Skutkiem rosyjskiej agresji jest utrata przez...

Rosja nadal celowo stosuje politykę wyniszczenia nie tylko infrastruktury wojskowej Ukrainy, lecz także jej dziedzictwa kulturowego, co może być postrzegane jako próba wymazania jej tożsamości narodowej. W październiku br. Kongres Władz Lokalnych i Regionalnych Rady Europy potępił zniszczenie ponad 1169 miejsc o znaczeniu kulturowym, w tym ważnych centrów historycznych, takich jak Lwów i Odessa znajdujących się na liście dziedzictwa UNESCO. Te uderzenia w obiekty kultury nie tylko niszczą kulturę materialną, lecz także mają na celu zniszczenie pamięci historycznej Ukrainy.

W swoim oświadczeniu Rada Europy podkreśliła, że ataki na obiekty kultury podczas wojny naruszają międzynarodowe prawo humanitarne. Działania te są uważane za część systematycznej polityki niszczenia kulturowej i historycznej tożsamości Ukrainy, co odpowiada znamionom ludobójstwa. W swojej rezolucji Kongres stwierdził: „Ataki i grabieże miejsc kultury odzwierciedlają systematyczną politykę mającą na celu wymazanie historycznej i kulturowej tożsamości Ukrainy, co można uznać za przejaw ludobójczych zamiarów”. Ponadto w oświadczeniu stwierdzono, że Rosja jest zobowiązana do wypłacenia rekompensaty za wyrządzone szkody, a władze ukraińskie powinny aktywnie sprzyjać stworzeniu listy zrujnowanych obiektów i składaniu wniosków o międzynarodowe odszkodowania.

Do najbardziej znanych tragedii zalecza się zniszczenie Teatru Dramatycznego w Mariupolu pozostającego symbolem tragedii i śmierci, kiedy to rosyjski nalot zabił setki cywilów. W Charkowie zniszczone zostały główne instytucje kulturalne i edukacyjne, takie jak Charkowskie Muzeum Sztuki i Biblioteka Naukowa im. Korolenki, jedna z najstarszych i najważniejszych bibliotek w Ukrainie.

Nie są to jednak pojedyncze przykłady. W obwodzie czernihowskim, gdzie ucierpiały dziesiątki zabytków o znaczeniu lokalnym i krajowym, zniszczono również budynek stołecznej Akademii Sztuki Dekoracyjnej i Użytkowej im. Mychajła Bojczuka, represjonowanego przez reżim sowiecki artysty, który był jednym z twórców ukraińskiego odrodzenia kulturowego. Zniszczenie pomników tak znaczących postaci symbolizuje celowe rosyjskie wysiłki skierowane na wymazanie ukraińskiej pamięci kulturowej i tożsamości.

Ponadto masowa grabież muzeów i zniszczenie obiektów archeologicznych podkreślają systematyczny charakter niszczycielskiej rosyjskiej kampanii. Działania te są już określane jako największa kradzież dóbr kultury od czasów nazistowskiego spustoszenia podczas II wojny światowej. W Sewastopolu na terenie Chersonezu Taurydzkiego, terytorium wpisanego na listę światowego dziedzictwa UNESCO, rosyjskie władze spowadzą budownictwo, podczas gdy artefakty archeologiczne pozostają ukryte pod ziemią, co wywołuje ostrą krytykę ze strony społeczności międzynarodowej.

Dewastacja obiektów kultury i próby przepisywania historii na okupowanych terytoriach są częścią rosyjskiej strategii narzucania ideologii „rosyjskiego świata”, mającej na celu podważenie ukraińskiej tożsamości. Niszczenie pomników Tarasa Szewczenki, jednej z kluczowych postaci ukraińskiej kultury, czy represjonowanych ukraińskich artystów, takich jak Mychajło Bojczuk, są atakami nie tylko na fizyczne obiekty, lecz także na samą pamięć kulturową narodu. Takie działania podważają podstawy międzynarodowego prawa humanitarnego i naruszają zobowiązania Rosji wynikające z konwencji UNESCO, co stanowi zagrożenie nie tylko dla Ukrainy, jak również dla całego światowego systemu ochrony dziedzictwa kulturowego.

https://www.infodnes.sk/2024/10/18/svet-prichadza-o-ukrajinske-kulturne-poklady-v-dosledku-ruskej-agresie/