Trzeci Maja. Patriotyzm.

Refleksja, pt. Mój Patriotyzm, była zawsze dla mnie pewnym trudno definiowalnym procesem, zwłaszcza w okolicznościach tego święta. I wciąż wydaje mi się, że wiem, i potrafię, ale jednak wciąż się boję.

Radiowa Trójka zaserwowała nam świetną ramówkę na długi weekend, a na sobotę wyjątkowo. Oto zjawisko takie, jak Polski Top Wszechczasów było dla mnie przeżyciem z gruntu patriotycznych emocji. Słuchałem cały dzień Grzegorza Ciechowskiego, Grechuty, Ryśka Riedla, Niemena, czy Kazika; słuchałem muzyki, z którą obcuję od dzieciństwa. Jak się na niej nie „wychowywałem”, to była zwykle świetną ilustracją rzeczywistości, w której żyłem, która mnie kształtowała, i kształtuje.

Czym jest patriotyzm? Może „próbą wytłumaczenia mężowi-Anglikowi kim jest dla nas Czesław Niemen", po wysłuchaniu jego „Bema pamięci żałobny rapsod”? Czy jest „posiadaniem flagi” bardziej, niż wzruszeniem przy „Zegarmistrzu Światła”, czy pełną powagą i zadumą podczas „Obławy”? Dla mnie jest też zasłuchaniem bez pamięci w „Nie pytaj o Polskę”, czy też gorzkim toastem przy „Polsce” Kultu.

Kiedyś kolega napisał mi wysyłając paczkę do Anglii kartkę z pozdrowieniami z „naszego pięknego, szarego, brudnego kraju”. W wielu tych „ilustracjach naszej rzeczywistości” ten nasz kraj jest często „szary i brudny”. Ale jest nasz. „Tutaj jestem, gdzie byłem, gdzie się urodziłem, gdzie się wychowałem, tutaj zostałem” za Grzegorzem Turnauem.

Trochę spóźniony ten wpis, ale refleksja aktualna, mam nadzieję zawsze.