Fantazja nr.1. Próba

Jak ktoś nie lubi tłumaczenia się i przydługich wstępów, niech ominie ten akapit (wszystko, co leci kursywą).

To co tu spróbowałam, to kompilacja moich wizji, które miały tę cechę zasadniczą, że ujrzałam je jako obrazy, bez słów, bez fabuły i jakiegokolwiek dalszego ciągu, a tylko z muzyką i nastrojem. Czyli coś zupełnie bezsensownego i bezużytecznego. Pożałowałam, że nie umiem kręcić filmów ani że nie znam kogoś kto by mi to nakręcił, gdybym nieudolnie napisała scenariusz. Na to tata powiedział mi:

Dobry obraz zastępuje tysiąc słów.
Dobre słowo zastępuje tysiąc obrazów.

Czy jak to tam brzmi dokładnie, nie wiem, nawet nie wiem, kto to powiedział po raz pierwszy. W każdym razie uparłam się i postanowiłam poszukać dobrych słów, by oddać te obrazy, co je pod powiekami mam. Na początku, chyba ze względu na te powieki i muzykę, chciałam to zawrzeć w konwencji onirycznej, którą tak lubię i opisać to poetycką prozą. Bo te obrazy takie były, poetyckie w prozie życia. Szczególnie to okno. Zastanawiałam się dwa dni i pół i nie udało mi się złapać tego. Jakby słowa poetyckie uciekały ode mnie. No i gdy usiadłam, by spisać jakiekolwiek słowa, oddające choć trochę nastrój tych moim wizji (a po co to komu potrzebne?), wyszło mi coś zupełnie innego.

Zatem z pełną odpowiedzialnością mówię wam: nie tak miało być, ale nie jest wcale źle. Chyba. O ile ja sama umiem się ocenić, a zwykle nie umiem, ale to akurat nieważne. W każdym razie stylu swobodnie żartującego akurat tu z premedytacją starałam się unikać. Skutek? Z magicznego obrazu powstała zwykła historia jakich wiele. Ale może wyda się wam choć trochę magiczna. Oddaję ją pod osąd.

Oczywiście to tylko jeden kawałek. Jeśli historia ma być choć trochę kompletna, napiszę więcej, tylko dziś nie mam już sił i głowy.


* * * 

W gładkiej powierzchni okiennej szyby odbijało się słońce, rzucając na ścianę budynku złote błyski. Okno składające się z sześciu kwadratowych szybek wyglądało najzwyczajniej w świecie, z tym, że budziło od razu miłe skojarzenia związane z domem, rodziną, bezpieczeństwem i własnym miejscem na ziemi. Beżowe ściany domu pięknie komponowały się z błękitnym niebem w tle, wyglądając spokojnie i dostojnie. Może nie zawsze tu stały, może nie zawsze były tak piękne, ale w tej chwili zdawało się, że nic prócz nich nie mogłoby znajdować się w tym miejscu i czasie. Nic innego nie byłoby odpowiednie do okoliczności.

Atmosfera przepełniona była przekonaniem, ze wszystko jest na swoim miejscu. W serca wkradało się letnie lenistwo. Wokół domu ani w środku nikt nie biegał, nie załatwiał ważnych spraw. Jakby wobec tego nieugiętego spokoju sprawy ginęły, traciły swą ważność i pilność, a stawały się rzeczami, które można odłożyć na później i dlatego nie trzeba się spieszyć.

Okno znajdowało się na drugim piętrze niewysokiego, trzypiętrowego budynku położonego przy niezbyt ruchliwej ulicy. Bywały takie chwile, gdy ulica ta roiła się od ludzi i wypełniona była gwarem. Ale te chwile nie były odpowiednie. Harmonia panowała tu w momentach podobnych obecnemu – gdy jedynym dźwiękiem dochodzącym z oddali był śpiew ptaków mieszkających na pobliskim drzewie.

Blask słońca na szybie zadrżał, po czym zafalował, mieniąc się wszystkimi barwami tęczy i na powrót znieruchomiał. Ręka równie spokojna i pewna jak każdy inny element tego krajobrazu odchyliła firankę i uchyliła okno. Po chwili na ulicę wypłynęły dźwięki muzyki granej w pokoju.

To było takie zwykłe. Gitara, prosta melodia, grana niewprawną dłonią. I piosenka śpiewana najpierw cicho, a potem coraz śmielej, piosenka równie prosta jak jej melodia, ale niezwykle poruszająca.

W tym momencie na ulicy pojawiła się jakiś człowiek. Mężczyzna szedł pewnym krokiem, zamaszyście, ale wcale nie hałaśliwie. Doszedłszy do uchylonego okna przystanął i zasłuchał się w piosence. Stał nieruchomo, dopóki melodia nie urwała się. “Zamknij to okno, przeciąg się robi!” – usłyszał jeszcze podniesiony głos, który był prawdziwym dysonansem w ogarnijącej wszystko wokół harmonii i ujrzał drżące odbicie światła słonecznego na zamykanej szybie. Ta sama spokojna dłoń przekręciła okienną klamkę. Z ulicy nie było widać, że owa ręka nie sięgnęła na powrót po odłożoną gitarę, która stała pod ścianą i długi czas musiała czekać na swój kolejny występ…

Mężczyzna nie poruszył od razu. Stał jakby ogłuszony – przerwanie piosenki i zamknięcie okna było dla niego jak policzek. Mężczyzna otrząsnął się z tego dziwnego wrażenia, podumał jeszcze chwilę, stojąc nieruchomo na środku cichej ulicy w zastygłym krajobrazie małego miasteczka, po czym ruszył dalej swoją drogą.

A ulica za nim pozostała wciąż tak samo spokojna i niewzruszona, jakby nic się nie stało.