego w czasie wystrzelenia pojazdu „Gemini 5”. Pełnił funkcję doradcy Wydziału Informacji Światowej Organizacji Zdrowia WHO w Genewie, a następnie w rejonie Azji Południowo-Wschodniej i Oceanii (m.in. w New Delhi, Bangkoku i Manili).(wiki)]