W kontekście katastrofy wspominał mi o tym emerytowany pilot Su-22. Rozważał to też Maciej Lasek w wywiadzie dla jednej z gazet.
Podejście szczurem, które w komercyjnej awiacji daje 100% gwarancję utraty pracy i wilczy bilet, więc de-facto zakończenie kariery, polega na zejściu na bardzo małą wysokość (nawet 20-30m) daleko od progu pasa. W ten sposób można oszukać zjawiska meteorologiczne ograniczające widoczność jak mgła, opady deszczu i śniegu. Niejednorodność tych zjawisk sprawia, że na tej wysokości można dostrzec światła naprowadzania lub inne punkty referencyjne na ziemi i przyziemić blisko progu pasa.
Niebezpieczeństwo tego manewru polega na redukcji do 0 marginesu bezpieczeństwa. Wbrew “logice” czy ludowym wyobrażeniom o awiacji, latanie nisko i powoli jest najbardziej niebezpieczne. Samoloty pasażerskie unikają wysokości poniżej 500m na ile to możliwe. Do tej wysokości samolot wznosi się na ciągu startowym, dopiero powyżej 500m przechodzi na ciąg wznoszenie.
Awaria silnika, turbulencja (zwłaszcza typu wake, pochodząca z przelatującego wcześniej samolotu), gwałtowny podmuch wiatru nie dają szans duzemu samolotowi lecącemu na wykosci 30m.
Co przemawia za hipotezą podejścia szczurem w Smoleńsku?
1. Przede wszystkim brak komunikacji o zamiarze wyrównania lotu na 100m
2. Brak komunikacji na wysokość decyzji. Powinny paść polskie odpowiedniki komend ‘runway in sight, continue’ lub ‘no runway in sight, go around’. Niesmialego pytania ‘odchodzimy?’ nie można uznać za komendę
3. Brak monitorowania ciągu, obroty spadły do niedopuszczalnego na tej wysokości ciągu mały gaz, uniemożliwiającego prawidłowe odejście na drugi krąg
4. Brak monitorowania prędkości poziomej
Jest to naturalnie hipoteza nieweryfikowalna. Postępowanie wobec Wosztyla jasno pokazało, że praktyki specpułku nie są przedmiotem zainteresowania prokuratury ani komisji. Ryzyko oskarżenia o plucie na mundur się politycznie nie kalkuluje.
Inne tematy w dziale Polityka
