Prawda, wolność i serce

 Obejrzałam ostatnio film Mela Gibsona “Braveheart”.
I od tamtej chwili historia Williama Wallace’a nie daje mi spokoju. Ciągle do niej wracam w myślach, do tej postaci, do jego ideałów…

Przejrzałam parę opracowań o Wallace’ie i zauważyłam, że wiele scen w filmie jest swobodną interpretacją wydarzeń historycznych. O dzieciństwie Williama nic nie wiemy. Czy naprawdę zobaczył na swoje własne oczy zbrodnię Edwarda Długonogiego dokonaną na szkockiej szlachcie?... Czy naprawdę ożenił się z Marion, czy nie?... W opracowaniach, które przejrzałam, nie znalazłam ani słowa o romansie francuskiej żony młodego królewicza z Wallacem.

Ale sama sobie odpowiadam, że te szczegóły wcale nie muszą mieć potwierdzenia w historii. Są częścią innej opowieści, która może nie jest co do joty zgodna z rzeczywistością, ale nie traci przez to nic ze swego przesłania, ze swego znaczenia, ze swej wartości.

Mel Gibson zrobił wielką rzecz tym filmem. Tak, jak wcześniej pokazywał ekstremalnie trudne sytuacje w MadMaxie. Tak, jak później “Pasją”. Odmienił życie wielu ludzi.

Pokazał tu człowieka, który chciał normalnie żyć. A nie mógł, bo mu to uniemożliwiono. Który nie schował głowy w piasek, tylko stanął do walki. Bo, jak to powiedział jeden ze Szkotów z jego wioski: jeśli teraz nie staniemy do walki, to nie będziemy mieli domu, by móc do niego wracać...

I ten człowiek, powodowany wieloma względami, staje na czele powstania. Walczy za Ojczyznę, która jest zniewolona. Ojczyzna może się wielu wydać wielkim i abstrakcyjnym słowem. Ideałem, a może utopią. On jednak wie, co to znaczy – wie, że tu chodzi o dom, o rodzinę, o to, by mieć nadzieję na jakieś jutro…

Przypominają mi się słowa, które mój ojciec wypowiedział, decydując się, że weźmie udział w strajku studenckim: że to dlatego, by każdego kolejnego dnia móc bez wstydu spojrzeć w lustro – na siebie samego.

Przypominają mi się Ci, którzy nie poddali się komunizmowi i żyjąc w PRLu walczyli o wolną Polskę.
I inny film: “Popiełuszko. Wolność jest w nas”.

Przypomina mi się prezydent Kaczyński i moment, w którym zginął.
Że jechał do Katynia, by tam świadczyć o prawdzie.

William Wallace walczył o wolność. To to samo? Czy to po prostu tak mocno jest ze sobą związane?

Nie ma wolności bez prawdy i nie ma prawdy bez wolności. Tak myślę.

I potem, jakiś czas po obejrzeniu filmu przeze mnie, ukazał się ten artykuł w “Fakcie”: Piloci tuż przed śmiercią krzyczeli: Jezu! Jezu!

Przypomniało mi się, że William Wallace miał krzyczeć: Mercy!, a krzyknął: Freedom!

Jezus przed śmiercią powiedział pierwszy wers psalmu 22. Psalmu o Zmartwychwstaniu. O zawierzeniu.
Panie mój, Panie, czemuś mnie opuścił?
Tam potem są słowa:
Lecz Ty, o Panie, nie stój z daleka;
Pomocy moja, spiesz mi na ratunek!

Jaką cenę ma wolność i prawda? Czy trzeba aż oddawać za nią swoje życie, jak Ci, których tu wymieniłam?

William się nie wahał. Wiedział, że jego gniew jest słuszny, że idzie w dobrą stronę. Jak Anioł z mieczem ognistym zabijał setki ludzi.Nie robiłby tego, gdyby nie musiał.
A potem zabito jego. I cierpiał bez krzyku.

Kiedy patrzyłam na tę scenę, jak wiozą go przez tłum przywiązanego do belki, a ludzie go opluwają i z niego szydzą – stanęła mi w oczach droga krzyżowa.

I wiecie, jakie pytania pojawiły się w mej głowie? Na przykład…

Co William dostał za swe poświęcenie?...
Wszyscy go opuścili. Potem szydzili z niego, odwrócili się i tak jak wcześniej on pokazał tyłek Anglikom, tak potem inni pokazali tyłek jemu. Bo woleli łatwe tytuły i ziemie zamiast wolności i ciężkiej pracy.
Wszystko przegrał. Został sam. I zabito go w okropny sposób. Nie umarł niewinnie, przecież tylu ludzi zabił. Ale umarł bez słowa skargi. Bez wyrzutów.

Czy przegrał swoje życie? Czy wszystko, o co walczył, jego ideały i wiara były mrzonką, a jego trudy nic nie dały? Zmarnował czas, siły, młodość?

Myślę, że nie.

W końcu niewielu ze współczesnych może się pochwalić takim pomnikiem, jak ten bohater odległych czasów:
http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Plik:Wfm_wallace_monument.jpg&filetimestamp=20050731232055
Niewielu bohaterów zmienia swą historią świat stulecia później.

Prawda nie umiera, nie ginie. Wraca do człowieka w najmniej oczekiwanym momencie i zmienia losy świata.
Tak myślę.