Krym a polityka klimatyczna UE czyli Niech Żyje Polski Węgiel!

Głośno myślę. Kiedy przez ostatnie lata słyszałem o tym dlaczego Polska ma godzić się na forsowaną przez Komisję Europejską (a de facto przez kilka państw UE) redukcję emisji gazów cieplarnianych, to zawsze kontrowano argument o tym, że nam się to nie opłaca tym, iż jest to "wspólny interes europejski".

Teraz, gdy Rosja zajmuje Krym, czyli odrywa fragment terytorium sąsiadującego z nami państwa, a tym samym dokonuje zamachu na podstawy europejskiej architektury bezpieczeństwa (której podstawowym elementem była zasada nienaruszalności granic) nasi partnerzy nie uznają za stosowne adekwatnie zareagować, gdyż jest to wbrew ich interesom. I nic to, że sprawa dotyczy żywotnych interesów bezpieczeństwa nie tylko Polski, ale i - na logikę - całej Europy. Innymi słowy, nasi partnerzy mówią nam, że nic, co koliduje z ich interesami, nie jest tym samym "wspólnym interesem europejskim", przy czym w ich ocenie nasz interes bezpieczeństwa jest wart tyle, co interes kilku ich firm. Skoro tak, to może czas uznać, że nie jest "wspólnym interesem europejskim" polityka klimatyczna i nawet nie dlatego, że nie ma ona sensu (gdy ani USA, ani Chiny ani Rosja nie są gotowe na tak daleko idące redukcje) ale dlatego, że nam się ta polityka po prostu nie opłaca.

Jeśli coś jest wbrew naszym interesom, to zaiste nie jest wspólnym interesem. Działać wbrew swoim interesom zaś można, ale tylko pod warunkiem stosowania zasady wzajemności. Skoro nasi partnerzy nie są do tego gotowi, to może czas zacząć sabotować politykę klimatyczną UE, a za alternatywne w stosunku do rosyjskiego gazu źródło energii uznać węgiel, czyli taki - trawestując tytuł filmu - "gaz ziemi czarnej".