Trochę odwagi panowie! Spektakl "Śmierć Bronisława Geremka".

Dionizos wśród piratów, albo dekonstrukcja mitu

Nie. Nie uciekł rabusiom na grzbiecie delfina. Wykastrowali go i sprzedali na targu. Można go widzieć, jak ciągnie wózek bandzie obiboków. Włóczą go z sobą od miasta do miasta. Wdzierają się na sceny; tam udają komastów. Rzygają, szczą i wrzeszczą. Kobiety pokazują cycki.

Motłoch się cieszy. To tańsze, jak noc w domu uciech. Wstęp tylko za obola i do wina nikt nic nie dosypie.

Wszystko byłoby w zgodzie z najnowszymi kanonami sztuki. Przepraszam; współczesnego teatru. Goła scena, punktowiec, pod punktowcem dwa fotele, zwrócone frontem do widowni. Szczątkowy tekst, przestrzeń akcji  ograniczona wyłącznie do tych dwóch foteli. Szarpiący nerwy kontrast między powolną banalnością akcji a znanym widzowi dramatyzmem zakończenia.

W głównej roli męskiej jakiś filar polskiej sztuki aktorskiej, człowiek, który lat, kluczowych dla bohatera sztuki doświadczył na własnej skórze. Kondrat? Nie, lepiej Gajos. Krzysztof Globisz by przeszarżował.

W głównej roli żeńskiej jakaś topowa aktorka. Michalina Olszańska, może Anna Maria Sieklucka? Albo nie; najlepiej Joanna Kulig. Taka obsada dałaby reżyserowi do ręki całkiem nowe środki ekspresji.

Wszystko byłoby w zgodzie z najnowszymi kanonami współczesnego teatru. Nawet skandal.

Ale nic z tego. Każde środowisko, nawet najbardziej "wyzwolone", ma swoje nienaruszalne tabu.

Ma swoich świętych.

# dzicy