Widok wściekłego polityka może oznaczać, że polityk albo tylko chce uchodzić za poruszonego, albo faktycznie jest czymś mocno zirytowany. Pierwsza opcja oznacza, że nerwami zręcznie tylko operuje, druga, że to nerwy zaczynają rządzić nim. Łatwo wtedy o poważne błędy. Zwłaszcza gdy sprawa dotyczy rzeczy zasadniczych i fundamentalnych. Takich jak np. przyszłość własnej partii.
Nie inaczej rzecz ma się z obsługą medialną własnej partii. Jeśli polityk naprawdę nie panuje nad nerwami, życzliwa agenda informacyjna usiłuje to przemilczeć, zagadać, zmarginalizować. Jeśli zaś chce mocno wyakcentować emocjonalne zaangażowanie miłego sercu polityka, jej przekaz będzie ten emocjonalny bębenek tylko podbijał.
A co, jeśli polityk utraty panowania nad nerwami faktycznie nie udaje, a jego medialne zaplecze stawkę grubo licytuje wciąż jednak pisząc prawdę?
Oznaczać to może, że i polityk i jego cyngle są w końcu na właściwym kursie i ścieżce do prawdy. Niekoniecznie akurat pożądanej przez towarzystwo. Ale nie o to tu idzie.
Kaczyński jest wściekły (udając lub nie) od początków swojej kariery, tj. od momentu, gdy zorientował się, że Michnik (jak i Dorn, Tusk czy inne obiekty jego wściekłości) jest znacznie lotniejszy od niego, i tylko udawaniem wściekłości i byciem wściekłym może cokolwiek dla siebie ugrać.
Problem w tym, że obecny obiekt wściekłości Kaczyńskiego, czyli Michał Dworczyk, jest mimo wszystko pisowcem w pewnym cudzysłowie. Zdecydowanie nie gra wściekłością. No i nie klaszcze jak wszyscy inni w PiS. To znaczy klaszcze, lecz ciut jednak inaczej.
Tak więc nie martwcie się pisowcy, że tak Wam piszą o prezesie. Za chwilę prezes Kaczyński się uspokoi i wszystko wróci do normy. Musi wrócić. Nie postawił przecież pan prezes jeszcze tej najwyższej w kraju wieży na swoją chwałę.
No chyba, że się w końcu jakiś Dworczyk naprawdę na prezesa wścieknie, a na dodatek specjalnie tego nie okaże...
Inne tematy w dziale Polityka
