Chaotyczne wrażenia po poprawkach

Nigdy sbie nie wyobrażałam, jak to będzie.

Różni ludzie powtarzają mi, że to wina mojego braku wiary w siebie, ale naprawdę wolałam myśleć, iż nie zdam. Nawet trochę się do tej myśli przyzwyczaiłam i zatęskniłam do wyimaginowanego mycia podłóg w Empiku (zawsze to praca blisko książek...)

Ale Ktoś chciał inaczej.

Może Los, może Natura, może Siła Wyższa czy inny Absolut.

Najprawdopodobniej jednak to Bóg zrobił mi ten numer, jak to mu się często zdarza. Gdy robisz plany, powiedz o nich Bogu, to się uśmieje...

Plan brzmiał: nie przejmować się, bo i tak nie zdam, jako że tego roku nic z zamierzonych rzeczy mi nie wyszło, szczególnie w wakacje.

Wykonanie wyszło następująco: dostałam zaliczenie z fonetyki bez prawie żadnych uwag (to się nie zdarza!) i zaliczenie z Praktycznej Nauki Języka Niemieckiego połączone z uśmiechem przerażającej pani lektor oraz komentarzem: "pani pracowała w wakacje, to widać... Powodzenia na pisemnym."

Na pisemny czekaliśmy godzinę. Wtedy jeszcze świeciło słońce. Wygrzewałyśmy się na ławkach przed uczelnią, a ja starałam się nie świrować na myśl o gramatyce praktycznej, której za chińskiego smoka nie opanowałam.

I oto za pięć dwunasta wchodzimy do sali, odczytana zostaje lista dopuszczonych do egzaminu i o 12.00 zaczynamy, a za oknem biją dzwony z kościoła tuż obok... A my jedziemy ze słuchanką.

No to była jakaś masakra. Naprawdę potem nikt z nas dokładnie nie wiedział, o co chodziło w tym tekście - to było słuchowisko pt. Ryba, science-fiction o życiu na ziemi (a może na księżycu, w końcu nie wiem) w roku 2972 chyba. Trzeba było strzelać, bo usłyszeć odpowiedzi na te szalone pytania było naprawdę trudno.

Tekst do czytania. Też trudny, ale odetchnęłam z ulgą, bo przynajmniej go rozumiałam. Tekst o tym, że Niemcy z pogranicza przyjeżdżają do Polski pracować, bo u siebie nie mają miejsc pracy. Ale niespodzianka, nie? Miłe było zakończenie, w którym zacytowano Niemca, który powiedział, że przywiązał się do Polski i wcale nie chce wracać.

Przeskoczyłam do gramatyki, żeby mieć to już za sobą. Nie była łatwa. Ale przerabianie zdań z Passiv na Aktiv i w drugą stronę to była czysta przyjemność :)

Wypracowanie zostawiłam sobie na koniec. Tytuł: Pewien piękny sen. Próbowałam opisać alternatywną historię siostry Kopciuszka, ale pisałam po niemiecku używając możliwie najprostszych wyrażeń i zdań, więc zamysł mój pewnie nie był widoczny w efekcie końcowym.

Wyszłam z sali i wysłałam rodzinie SMSy: "niemożliwe, żebym to zdała!" Było nas mniej osób niż w czerwcu, więc sprawdzali prace dwie godziny, postanowiłyśmy poczekać. Wściekle głodne pojechałyśmy na pizzę. Tamże gadałyśmy o wszystkim i o niczym, to była naprawdę miła chwila relaksu.

A potem okazało się, że zdałyśmy, przy czym koleżanka miała najwyższy wynik - 80/100. Ja miałam 60,5 pkt co mnie nieustannie śmieszy (od 60 zaliczenie :)). No i okazało się, że muszę szykować się do ustnego... Wróciłam do domu z nieustającą głupawką, dwie godziny później wzięłam się za robienie prezentacji na ustny. Myślałam, że zrobię ją w miarę szybko, ale nie: siedziałam nad nią do pierwszej w nocy i jeszcze zawracałam głowę koleżance najlepszej na roku, żeby mi ją sprawdziła. Jak mi koleżanka poprawiła tekst, to stwierdziłam, że nigdy się go nie nauczę, żeby go tak ładnie i składnie powiedzieć. Taki był elegancki i skomplikowany...

Wtedy zrozumiałam, czemu moją mamę na maturę z matematyki ojciec osobiście odwiózł do szkoły. Ja też z tego egzaminu najchętniej bym zwiała.

Z poczucia obowiązku wstałąm rano - drugi egzamin bez kawy, której ni było w domu! - powtarzałam prezentację i przeglądałam słownictwo, myśląc mętnie, że nigdy nie wierzyłam, iż do tego dojdę. Do robienia czegokolwiek w obcym języku. To spełnienie najbardziej zestrachanych i niedowierzających marzeń. I dużo pracy mnie to kosztowało. Pojechałam na egzamin, byłam przepisowo pół godziny przed czasem. A tu niespodzianka, dziewczyny przed nami (wchodziło się parami, co 40 minut) trzymali z 10 minut dłużej niż w planie i jeszcze do tego kobitki strasznie długo naradzały się nad ocenami. Okazało się, że obie nie zdały, przy czym jedna się od tej decyzji odwoływała potem. Wyszły dziewczyny strasznie przybite, bo trudno powiedzieć, co właściwie w takiej sytuacji robić, no i zawołali nas...

Miałam jakąś złotą rękę do pytań. Wylosowałam naprawdę proste. I mówiłam, może nie w 100% poprawnie, ale płynnie. Taaak, to było przeżycie. A potem prezentacja: mówiłam o mojej pasji - pisaniu bajek. Nie - o czym, albo dlaczego, tylko: jak. Co mnie inspirowało. Opowiedziałam o dziewczynie wśród drzew, o zdjęciu lamp z orientalnego bazaru i nie zdążyłam powiedzieć o spisywaniu bajki na ulotkach od Telepizzy, bo panie mi przerwały: najwyraźniej było to wystarczające. Ale ilustracje i bajki przeglądały z zaciekawieniem.

No i potem okazało się, że zdałam i ja, i moja towarzyszka, a co najlepsze, straszna pani lektor powiedziała mi, że zrobiłam duże postępy! Ona to najlepiej wie, bo na jej zajęciach siedziałam zestresowana z gębą na kłódkę. Rzuciłam się koleżance na szyję z radości.

Pozostałe moje koleżanki też zdały, ufff!

I tak oto dokonałam niemożliwego, cud się wydarzył, zdałam egzaminy. Jakiś Duch Święty musiał nade mną latać, inaczej by się nie udało.

No i poszłyśmy napić się piwa, bo w końcu egzamin trzeba choćby symbolicznie oblać. Posiedziałyśmy godzinę w pubie In Decks, no bo w którym by innym, a dziś pojechałyśmy do BUWu po ostatnią pieczątkę i zdałyśmy indeksy.

Wychodzi na to, że jestem studentką II roku, co jest trudne do ogarnięcia i niesie ze sobą kolejne stresujące obowiązki oraz mnóstwo nauki. Ale te egzaminy pokazały mi, że nie ma rzeczy niemożliwych. Że jeśli coś jest ważne, to się uda, nawet jeśli - a może właśnie dlatego, że - nie moją to mocą.

A najbardziej zaskoczyło mnie, ile osób mi powiedziało: "wiedziałem/am, że Ci się uda!". Ja nie wiedziałam. I nie miałam pojęcia, jak mnie wszyscy wokół wspierają.

Dziękuję raz jeszcze wam wszystkim, którzy wierzycie we mnie, gdy ja wymiękam.

I niniejszym zaczynam wakacje!