Refleksja moja

 Jeszcze parę tygodni myślałam o wypadku, w którym zginęła Anna Jantar. A innym razie o Aaliyah. I pomyślałam, że to bezsensowne strasznie, zginąć w katastrofie lotniczej.
Innym razem pomyślałam o braciach Kaczyńskich, zastanawiając się, ile mają lat i że ciekawe, kiedy umrą. Bez podtekstów, po prostu taka myśl.

Przypomina się i aż człowiekowi głupio.

* * *

Dziś na poczatku zajęć mieliśmy minutę ciszy, a potem robbiliśmy rzeczy zupełnie niespodziane. Przerabiamy teraz kurs “Kreatives schreiben”. W ramach tego pani mgr zadała pracę: “Kartka z pamiętnika z datą 10. 04. 2010” (po niemiecku, oczywiście).
A zadanie drugie brzmiało: skomentuj fragment wpisu z bloga, potem przetłumacz. Po polsku, co nieoczywiste, po to, by nie ograniczać swych myśli.

Wpis z bloga pani zacytowała: 

Najbardziej działa mi na wyobraźnię, że jeden z pasażerów samolotu być może wybierał się z wnukiem na mecza, inny miał do pogadania z nastoletnim synem, który ostatnio zaczął palić zielsko, a jeszcze inny planował, że gdy się skończy ta cała wyborcza zadyma, to sobie nareszcie przeczyta tego Larssona, o którym tak wszyscy trąbią, a na którego wciąż nie ma czasu.

Ktoś z nich pewnie planował wypożyczyć i obejrzeć tego durnego Avatara, podczas gdy innemu chodziło po głowie, że w poniedziałek odbiera nissana od lakiernika. I ciekawe, jak to będzie wyglądać, bo tamten merc to przecież przydzwonił porządnie. Spłycam? Oczywiście, ale niekoniecznie.

Pewnie niejeden z Nich miał dosyć tych wszystkich wycieczek, apeli poległych, defilad, rozliczania sowietów i przecinania wstęgi na otwarciu Trasy Łazienkowskiej, autostrady A4 albo innej oczyszczalni ścieków. Ktoś z nich być może miał w torbie świetny, nowy lek, który nareszcie miał przerwać udrękę i napieprzający kręgosłup. Inny obiecał dzieciom, że przestanie grzać i mocno w to wierzył.

Ktoś tam nasadził żonkili przed domem i po powrocie miał jeszcze tylko rzucić nawozu na grządki. Innemu na Wielkanoc nie dojechała córka, która siedzi już osiem lat w Kanadzie i tylko przez skajpa parę słów bąknie przy niedzieli. Ale obiecała, że na długi, majowy weekend to już na mur przyleci. Nawet już ma bilet.

I to jest Tragedia.

http://stardog.blog.pl/

Więc wzięłam ołówek i pisałam, aż przestałam. Wyszło mi coś takiego, chyba dla pokrzepienia serc. Przeczytałam, zapadła cisza, a pani powiedziała, że ładnie napisane. Więc chcę się tym podzielić...

* * *

Bo to jest to, co przemawia do nas, ludzi, najbardziej – cierpienie prostego człowieka. Takiego jak każdy z nas. Które dotyczy rzeczy codziennych, zwykłych, a przecież najważniejszych. Rzeczy, które znamy, rozumiemy i dlatego mocniej możemy współodczuwać ich brak.

A wielkie nazwiska, znane persony, twarze ze zdjęć – nawet jeśli są rozpoznawalne dla nas – pozostają obce, dopóki nie zobaczymy w nich tych zwykłych ludzi, podobnych do każdego z nas.

Póki nie przeczytamy o książce, którą znajomy dziennikarz pożyczył od Rzecznika Praw Obywatelskich; póki nie usłyszymy, że zginał tez proboszcz parafii naszej siostry, który był sercem, mózgiem życia parafialnego, który dawał ludziom ducha; póki nie przeczytamy wspomnień... znajomej, która z innym zmarłym w wypadku księdzem podrzucała zabawki do sufitu… lub znajomego, którego egzaminował Kurtyka…

Póki nie usłyszymy długiego sygnału w telefonie i rosyjskiej automatycznej sekretarki…

Póki nie spojrzymy na zdjęcie, na którym roześmiana Maria Kaczyńska przytula córeczkę...

A dziś ta córka ma w oczach łzy żalu i bólu. A jej stryj stoi jak skamieniały i nie mówi ani słowa.

Gdy politycy szczerze płaczą...

...Wtedy my próbujemy rozumieć, co oznacza śmierć.

Ale śmierć to nie jest KONIEC.
śmierć jest tylko przejściem.
I choć trudno pogodzić się z tragedią – odejściem tak nagłym wielu ważnych i mądrych ludzi – musimy pamiętać, że dla nich to początek Nowego Życia.
Im tam jest lepiej.

A co mamy robić my, pozostawieni sami, w żalu, rozpaczy?
Modlić się o zbawienie dla nich – i dla nas.
I działać, by to, w imię czego on zmarli, nie zostało zapomniane lub pozbawione znaczenia.

Bo to od nas żywych zależy, co będzie dalej, my musimy zadbać o przyszłość.

Zwykłe ludzkie cierpienie boli, śmierć każdego dotyka, ale musimy pamiętać, że my żyjemy i to nas do czegoś zobowiązuje.

* * *