Odprawa posła amerykańskiego czyli o tym czemu nie przeżywam wyjazdu S. Mulla

Nigdy, mimo, iż jestem zdeklarowanym zwolennikiem ścisłego wiązania naszego bezpieczeństwa narodowego ze Stanami Zjednoczonymi, nie mogłem zrozumieć fascynacji naszych mediów J.E. Ambasadorem USA S. Mullem. Ale też nigdy nie widziałem powodu, by go obrażać, a właśnie czytam, że szef naszej dypomacji stwierdził, że "Polska mogła zawsze liczyć na Ambasadora Mulla, który bronił polskich spraw w Waszyngtonie". Toż to zniewaga dla profesjonalisty, jakim niewątpliwie jest J.E. Ambasador, który, owszem, bardzo efektywnie bronił - tyle, że amerykańskich spraw w Warszawie, a nie polskich w Waszyngtonie (tych broni nasz ambasador w Waszyngtonie).

Tymczasem jednak nasze media urządzają festiwal S. Mulla, który kończy misję w Warszawie. J.E. żegnany jest jak prawdziwa gwiazda. A skoro tak, to ośmielę się dać radę cierpiącym na ową przypadłość, którą R. Sikorski mało politycznie poprawnie nazwał "murzyńskością". Sugeruję, by następnym razem - zanim zaczniecie Szanowni ekscytować się szczególnymi talentami medialnymi obcego Ambasadora w Warszawie - poczytajcie o nim trochę. To i owo znajdziecie w mediach litewskich. A jak dobrze poszukacie to i w polskim internecie znajdziecie trochę ciekawostek o okolicznościach, w których S. Mull opuszczał Polskę, przy czym nie mam nawet na myśli okoliczności, w których opuszczał Warszawę jeszcze za czasów PRL, ale tych, które spowodowały jego wyjazd w latach 90.